::เรียงรุ้ง::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

::เรียงรุ้ง::
	ก่อพงษ์   พงษพรชาญวิชช์
	3 กุมภาพันธ์  2550
	0:47 น.

	ชื่อของเธอคือ เรียงรุ้ง นะครับ ไม่ใช่เรียวรุ้ง ได้ยินชื่อครั้งแรกผมต้องถามซ้ำอีกครั้งว่าผมได้ยินไม่ผิด ใช่ไหมว่าคือเอารุ้งมาเรียงกัน ไม่ใช่รุ้งผอม ๆ หรือรุ้งที่โค้งผิดรูป   เธอหัวเราะน่ารักสดใสแบบเด็ก ๆ  และตอบว่าชื่อของเธอมีความหมายอย่างแรกนั้นจริง ๆ เธอว่าต่อว่า คนที่ตั้งชื่อให้คือเพื่อนนักเขียนของพ่อ   และเธอก็ชอบชื่อนี้มากกว่าชื่ออื่น ๆ  อืม..เธอมีชื่อตั้งหลายชื่อ  

	รุ้งขอลายเซ็นของคุณหน่อยดิคะ  รู้ไหมรุ้งอ่านงานของคุณมานานเป็นปีในเว็ปไซต์ดอตคอม  ไม่คิดว่าคุณจะพิมพ์เป็นเล่มเอง   

สาวน้อยยื่นหนังสือรวมร้อยกรองปรากฏการณ์กวีให้ผมพร้อมกับปากกาแบบเติมหมึกรุ่นเก่า   
	
	เขียนว่า สำหรับเรียงรุ้ง เด็กน่ารักได้ไหมคะ  เธอว่าและส่งตายตาอ้อนแบบเด็กน้อย

	แหม..ผมคงทั้งเขินทั้งเขียนนะครับเนี่ย ไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนในเวปไซต์  คุณรุ้งแวะมาที่ร้านหนังสือนี่บ่อยไหมครับ  
ผมทั้งเขียนทั้งถามสองอย่างถ่วงและหน่วงกันคำที่เขียน และลายเซ็นเป็นอย่างที่เรียงรุ้งต้องการ  ทุกประการสาวน้อยยิ้มแก้มปริและค้อมหัวขอบคุณเมื่อ รับหนังสือและปากกากลับคืนไป

	ผมได้ทราบจากเจ้าของร้านหนังสือว่าเธอ เป็นคนบอกกับเรียงรุ้งเองว่าผมจะแวะเอาหนังสือมา ส่งเพิ่มให้กับทางร้าน ถ้าเรียงรุ้งอยู่รอก็จะได้พบกับนักเขียนที่ได้รับรางวัลรวมกวีนิพนธ์ของปีนี้แบบตัวจริงเสียงจริง

	ผมกับสาวน้อยแยกจากกันที่ร้านหนังสือ แห่งนั้นด้วยความเอมใจกันทั้งคู่  ความสุขของคนเขียนหนังสือนอกจากช่วงที่เขียนที่ราว อิ่มทิพย์แล้วอีกช่วงหนึ่งคือช่วงได้พบกับมิตรที่ติดตามผลงานของกันและกัน สาวน้อยคนนี้ทำให้ผมปีติยิ่งกว่ารางวัลที่ผมได้รับ  

	ผมได้สมุดบันทึกร้อยกรองและคำถาม คำตอบในกระทู้ใต้ร้อยกรองที่ผมและคนอื่นๆเขียนโต้ ตอบกันในเวปไซต์ที่เรียงรุ้งพูดถึง  เธอทำเป็นรูปเล่มสวยงามด้วยลายมือและการตกแต่งด้วย เทคนิคคอลลาจด์  ที่รองปกเธอเขียนด้วยปากกาหมึกซึมว่า มอบแด่นักเขียนที่เธอชื่นชอบจาก   เรียงรุ้ง ,  สายฝน ,  หยาดฟ้า และอื่น ๆ   

	เรียงรุ้งก็คงเหมือนผม       ที่แรก ๆ ริอ่านวรรณกรรม ผมก็มีนักเขียนในใจอยู่จำนวนหนึ่ง  ถ้าเห็นผลงานของนักเขียนท่านนั้นบนแผงหรือชั้นหนัง สือในร้านเมื่อไหร่ผมไม่รีรอเลยที่จะหยิบอ่านและซื้อเก็บสะสมในที่สุด  นักเขียนกับคนอ่านน่าจะมีธาตุอย่างใดอย่างหนึ่งเหมือน กัน ผมบอกไม่ถูก  แต่พอจะพูดได้ว่า ไม่รู้หน้า หากรู้ใจ    

	ผมตะเวนส่งหนังสือให้กับร้านที่ผมไปติด ต่อเสนอขายไว้หนแรก ยอดสั่งหนังสือเพิ่มขึ้นมากเมื่อหนังสือได้รับรางวัล   ก่อนหน้านั้นหนังสือของผมไม่มีใครสนใจ ต้นฉบับเดียวกันนี้ไปค้างอยู่ในสำนักพิมพ์ดัง ๆ นานเป็นปีสองปีโดยไม่มีการส่งข่าวตอบกลับ   ผมตัดสินใจพิมพ์และขายเอง รวมทั้งแจกไปตามห้องสมุดของโรงเรียนต่าง ๆ พร้อมกับขอความ อนุเคราะห์ประชาสัมพันธ์ กับทั้งถวายพระถวายวัดเพื่อให้ท่านบริจาคต่อไปก็มี  ผมไม่ได้คิดจะมาทำหน้าที่คนพิมพ์หนังสือและสายส่งมา ก่อนนะครับ  แม้ว่าจะเคยทำงานโรงพิมพ์มาบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ  ผมเพียงอยากเป็นนักเขียน  แต่เมื่อพึ่งคนอื่นไม่ได้ผมก็ต้องพึ่งตัวเอง

	เรียงรุ้งถามถึงผมเรื่องนี้ในหนหลัง ๆ ที่เราได้เจอกัน  จะว่าเจอกันแบบบังเอิญก็คงทั้งผิดและถูกเพราะเราทั้งคู่ ต่างไปที่ร้านหนังสือ สาวน้อยขอบันทึกเสียงแบบสัมภาษณ์ผมด้วยเครื่องเอ็มพีทรีจิ๋วของเธอ   และไม่นานต่อมาเธอก็ส่งนิตยสารวัยรุ่นที่ลงตีพิมพ์เรื่อง ราวที่เราคุยกันมาให้อ่าน  ผมอมยิ้มในความเขลาของตนเองที่คิดว่าเธอเป็นเพียงสาวน้อยวัยรุ่นตามสมัยทั่วไป  ที่ไหนได้เธอเป็น บ.ก.สำนักพิมพ์หนังสือวัยรุ่นที่ผมก็เคยหยิบอ่านแต่ไม่ได้สนใจมาก่อนหน้านี้นั่นเอง

		ชื่อวิวรรธน์  ชำนาญวิชช์ เป็นชื่อที่น่าใช้ที่สุดแล้วนะคะสำหรับงานเรื่องสั้น  ส่วนกวีนิพนธ์รุ้งอยากให้คุณใช้ชื่อเดิม  แล้ว..ที่เราเคยคุยกันไว้คุณตกลงไหมคะ

		ผมยังตัดสินใจไม่ได้ครับว่าจะทำตามข้อ เสนอของเรียงรุ้งหรือไม่ เพราะผมชักจะนึกสนุกเสียแล้วกับการทำธุรกิจหนังสือ ที่ทำเงินอย่างคาดไม่ถึง สำหรับผม ทุกสิ่งทุกอย่างมันพุ่งเข้ามาง่ายดายทั้งโอกาสและ เงินทองจากการเริ่มต้นและลงแรงอันหนักหนาคราวนั้น  

	รุ้งคาดหวังที่จะได้อ่านงานดี ๆของคุณอีกตลอดไป

	นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ทำให้ผมตัดสินใจขายสำนักพิมพ์และต้นฉบับทั้งหมดให้สาวน้อยไป   

	หรือว่าฟ้ากำหนดไว้แล้วให้ผมเป็นนักเขียนไม่ใช่นักธุรกิจหนังสือ

	เราหัวเราะกันคิกคักในคำที่โต้ตอบกันในวันที่ผมเซ็นสัญญาขายสำนักพิมพ์และรับเช็คจากเธอ ผมไม่ได้ดูตัวเลขในเช็คแต่ผมดูตัวตนของผมในแววตา จริง ใจของสาวน้อยคนนั้น

	ขอบคุณมากครับเรียงรุ้ง  ที่เขี่ยละอองฝุ่นออกไปจากม่านใจของใครบางคน