28 มิถุนายน 2552 17:42 น.
คนกุลา
.
เราพบกันวันโน้นกลางโพ้นรุ้ง
ที่ริมทุ่งธารฝันวันฟ้าสวย
เธอมาถามท่ามยิ้มพิมพ์ระรวย
หากบอกด้วยว่าช้ำสุดจำนรรย์
เธอเรียกฉันทุกวลีว่าพี่จ๋า
เธอบอกว่าฉันเหมือนใครที่ในฝัน
เธอบอกฉันเหมือนใครในเพ็ญจันทร์
เธอเคยฝันสานรักร่วมถักทอ
เธอรอเขาทุกคราเมื่อฟ้าค่ำ
เขาจะร่ำข้ามฟ้ามาไหมหนอ
เพียงบางคำท่ามสายที่หมายรอ
ทุกอย่างก็เหมือนสลายในสายไฟ
เขาไม่มาเหมือนเคยเธอเอ่ยบอก
หรือเขาหลอกลวงเย้าเศร้าไฉน
เคยสานรักถักคำหวามดวงใจ
มิทันไรเขามากลายคล้ายลืมคำ
ฉันบอกว่าอย่าถามหาคำรัก
มิอาจจักกล่าวบอกดอกงามขำ
หากดูแลแต่นี้พี่จะทำ
ฉันยังย้ำคำนี้ทุกทีไป
เราจะไม่รอกันนะขวัญจ๋า
จะไม่รอเวลาฟ้าฟากไหน
หากพบกันก็คุยกันทุกวันไป
สานสายใยแสนดีมีให้กัน
ทุกน้ำคำย้ำวจีที่พร่ำบอก
ยิ่งจะตอกเติมย้ำนะคำขวัญ
ท่ามวารีรี่ไหลทุกวัยวัน
เราพบกันเพื่อดูแลอย่างแท้จริง
เธอเข้มแข็งขึ้นมากจากวันพบ
ใจสงบสดใสได้เร็วยิ่ง
เราเป็นหลักพักให้ได้เพียงพิง
ทุกอย่างยิ่งช่วยก่อต่อเต็มเติม
เราพบกันวันโน้นกลางโพ้นรุ้ง
ที่ริมทุ่งธารฝันในวันเริ่ม
เพื่อจะจบลบนิยายร่ายบทเดิม
ก่อนจะเสริมสัมพันธ์ใจไร้คำรัก
...............
กลางวสันต์
คนกุลา
รังนกไฟ
ในฟากฟ้า ทะเลขวัญ
...................
27 มิถุนายน 2552 16:48 น.
คนกุลา
..
ชีวิตใครใดใกล้จนคล้ายฝัน
ในคืนวันเฉียดตายไร้บังเหียน
รวมความรักเรื่องราวเล่าวนเวียน
ดุจจารเจียรดวงใจใส่นิยาย
จากเรื่องราวร้าวรักตักสาวหนุ่ม
จนตกพุ่มหม้ายรักหักสลาย
ปาดน้ำตาคราช้ำจำเจียนตาย
จึงต้องบ่ายหลีกหน้ามาแสนไกล
เพราะรักลูกปลูกรักนั้นหนักยิ่ง
ภาระจริงแสนลำบากยากเพียงไหน
มาสู้ทนทำงานบ้านเมืองไกล
หากหัวใจบางคราวก็หนาวเป็น
จะมีใครรู้บ้างเราร้างรัก
พอได้พักใจว่างอย่างที่เห็น
มาช่วยซับน้ำตาไหลกระเซ็น
จะยอมเป็นคู่ใจให้เธอครอง
มีบ้างไหมบางใครให้ได้ฝัน
พอมีวันหวังที่มีเราสอง
หัวใจร้าวคราวที่เริ่มสีทอง
ขอรับรองมอบใจให้นิรันดร์
ด้วยได้พบประสบการณ์ผ่านชีวิต
ที่เรียนรู้ถูกผิดจิตใจฝัน
คนดีเอ๋ยเคยไหมในคืนวัน
จะกล้าฝันสานรักภักดิ์แสนงาม
เส้นทางรักถักได้ไม่รู้จบ
จนจะพบคนใช่ในใจหวาม
คนที่ใช่หมายมอบที่ตอบความ
ร่ายนิยามรักวันนี้ที่ฉันเป็น
.........................
ในกลางวสันต์
คนกุลา
รังนกไฟ
ในฟากฟ้า ทะเลขวัญ
.................
25 มิถุนายน 2552 22:02 น.
คนกุลา
..........
ด้วยกำแพงที่แต่งเติมจนเสริมแกร่ง
สุดที่แรงใดใดในเวหน
จักกระแทกให้แตกร้าวทุกคราวทน
แต่วันหม่นน้ำตาใจก็ไหลริน
รินลงรดจรดซุกทุกเม็ดร้าว
น้ำตาพราวไหลหล่อห่อหุ้มสิ้น
ใครรู้ว่าน้ำตาที่บ่าริน
เพื่อเปลี่ยนหินเป็นมุกทุกคราวครา
คือน้ำตาหอยมุกในทุกครั้ง
แม้ว่ายังดูเข้มแข็งแกร่งหนักหนา
แต่บางเจ็บเหน็บร้าวหนาวอุรา
เกินวาจาบอกใครให้ได้ยิน
มีเพียงแต่บางคนบนทางผ่าน
ที่เห็นด้านภายในไม่ใช่หิน
คือเลือดเนื้อเถือมาน้ำตาริน
เพื่อหุ้มสิ้นกรวดทรายให้มุกงาม
เมื่อบางใครไหนได้ประดับมุก
ในทุกทุกเรียงเม็ดเกร็ดวาบหวาม
ประดับกับศอสรงของนงราม
ก่อนจะงามโปรดรู้ไว้ใต้ความจริง
แฝงนั้นเป็นความจริงที่ยิ่งใหญ่
แต่สำหรับบางใครหาใหญ่ยิ่ง
หากในท่ามใจงามรักความจริง
ทุกทุกสิ่งที่มุกกลั่นนั้นแสนงาม
.
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
.................
..............................
24 มิถุนายน 2552 16:48 น.
คนกุลา
ตั้ง นโม สามจบ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
คำบูชาครู
บรรจงกราบลงตรงแทบเท้า
หวังโน้มน้าวให้ผ่องแผ้วดั่งแก้วใส
เปิดกมลดลสรรพเสียงเพราะเพียงใด
เบิกหัวใจเบิกฟ้าเบิกบาดาล
ทุกถ้อยคำย้ำเสียงสำเนียงเสนาะ
คำไพเราะมาร้อยเรียงเสียงประสาน
ให้สุนทรเบิกกะพริบทิพย์วิมาน
ช่วยขับขานร้อยคำขลังได้ดังใจ
ร่ายนิราศมาบูชามหากวี
สุนทรศรีกวีแก้วแววไสว
กราบลงกลางที่ว่างหว่างดวงใจ
แด่ครูใหญ่ของชาวกลอนแต่ก่อนกาล
ถือเป็นพลีด้วยนิราศมิอาจเอื้อม
ที่ล้ำเหลื่อมงามดังท่านตั้งฐาน
คนกุลากล้าเขียนเพียรเป็นทาน
หวังสร้างงานพลีถวายใต้เท้าครู
...........
ออกจากนครสวรรค์ตะวันสาย
ข้างเบื้องซ้ายยังรายรอบเห็นขอบเขา
สีฟ้าครามงามแสงดุจแรงเงา
ทาบฟ้าเทาเหงาหม่นดั่งคนคอย
บ้านทัพกมลวันนี้ไม่มีทัพ
เคยรบทัพจับศึกจนนึกหงอย
เคยจืดจางห่างใครจนใจลอย
ลาน้องน้อยจากนางจนห่างใจ
บ้านไม้แก้ววันนี้มีไม้หนา
จนเข้ามาหนองกรดบทหนองไหน
คิดถึงกรดจรดมาระยะไกล
จะกรดใครหรือกรดพี่ที่กางพลัน
ผ่านหนองปรือเห็นราวเหลืองเรืองหน้าหลัง
ว่าปรือยังตั้งกอหน่อหนองนั่น
หากพื้นต่ำในหนองถูกต้องกัน
เพราะปรือนั้นในหนองน้ำงามมากมาย
มาหนองเบนปลากะเบนเห็นหรือนี่
มาวันนี้กระเบนเผ่นหนีหาย
เหมือนน้องนางจากพี่ที่ห่างกาย
กลับทิ้งอ้ายให้ชายอื่นมาชื่นเชย
สองข้างทางมีแม่ค้าขายมาลัย
เห็นหวานใจหน้าจิ้มลิ้มคอยยิ้มเผย
หรือว่าแค่ยิ้มหวานแล้วผ่านเลย
แล้วก็เอ่ยชวนคนใหม่ดูไม่ดี
มองทางซ้ายคล้ายเขาเราเคยเห็น
ตั้งแต่เป็นคนทำงานอยู่ย่านนี้
วัดอ่างทองชื่อจังหวัดถัดอีกที
หม่นฤดีไหวว่างผ่านอ่างทอง
บ้านหนองสังข์คิดถึงสังข์ครั้งกระโน้น
คงจะโดนใจพระสังข์ตั้งชื่อหนอง
แต่วันนี้ที่เห็นเป็นครรลอง
มีแต่นองน้ำเติมนาบ่าท่วมเต็ม
ผ่านย่านวัดผาสวรรค์ชื่อชั้นฟ้า
มีขอบผาเขานั้นชูชันเข้ม
แต่หลังผาท่าจะหม่นคนใจเค็ม
ระเบิดเล็มผางามล้ำเพื่อทำทาง
ผ่านเขาหน่อก็เห็นเป็นลูกเขา
ไม้เป็นเงาเหงาคู่อยู่ข้างข้าง
ดังเขาหน่อรอใครไยอำพราง
หรือแกล้งขวางสร้างนรกในอกเรา
พอเลยล่วงเข้าป่ารกสลกบาตร
หรือว่าอาจเขียนเพี้ยนจนเจียนเหงา
เคยอยากถามตามสงสัยในนานเนา
เพื่อจะเอาเป็นความหมายไว้ติดตัว
มองถนนช่วงนี้ไม่มีรถ
จนไปจรดสายตาสุดฟ้าหลัว
พลันม่านฟ้าหน้าฝนก็หม่นมัว
ใจระรัวกลัวนางไม่หวังรอ
พรหมนิมิตหลงจิตจึงคิดข่ม
หวังพรพรหมทั่วเขตุคามถามใครหนอ
พรหมนิมิตขีดเส้นเลี่ยงคงเพียงพอ
งามลออเหลียวหาใครที่ไหนกัน
ถึงย่านนี้เขามีไก่ย่างขาย
เห็นร้านรายวางเคียงเรียงกันนั่น
มาวันนี้ไม่มีไก่ให้เห็นกัน
แม่ค้านั้นยิ่งไม่เห็นหน้าเย็นนวล
ผ่านวัดวาอารามงามสะพรั่ง
เหมือนเยือนวังเวียงใดให้ใจหวน
ได้มาหาคราเจ้าเฝ้าเชิญชวน
ในใจป่วนไหวหวามยามผ่านมา
มองทางขวาเห็นตาลฝืนยืนต้นตั้ง
เยื้องนั้นยังมีกอไผ่บ้านไหนหนา
เห็นตาลยืนโดดเดี่ยวใจในกลางนา
เหมือนปานว่าใจเรายังเหงาจริง
หางนกยูงดอกสีส้มพอชมขวัญ
ล้อตะวันบานให้ใจสดใสยิ่ง
ปางศิลาว่าพอใจให้พักพิง
หลังเราวิ่งเวียนวกจนอกตรม
คลองหอยขมคงอยู่ไกลไปจากนี่
หวังคนดีคงอกใจไม่ไหม้ขม
มองม่านเมฆดั่งเสกข้ามกำแพงลม
ยามพี่ชมเมื่อจากไกลคงไม่เคือง
วัดดอนงามคงงามตามนามตั้ง
เหมือนว่าหลังคาใครสีใสเหลือง
งามทั่วไทยใส่สีขลังมลังเมลือง
เพราะสีเหลืองคือสีแสงแห่งจอมไทย
ชื่อคลองขลุงกลางสายฝนหม่นไปทั่ว
ข้างทางบัวบึงบานก้านไสว
ผ่านทุ่งนาเนินลำธารผ่านเลยไป
เห็นป้ายใหญ่อนุรักษ์แย้แน่พอดู
คลองวังหินคลองนี้คงมีหวัง
เหมือนดั่งดินแดนฝันนั้นคงหรู
ที่ขายของวางรียงรายให้ชมดู
แม่ค้าผู้นั่งขายของมองแสนเพลิน
คลองเจริญเจริญใจใครกันหนอ
คงไม่รอเจริญใดจากใจเขิน
นั่งดูดูไปใจเพลินเพลิน
ทุ่งนาเนินลาดกว้างขวางฟ้าไกล
กลางแขยงคงเป็นที่ปลาแขยงเยอะ
เพราะกินเปรอะคนไม่คิดพิสมัย
มาบัดนี้ปลาแขยงที่แห่งใด
ไม่เหลือให้พอได้เห็นเป็นขวัญตา
คลองสีนวลใครนำมาเป็นชื่อคลอง
เป็นชื่อน้องหรือนวลใจของใครหนา
มากำแพงแหล่งกล้วยไข่แต่ใดมา
วันนี้มาไม่เห็นกล้วยจนขวยใจ
บ้านปากดงคงเป็นชื่อในสมัยก่อน
ที่มาตอนเต็มท่าทุกป่าไหน
พักปากดงก่อนตรงเข้าพงไพร
เพื่อหลับใหลพักผ่อนก่อนเข้าดง
วัดตะเคียนทองต้องชื่อวัด
เคยรู้ชัดมีเรือแข่งแต่งดังหงส์
แข่งขันจ้วงระวางนั่งทุกกง
ใจพะวงหาเจ้าทุกคราวพาย
บ้านปากอ่างแถวทางนี้มีไม้กวาด
ที่มุ่งมาดมัดดอกหญ้าเอามาขาย
หวังไม้กวาดช่วยกวาดปัดขัดใจกาย
ขออย่าได้กวาดพรากจนจากนาง
คลองแม่ลายคล้ายหัวใจละลายแล้ว
ดั่งดวงแก้วละลายฟ้าไม่พร่าง
กลัวหัวใจละลายหลงตรงสายทาง
เห็นคล้ายบ้างแต่หาใครได้ผูกพัน
ผ่านคลองลานละลานตาวันฟ้าหม่น
ท่ามลมฝนทาบเขาครามคล้ายความฝัน
หวังคลองลานช่วยสานใจให้หากัน
เยี่ยมยามจันทร์พราวตาคนมาไกล
วัดปราสาทคล้ายราชวังแต่ครั้งเก่า
คนใจเหงายังใจมั่นแม้วันไหน
ผ่านปราสาทวัดเก่ายิ่งเหงาใจ
สัญญาใครเคยหวังวาดไม่อาจคอย
นครชุมคงไม่มีชุมพี่ดอก
ไม่ต้องบอกคงรู้ดีไม่มีถอย
มานครชุมครั้งนี้มีใครคอย
ขวัญไยหงอยคอยย้อนนครชุม
แวะพักทานอาหารร้านข้างข้าง
มีหมูย่างแกงกับข้าวใจร้าวรุ่ม
ทั้งผัดเผ็ดพะแนงแกงมะรุม
ใจที่กลุ้มค่อยผ่อนคลายได้กลืนคำ
โรงสีข้าวข้าวเปลือกเต็มลานตาก
ข้าวคงมากตากลานเหลืองสีเรืองล้ำ
ดังอาบทองงามงดให้จดจำ
ทองยิ่งย้ำสายตาผู้มาเยือน
มองขอบเขาเงาฝันสูงดั้นเมฆ
ดุจสร้างเสกชั้นฟ้าหาไหนเหมือน
ดังเมฆหลงคงฟ้ายามมาเยือน
เมฆลอยเคลื่อนก่อนฝนจะหล่นพราว
สายฝนหลั่งสั่งฟ้ามาเงียบเงียบ
ใจเย็นเฉียบราวมาจากฟ้าหนาว
ก่อนค่อยพร่างอย่างหนาจากฟ้ายาว
ล้างใจร้าวคราวท้อพอหนาวเลือน
ผ่านมานี้มีบ้านช่องคลองวังเจ้า
ไร้ฝนพราวฟ้าหากใสหาไหนเหมือน
งานก่อสร้างกลางถนนคนคอยเตือน
หากแชเชือนอาจเกิดเหตุก่อเภทภัย
คลองวังเจ้าวันนี้ไม่มีเจ้า
มาคลอเคล้าเจ้านี้มีที่ไหน
ยามผ่านคลองถามหาแม่ยาใจ
ไม่มีใครตอบได้ให้เศร้าจาง
บ้านทุ่งกงแถวนี้คงมีทุ่ง
เห็นมีบุ่งบางไหนในระหว่าง
มุ่งมาตากจากมาระหว่างทาง
บ้านประคางทางนี้มีใครคอย
ผ่านย่านนี้มีภูเขาดุจเงาฝัน
เพิงผาชันสูงใหญ่อยู่ไม่น้อย
ม่านฟ้าฝันชั้นภูเขาเหงาใจลอย
คะนึงกลอยใจมากที่จากมา
ในย่านนี้มีเหมืองที่เลื่องชื่อ
ผาแดงคือชื่อป้ายขวางอยู่ข้างหน้า
ฟ้าคุลุ้มคลั่งหลั่งลมฝนหล่นลงมา
จนบังตามัวหม่นม่านฝนพรำ
ค่อยค่อยไปอย่าใจร้อนนะตอนนี้
ในฤดีแม้นหนาวมากเกินจักย้ำ
อยากจะเอ่ยเผยเอื้อนมาเตือนคำ
อย่าให้น้ำฝนล้างจนหมางเมิน
ฝนตกรั่วไม่ทั่วฟ้าที่มาเห็น
แม้ชุ่มเย็นจนใครใคร่สรรเสริญ
ได้ปักดำทำนาถอนกล้าเพลิน
เฝ้าอัญเชิญหากฝนแล้งทุกแห่งไป
สะพานปิงข้ามฝั่งยังไหลเชี่ยว
กลางกลืนเกลียวขุ่นคล้ำสายน้ำไหล
ในยามใจไหวว่างหว่างฤทัย
ห่างดวงใจเจ้านั้นพี่หวั่นจัง
ทางแยกใหญ่ไปเมืองตากจากที่นี่
คงไม่มีเจ้าตากจากใจหวัง
จากเมืองตากริมฟากปิงดูชิงชัง
นกไร้รังเหงาปานใดใจรู้ดี
ออกจากตากจากนี้ไปลี้เถิน
ยังไม่เพลินเกินจะยั้งพรั่งฟ้านี้
ไม่ได้มองสองฟากทางอย่างเคยมี
ไม่รู้ที่หมายใดในสายตา
สถานีวิจัยในพันธ์สัตว์
อัตคัตพันธ์ใดเพียงไหนหนา
พันธุ์พื้นเมืองเลื่องชื่อระบือมา
พันธุ์นอกมาทับแม่พันธุ์จนหวั่นใจ
เหมือนบ้านเราเขาบอกของนอกสวย
คนร่ำรวยใช้ได้ดีมีมากไหม
ของไทยทำไทยใช้จะขายใคร
แสนจนใจใครจะใช้ของไทยทำ
บ้านน้ำดิบในลิบโลกดุจโตรกทิพย์
ชื่อน้ำดิบกลางไพรสดใสล้ำ
น้ำดิบไหลในระหว่างกลางน้ำคำ
ชื่อดิบด่ำน้ำใสไม่เคยลืม
มาถึงนี้ฝนก็ยังถะถั่งฟ้า
ยังมัวตาหม่นใดใจไม่ปลื้ม
ก็ทุกคราวร้าวใจไม่เคยลืม
วันที่ดื่มด่ำพร่างกลางฝนปรอย
เขาอะไรใหญ่ยิ่งนิ่งตรงหน้า
ในบางตาเมฆคว้างอย่างเหงาหงอย
ฝนเริ่มจางบางตาฟ้าบางปอย
ที่ล่องลอยพร่างเขาเงาตะวัน
สันป่าลานบ้านใครในม่านฟ้า
พอเลยมาถึงบ้านตากในฟากฝัน
คงอีกนานกว่าฟ้าจะพร่างจันทร์
ไม่รู้วันกี่ค่ำยามขึ้นแรม
ยังคงมีทุ่งนาข้าวกล้าเขียว
ข้าวรวงเรียวแซมหน่อพงอ้อแขม
หากบ่ายค่ำย่ำฝันให้จันทร์แจม
ในคุ้งแคมขอบฝันพรรณราย
ห้วยแม่มอญหรือมีมอญย้อนไปหลัง
ผ่านปากจังครั้งไหนยังใจหาย
หรือเหงาปากยากจังนั่งเรียงราย
คงมุ่งหมายนั่งนินทาหาว่าคน
บ้านแม่สลิดหรือว่าปลาสลิดมาก
ไม่เห็นตากปลาที่ใดให้ฉงน
เห็นแต่ขายเครื่องปั้นนั้นมากจน
หากพอค้นพอรู้เค้าเข้าลำปาง
บ้านยางโอ่งน้ำตามดูเขาสลักหิน
คงเคยชินสลักได้กันหลายอย่าง
สลักหินสลักใจในหนทาง
สลักกลางใจหวังยังวุ่นใจ
มองไปรอบขอบฟ้าเวหาหาว
ผ่านย่านราวสามเงาเนาฟ้าไหน
ม่านภูเขาเทาทาขอบฟ้าใด
ม่านเมฆในฟ้ากว้างคว้างกระจาย
เหมือนจิตกรฟ้อนฟ้าดังกระดาษ
หวังใจวาดภาพสีน้ำแห่งความหมาย
ใส่สีแปรงแต่งวาดพอหมาดคลาย
ด้วยมุ่งหมายให้สีกลืนเป็นผืนเดียว
เห็นร้านขายเกวียนโบราณในย่านนี้
คงจะมีคนซื้อหายามมาเที่ยว
คลองไม้แดงอยากให้แกร่งเพียงแรงเดียว
รอจันทร์เกี่ยวกิ่งฟ้ามาหากัน
เข้าเขตุเขาเงาฟ้าดงป่าสวย
และงงงวยดังล่องท่องแดนฝัน
ห้วยแม่วะจะบอกใครให้รู้พลัน
ไม่รู้กันบอกใครเขาไม่ฟัง
ห้วยปู่เจ้าปู่เจ้านี้มีเจ้าไหม
ในหว่างไพรฤๅใจเจ้าอยู่เฝ้าหวัง
ปู่เจ้านี้คงร้างไร้ในเวียงวัง
คงอยู่ยั้งยังเฝ้าเป็นเจ้าดง
ผ่านเลยข้ามท่ามเขาเงาไศล
ทะเลใจทะเลฟ้าน่าไหลหลง
หลงภูเขาหากใจไม่มั่นคง
ใจว่างวงงงงวยด้วยป่างาม
บ้านแม่เตี๊ยะเพลียใจในม่านเขา
หม่นใจเราเหงาใจจนไหวหวาม
ช่างกระไรใจหวงห่วงทุกยาม
อยากเอ่ยความถามว่าหาอนงค์
ท่องมาตามนิยามเขาในเงาฝัน
ฟากตะวันฟากใดให้ไหลหลง
กลางแดดเทาเฉาบางตกทางตรง
หวังว่าคงจากไกลในบางคราว
พอเข้าข้ามตามทุ่งนาบ่านองน้ำ
ดุจจะย้ำว่าคนไทยใยมีข้าว
ในหนองน้ำมีปลาพาเรื่องราว
ไทยคือชาวนาพื้นฐานสร้างบ้านเมือง
ผ่านสบปราบปราบใครก็ไม่รู้
เพียงพิศดูเพียงไหนไม่รู้เรื่อง
บ้านวังยาวคราวใดใจเปล่าเปลือง
อย่าได้เคืองหากพี่กล่าวเจ้าผิดใจ
บ้านแม่กั๊วฟังไม่เคยยามเอ่ยปาก
แม่กั๊วอยากจะคุ้นที่มีที่ไหน
ก็คำไทยแตกต่างกันอย่างไร
เรียกกันไปคนละอย่างแตกต่างกัน
ภาษาไทยในท้องถิ่นเพราะลิ้นแปลก
แต่หากแยกกันห่างจนต่างฝัน
ถึงแตกต่างอย่าแตกแยกเพราะแดกดัน
จนหาวันสามัคคีไม่มีเลย
เข้าเกาะคาเกาะมีอยู่ที่ไหน
หรือเกาะใจเฝ้าพิโรธโปรดเฉลย
เข้าเกาะคามาคล้ายฝันวันล่วงเลย
จนบ่ายเอยเลยคล้อยค่อยจะมา
บ้านนาแก้วเห็นแล้วอยู่แถวนี้
แล้วขวัญพี่อยู่ไหนไม่มาหา
พบขวัญพี่อยู่นี้แล้วแก้วกานดา
ไม่เยือนมาให้พี่ชายได้หมายชม
ขาดเม็ดฝนแดดบนฟ้าก็พร่าแสง
เมื่อแดดแดงจับเมฆาสาดฟ้าห่ม
สลับสีที่พร่างพรายในสายลม
รุ้งสวยสมพาดฟ้ามาเสริมงาม
บ้านสบจางแม่น้ำจางในพร่างฝัน
อย่างจางจันทร์จนใจหวั่นไหวหวาม
แม่น้ำจางพร่างใจในจันทร์งาม
ไม่อยากถามคนงามหนาอย่าจางใจ
ผ่านพระธาตุจอมปิงดุจมิ่งมิตร
ในงามจิตนิมิตหวังกว่าครั้งไหน
ให้พระธาตจอมปิงมุ่นมิ่งใจ
อย่าให้ใครมามุ่งหอมเจ้าจอมจันทร์
ร้านชายสี่ฯที่นี่ก็มีด้วย
แสนงงวยในด้านการจัดการนั่น
ศาลาลอยคอยหาศาลาพลัน
ศาลาฝันคอยใครในเส้นทาง
บ้านฟ่อนยามเจ้าฟ้อนดั่งซ่อนเล็บ
อย่าหยิกเจ็บเล็บใครในระหว่าง
มารอพบสบใจในลำปาง
มารอทางหรือหนีหน้าคนมาเยือน
ห้วยแม่มูนน้ำขุ่นเหมือนปูนไหม้
ห่างออกไปทุ่งพงจรดดงเถื่อน
เป็นทุ่งท่านาน้ำงามพร่าเลือน
ยังคอยเพื่อนคนไหนไม่เห็นมา
ที่กล้วยม่วงห่วงใครบ้างไหมขวัญ
ยามกล้วยมันห่างห่วงดวงใจจ๋า
ห้วยน้ำโจ้โล้น้ำใจไม่เห็นมา
หรือเพียงว่าหรอกให้ฝันแล้วปันใจ
ถ้ำพระสบายไปอีกไกลหรือไม่หนอ
ผ่านบ้านกอกล้วยคู่สวยอยู่ไหม
ก็ทุกทีที่มีกล้วยแสนขวยใจ
คนมาไกลฤๅจะกล้ามาขอกิน
บ้านฮ่องห้าคือห้าร่องของคลองน้ำ
ดูชื่นฉ่ำใจชื้นชื่นถวิล
มองทางไหนในท้องนาน้ำบ่าริน
ไม้ดูดกินน้ำอาหารผ่านกิ่งใบ
เห็นต้นสักปลูกไว้ก็หลายหลาก
บ้านจว้ากชื่อนี้มีที่ไหน
ก็เพียงมีที่เขลางค์ลำปางใน
จึงจำใจจากจว้ากจากคนดี
ถึงป่าตันนาครัวกลัวใจสาว
ไม่อยู่เหย้าเฝ้าเรือนมาเยือนพี่
ไม่รู้ยามตามหาเนตรนารี
พบขวัญพี่ที่แม่ทะคงจะคอย
รอโตโยต้าสีเขียวเลี้ยวมารับ
เกือบเลี้ยวกลับกว่าจะเห็นเย็นไม่น้อย
ดีที่ได้โทรฯถามยามรอคอย
ใจเลื่อนลอยยังเหงาคว้างอยู่ลางเลือน
ที่บ้านหลุกเขามีแกะสลัก
เป็นช้างชักลากซุงแซะแกะจนเหมือน
แกะเป็นจีบกลีบบัวบานคอยเตือน
ให้ผองเพื่อนน้อมถวายได้บุญใจ
ถึงที่พักเรือนแพแม้เคยหวัง
แพค้างหลังคาจากฟากไม้ไผ่
เป็นแพลอยในน้ำจางกลางสวนใคร
ริมร่มไม้ขอบพื้นดุจยืนบัง
มีดาหลาแดงสวยช่วยชวนคิด
ปลูกอยู่ติดกอดอกแก้วเป็นแนวหลัง
ที่ชายน้ำปลูกสัมทับพลับพลึงบัง
แถวพนังดอกพุดลาขาวลาวัลย์
ดอกประยงค์ช่อเหลืองออกเรืองเรื่อ
มาแจมเจือแดงดาหลาสุดฟ้าฝัน
สายลมรินระรวยจูบมวยจันทร์
ท่ามน้ำอันกว้างไม่น้อยแพลอยริม
ดงบัวหลวงม่วงดอกออกชูช่อ
ชมพูพอเพียงบางดอกออกงามพริ้ม
ดั่งบัวผันบัวเผือนลอยสร้อยทับทิม
ดุจดังพิมพ์ใจจันทร์วันมาเยือน
ฟ้าสลัวรัวรางค่อนข้างมืด
ขึงเป็นพืดฟ้าคล้ำคล้ายดำเปื้อน
ยามใจหมองนองน้ำตาพร่าแสงเดือน
แม้นมีเพื่อนร่วมทางพอสร่างคลาย
ในคืนค่ำต้องพักก่อนสักครั้ง
แม้ใจตั้งยังไม่ถึงซึ่งที่หมาย
พักแม่ทะคงจะพักสักเพียงกาย
แต่พักสายใยใจยังไม่มี
ด้วยหัวใจครานี้ไร้ที่พัก
ห่วงแต่รักบังอรสมรศรี
ได้พักกายหากแต่ไร้พักฤดี
ยิ่งมากมีรักแต่เจ้าเต็มเหย้าใจ
...............................
จบภาคหนึ่ง นครสวรรค์ สู่ ลำปาง
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
.................
.
. มีบางใครเคยเลี่ยงเลียบเคียงถาม ว่านิยามกุลาด้นในหนหลัง ผ่านร้อนหนาวร้าวรักชักชิงชัง สร้างพลังสร้างจังหวะและจะโคน กี่ขอบเขาที่เคยข้ามในความคิด ความถูกผิดในคราวหลังแต่ครั้งโน้น ภาคภูมิคราวหรือหนาวบ้างหวังปลอบโยน ชีพที่โผนผ่านล่วงต่างห้วงกาล แค่ไม่ชอบระบอบแยกแตกต่างหวัง เพราะเคยพลั้งจนถูกผลักเข้าหักหาญ นับหลายปีที่เคยจรรบรอนราญ คิดก่อการล้มระบอบไม่ชอบธรรม หลายทิวทุ่งมุ่งหน้าก่อนฝ่าข้าม เพื่อทวงถามและบ่งบอกผู้ชอกช้ำ ว่าทุกอย่างหาใช่สายธารกรรม หากคนทำก่อระบอบลอบเชิดชู กี่หนังสือเล่มหนาเอามาเผา เพื่อบอกเราไม่ยอมรับและนับถือ ศิลปะใดใจหวังทุกครั้งคือ กล่าวระบือลือขานทุกกาลไป ศิลปะเพื่อชีวิตเพียงคิดฝัน ดวงตะวันคือที่หวังคราวครั้งไหน ดาวเหนือพราวคือดาวในห้วงไกล และหัวใจดวงสีแดงแต่งย้อมจำ มาวันนี้คาดสีเหลืองเสียเรืองเรื่อ สีแดงเจือยังแต่งรักแดงล้ำ มนุษย์หนามาแปลงแรงน้ำคำ วาทกรรมบนกระดาษยึดขาดใจ เพื่อนเคยรักทักทายกลับไม่พูด อารมย์บูดเมื่อเอ่ยอ้างอยู่ข้างไหน ไม่เคยเป็นครั้งคราก่อนร่อนชะไร จึงเก็บใจหอบมานี่หนีการเมือง เขียนกลอนรักถักฟ้าว่าแสนเข้ม ลานพุดเต็มเติมดาหลามาวางเรื่อง ทั้งฟากฟ้าดาราฝันอาบจันทร์เรือง เพียงปลดเปลื้องความแปลกแยกเพื่อนแตกกัน หวังอยู่นะว่าวันไหนได้คืนกลับ ฟ้าพยับกลับสู่อู่เคยฝัน กลับไปหวังพบหน้าทุกฝ่าฟัน มิตรร่วมฝันวันร่วมรบมาพบเจอ ......... คนกุลา รังนกไฟ ในฟากฟ้า ทะเลขวัญ กลางวสันต์ ............
หน้าส่วนตัว
945
