1 มิถุนายน 2552 15:22 น.
คนกุลา
.
ลา...จำใจจากลา
เมื่อมาถึงบทสุดท้าย
ใยจึงต้องฟูมฟาย
สุดท้ายปลายทางแห่งกาล
เจ็บ...ก็จำต้องเจ็บ
เก็บดวงใจร้าวราญ
หวังว่าคงจะผ่าน
ม่านฟ้าในคราฝนพรำ
หม่น...ก็รู้ว่าหม่น
ใจตนยังวนเวียนย้ำ
รอบฟ้าครามืดดำ
คืนค่ำจำใจต้องทน
ห่วง...ก็รู้ว่าห่วง
ติดบ่วงมายาดอกฝน
หลั่งหล้ามาให้ยล
ชื่นกมลถึงคราวจะลา
กลัว...ก็รู้ว่ากลัว
แสนกลัวหัวใจจะล้า
ยามเมื่อรักถักมา
พบว่าเพ้อเพียงดายเดียว
จบ...ก็คงต้องจบ
อย่ารบกวนเขาไม่เกี่ยว
ทำใจยากจริงเจียว
สุดเหลียวใครรักษาใจ
.........
คนกุลา
1 มิถุนายน 2552 11:44 น.
คนกุลา
.
ไร้ซึ่งไฟไหนเลยควันจะควั่นฟ้า
ไร้ธาราเมฆนี้จะมีไหม
ไร้ซึ่งจินตนาการผ่านแหล่งใจ
ไร้เหตุใดไหนเลยผลจะด้นตาม
ทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดได้หมายตามเหตุ
หากขอบเขตบางอย่างไกลเกินไถ่ถาม
เมื่อเกิดผลต้องค้นเหตุทุกเขตุคาม
อย่าไปห้ามจิตใจของใครเลย
เพราะความคิดความฝันห้ามกันยาก
จนหม่นพรากขัดเขินเกินเฉลย
เพราะกานท์กลอนวอนผ่านการชมเชย
ใจก็เลยผูกพันค่อยมั่นคง
คนกุลามาอยู่นี่คงมีบ้าง
ที่อาจสร้างความใดให้ได้หลง
แต่ด้วยใจไฟฝันอันซื่อตรง
ซึ่งก็คงต้องจำจดเป็นบทเรียน
หากเราไม่ได้เจ็บจนรับรู้
แต่คนผู้ถูกกระทำเหมือนตำเสี้ยน
กวีกานท์หว่านหวังยังวนเวียน
เฝ้าฝึกเขียนร่ายคำเป็นกำนัล
จะระวังคำกล่าวทุกคราวคิด
ทุกลิขิตร้อยคำพร่ำเสกสันต์
จะระลึกตรึกทุกคราที่จาบัลย์
เพราะรู้อันตรายมีที่ร่ายคำ
.....................
31 พฤษภาคม 2552 20:03 น.
คนกุลา
.
๑.ชาย
๐ พรายพราวแพรวแวววะวับจับดวงจิต
ร้อยเรียงชิดทับทิมแดงแสงสวยใส
ร้อยเป็นเส้นเว้นเป็นช่วงคล้องห่วงใจ
ร้อยเป็นสายให้ขวัญเรียงเคียงเขนย
๐ สายเอยสายสร้อยขวัญสั่นใจพี่
น้องคนดีพี่มาหาแก้วตาเอ๋ย
สายสร้อยนี้พี่แลกหนานะทรามเชย
สไบเคยห่มนางที่พลางนวล
๐ ขอสวมสร้อย สายใจแทบ แนบฤดีน้อง
ขอเจ้าครองดวงหทัยไว้สงวน
พี่จะเก็บ..สไบรื่น..ที่ชื่นนวล
กลิ่นเจ้ายวนเจียนขาดใจยามไกลตา (โดย ภาสุรีย์)
๒. หญิง
๐ ทับทิมแดงดังใจน้องไหลหลง
มิพะวงสงสัยใจพี่หนา
ทับทิมแดงแจ้งใจในสายตา
กลัวพี่ยาหลอนหลอกบอกนวลคอย
๐ ยามพี่สรวมสร้อยใส่ในศอน้อง
ใยจึงต้องขอสไบน้องใช้สอย
เพราะสไบไหลแทบแนบเนื้อกลอย
มาสำออยเหมือนก้ำเกินน้องเขินอาย
๐ เอาสไบไปห่มใจให้คืนกลับ
มาหาน้องอย่าไปลับนับห่างหาย
พี่จากไปใจหวังห่างเพียงกาย
แต่ใจหมายอย่าห่างกันจนวันคืน (โดย คนกุลา)
....................
31 พฤษภาคม 2552 10:52 น.
คนกุลา
.
ดอกไฟแดงแรงไฟไหววับวาบ
เหมือนถูกสาบให้เป็นไปโอ้ใจเอ๋ย
แต่เก่าก่อนร่อนชะไรก็ไม่เคย
ใยมาเชยไออวลป่วนทรวงใน
หากไม่มีเธอติดมาชิดใกล้
สมองลายล้าเลือนไม่เลื่อนไหล
ยามควันล่วงหน่วงนำมาย้ำใจ
เรื่องไหนไหนยากเย็นก็เห็นทาง
สมองโล่งโปร่งแล่นสู่แดนสรวง
ดุจดาวดวงได้ดูดไฟดวงใสพร่าง
พ่นหม่นควันเป็นม่านลอยค่อยเรื่อจาง
ฝันว่างว่างกลางใจในบางวัน
ถึงวันนี้เห็นทีต้องร้างแล้ว
ไฟแช็กแก้วพี่ต้องลานะยอดขวัญ
เพราะไอจามถามหาฝ่าหมอกควัน
อีกทั้งมันคามคุกเพื่อนทุกคน
เป็นบ่อเกิดก่อโรคร้ายหลายหลายอย่าง
อีกทั้งพรางมะเร็งร้ายสายใจหม่น
พี่ตัดใจยอมจากไกลในมณฑล
เลิกเวียนวนสูบไฟที่ได้เคย
โอกาสดีวันนี้แล้วนะแก้วพี่
ลาฤดีสวรรค์พร่างอย่างเปิดเผย
ประกาศตัวทุ่มหัวใจแม้ไม่เคย
เลิกชื่นเชย..บุหรี่ร้าง...กลางม่านควัน
.........
ส่วนตัวผม คนกุลา บอกลา สาม ครั้งถึงจะสำเร็จ
มาได้ร่วม สิบกว่าปี แล้ว ขอเอาใจช่วยทุกท่าน
ที่อยากบอกลา ขอให้ประสบความสำเร็จ ทุกท่าน นะครับ
........
31 พฤษภาคม 2552 07:09 น.
คนกุลา
.........
เที่ยวเก็บเกี่ยวดอกรักหวังถักสร้อย
มารวมร้อยเรียงรายสร้อยสายขวัญ
งามบรรเจิดเพริศจ้าล้อตาวัน
และอาบจันทร์พร่างเพ็ญที่เย็นตา
ในห้วงภวังค์ฝันนิรันดร์รัก
จะรอถักสร้อยใจใฝ่ฝันหา
ประคองกุมจุมพิตในนิทรา
ดุจดังมาคล้องขวัญท่ามวันคืน
ขอโทษนะคนดีพี่ขอโทษ
รู้ว่าเธอคงไม่โกรธหรอกงามชื่น
เพราะมิได้ตั้งใจก่อไฟฟืน
ให้คนอื่นเข้ามากรายหมายผูกพัน
หลับเถิดหนาคนดีสุดที่รัก
งามยิ่งนักยามศอร้อยสร้อยดอกขวัญ
หลับตางามหวามไหวในแสงจันทร์
จะกล่อมขวัญด้วยบทกล่อมกลางอ้อมใจ
ให้ฝันถึงแต่สิ่งดีในนิมิต
สะอาดจิตสว่างธรรมพร่ำบทไหน
ขอร่วม..อนุโมทนา..สาธุ..ใจ
หวังนางไพรสงบร่างกลางร่มธรรม
เพื่อตื่นมาฟ้ารุ่งอรุณสาง
คนึงนางของบางใครไม่อยากย้ำ
ขอให้นุชสุดหวงรับดวงคำ
ที่พี่พร่ำฝากขวัญอ่อนผ่านออนไลน์
.........
หน้าส่วนตัว
1095
