7 มิถุนายน 2552 15:47 น.
คนกุลา
.
.
ความจริงใจมีไหมโลกใบนี้
ความจริงใจหรืออาจมีอยู่ที่นั่น
แลเลื่อมลายกลางสายหมอกระลอกควัน
ณ ที่ฉันแอบรักหมายใช่บางที
ถามแบบนี้ฤดีกลับยิ่งสับสน
ระหว่างคนหนหลังครั้งก่อนนี้
คอยดูแลและไถ่ถามทุกยามมี
ว่ามิมีรักบ้างหรืออย่างไร
ยังถามว่าคนดีมีกี่ฝัน
และถามฉันว่าคนดีมีรักไหม
รักนิยามท่ามสายหมอกและดอกไฟ
ฝันยามไกลในนภาดูพร่าเลือน
เป็นนกไฟในวันฝันลาลับ
ดังฟ้าดับดาวลอยเดือนคล้อยเคลื่อน
วันคนดีในฝันนั้นมาเยือน
พร้อมถามเตือนเรื่องราวรักเฝ้าถักทอ
รู้คราใดใจหม่นคนคนนั้น
กับความฝันนกไพรวันใดหนอ
ในวันที่ฝันไกลยังไม่พอ
จึงแทบท้อทอใจฝันวันต่อวัน
เธอถามว่าคนดีมีรักไหม
ฉันถามใครต่อได้เล่าทุกเฝ้าฝัน
หรือทิวาวารผ่านวานตะวัน
ให้ถามจันทร์ยามพร่างหว่างราตรี
อยากไถ่ถามนิยามกลับกับเธอบ้าง
ยามอยู่ไกลใจว่างบ้างไหมนี่
แล้วรักละที่เคยหวังยังพอมี
ในฤดีมีใครครองห้องใจยัง
มีบางใครในรักถักบ้างไหม
ในห้วงใจมีใครบ้างไหมหวัง
ไยไม่กลับมารับห่วงในรวงรัง
กลับคืนยังแดนฉันยังฝันรอ
.....................
นกไฟ คนกุลา
.
6 มิถุนายน 2552 19:21 น.
คนกุลา
.............
สองข้างทางพร่างเขียวเรียวไพรพฤกษ์
หวนระลึกจินตนาวนาฝัน
เป็นสวนทิพย์กระพริบฟ้ารุ้งลาวัลย์
ดุจดั่งสรรค์โลกสวยด้วยมือคน
ยามก้ามข้ามลำธารสะพานไม้
นิมิตได้ดังล่วงสู่ห้วงหน
หัตถกรรมร่ำระบายสายตายล
เหมือนต้องมนต์สายสวาทประหลาดจัง
เห็นอุบะเหลืองย้อยห้อยระย้า
กานท์กรองกับมาลาดอกรักหวัง
มาเยือนเจ้าราวเพียงเยือนเวียงวัง
สดับฟังมโหรีที่หยาดริน
มองสำรับกับข้าวเจ้าจัดให้
ดุจดังได้จัดด้วยใจใฝ่ถวิล
รสตะหวักรักย้อมหอมยุพิน
คงจะรินปรุงรสจนหมดใจ
สายตามองสองข้างอย่างเงียบเงียบ
ใจเย็นเฉียบเงียบปร่ากว่าครั้งไหน
มองหาหวังทิพย์เทวีอยู่ที่ใด
ฤๅเร้นไกลไม่อยากให้พี่ได้พบ
ทิพย์เทวีพี่มาเยือนถึงเรือนเจ้า
แล้วไยสาวคราวนี้จึงลี้หลบ
แต่หนหลังตั้งหน้ามาสมทบ
แม่งามครบคนดีหนาคงหาเจอ
พี่มาแล้วไยแก้วพี่จึงหนีหน้า
ในกลางพระวัสสามาเสนอ
ฝนยิ่งหลั่งพรั่งฟ้ามาบำเรอ
ปล่อยพ้อเพ้อให้พี่ช้ำเฝ้าคร่ำครวญ
.
.
...........
..........
5 มิถุนายน 2552 16:56 น.
คนกุลา
.
.
ที่เบื้องนั้นคือหิมาลัยในม่านเมฆ
ดั่งฟ้าเสกสวรรค์สรวงแห่งห้วงฝัน
เกร็ดน้ำแข็งแหว่งเว้าพราวตะวัน
เรียงเป็นชั้นเทือกพรายสุดสายตา
งามปานนี้นี่หรือว่ามายาภาพ
สุดเอิบอาบดื่มด่ำใดในใต้หล้า
สุขหรือทุกข์เคยครองใจยามได้มา
ก็เหมือนว่าถูกสกดลืมหมดใจ
ยามมายืนอยู่ที่นี่ที่สุดโลก
เร้าลมโบกสบัดพริ้วพัดปลิวไหว
เทือกภูเขาสูงลับทาบฟ้าไกล
หิมาลัยแดนฝันวันมาเยือน
ชมภูเขาเงาฝันวันภาพสวย
อยากมีเจ้ามาร่วมด้วยช่วยเป็นเพื่อน
จะให้รอนานไหมในปีเดือน
ได้มาเยือนแดนฝันกันสองคน
มาร่วมไหวหวามเขาในเงาฟ้า
พราวพรายตาดุจฟ้าเสกม่านเมฆหม่น
เมื่อมาเดียวเปลี่ยวกระไรในใจตน
ไม่อยากหม่นให้ม่านฟ้ามาพะวง
ที่เบื้องนั้นคือหิมาลัยในม่านเมฆ
ดั่งฟ้าเสกสวรรค์ร้อยเป็นสร้อยสรง
ลมแรงพัดกวัดไกวใจยังคง
ตรึกอนงค์นุชน้องผู้ครองใจ
หากวันนี้พี่ยามาด้วยเจ้า
คงชื่นเคล้าพวงละออกอไม้ไหว
ชื่นประทับกับฤดีจากที่ไกล
หิมาลัยฟากฟ้าฝันนิรันดร
.
........
4 มิถุนายน 2552 20:55 น.
คนกุลา
.
เจ็บ..ใยจึงต้องเจ็บ
ให้เก็บรับเป็นบทเรียน
ชีวิตยังวนเวียน
ท่ามเพียรที่หวังงดงาม
หม่น..ทำใมใจหม่น
ใจตนยังวนเวียนย้ำ
รอบฟ้าครามืดดำ
คืนค่ำเดือนพราวคราวยล
ห่วง...ก็รู้ว่าห่วง
ห่วงหามายาดอกฝน
หลั่งหล้ามาให้ยล
ชื่นกมลมิมีโรยรา
กลัว...แม้รู้ว่ากลัว
แสนกลัวหัวใจเมื่อล้า
เมื่อรักถักทอมา
พบว่ามิตรมีมากมาย
จริง...ก็รู้ว่าจริง
จริงใจนั้นไม่มีขาย
มิตรแท้ทั้งหญิงชาย
อยากได้ต้องสร้างเอาพลัน
รัก..ก็รู้ว่ารัก
ทอถักสร้อยใจใยขวัญ
ในท่ามคืนและวัน
ร่วมฝันว่ามีเธอเคียง
......
คนกุลา
.........
4 มิถุนายน 2552 11:41 น.
คนกุลา
.
ขอโทษเถิดคนดีพี่ขอโทษ
รู้ว่าเธอไม่โกรธหรอกคำขวัญ
ทั้งยังมีจิตใจอภัยกัน
สุดตื้นตันใจร้าวคราวจะลา
ขณะกรงขังทองกรองเรือนเพชร
ประดับเก็จแก้วมณียังหนีหน้า
แต่รังใจในวิมานม่านมายา
ไยอ่อนล้ายอมใจให้จองจำ
เอาอารมณ์กวีที่มาเขียน
คิดวนเวียนว้าวุ่นใจที่ได้ร่ำ
อ่านทุกใจเพื่อนกวีที่ร่ายคำ
เอาความจำมารับรสบทรำพัน
ไม่รู้หรอกกว่าคนดีอยู่ที่ไหน
เพียงรู้ว่าบางใครอยู่ที่นั่น
เพียงรู้ว่ารออ่านผลงานกัน
เพียงรู้ว่าใจบางฝันนั้นยังรอ
หากรู้ได้ปานนี้ยังหนีจาก
เห็นแก่ตัวคงมากยากจริงหนอ
ขอโทษเถอะงามขวัญสบจันทร์พอ
จันทน์กะพ้อร่วงพรูอยู่เพียงใจ
แม้หน่ายกรงไหนไหนในโลกนี้
แต่รังสีสดสวยด้วยรุ้งใส
หุ้มด้วยสายใยรักถักแทนใจ
เจ้านกไพรสุดใจแกร่งไร้แรงบิน
เมื่อรังใจในบ้านกลอนยังอ่อนอุ่น
เจ้านกกรุ่นใจหวังยังถวิล
แม้ได้เผยเอ่ยลาน้ำตาริน
หากสุดดิ้นโดยแรงแข็งขืนไกล
จึงต้องมาปวารณาภัยในที่นี้
คงมิมีแรงหวังไปทางไหน
ขอร่วมถักรักชื่นคืนรังใจ
จนวันไหนไร้คนรัก ค่อยจักลา
ขออภัยสุดที่รักอีกสักครั้ง
ที่ได้พลั้งเผลอกล่าวให้เศร้าหนา
เพราะผ่านพ้นกี่ร้อนหนาวทุกคราวครา
ใจพี่ยาก็เนื้ออ่อนเลือดก้อนเดิม
.
คนกุลา
ปวารณาภัย เป็นคำที่ผมคิดเอง
ครับ โดยเอาคำว่าปวารณาสนธิกับ
กับคำว่าอภัย หมายความว่า
จิตที่พร้อมขอโทษในผิดที่ทำไป
และขอตั้งใจจะไม่ทำแบบเดิมอีก..
หึหึ
ยินดีรับคำสั่งสอนจากผู้รู้ ครับ
หน้าส่วนตัว
899
