7 มกราคม 2552 22:32 น.
ครูพิม
ระรี่ร่ำ พร่ำหา คราไกลห่าง
ระยะทาง กางกั้น มิหวั่นไหว
เพียรร้อยคำ ทักทาย ส่งสายไป
ห่มดวงใจ คนเหงา เฝ้าผูกพัน
ระรี่เรื่อย เอื่อยไหล ใจคิดถึง
ถ้อยรำพึง จึงหวาม ตามรอยฝัน
เรียงร้อยคำ นำส่ง ตรงถึงกัน
ฝากใจฉัน นั้นด้วย ช่วยดูแล
ระรี่รี่ กี่วัน จะผ่านพ้น
ที่สับสน ทนได้ ไม่แยแส
เฝ้ารอคอย ร้อยรัก จากดวงแด
ส่งมอบแด่ คนไกล ในกมล
ระรี่รื่น คืนวัน แม้นผันผ่าน
ไม้สะท้าน กาลเวียน เปลี่ยนหลายฝน
ก็ยังรอ ต่อรัก จักดาลดล
ให้ใจคน ลาลับ ได้กลับมา
ระรี่แว่ว แผ่วไกล จากใจนี้
ขอคนดี สุขสันต์ เถิดหรรษา
อย่าพบพาน ทุกข์หมอง นองน้ำตา
คราเหว่ว้า ไร้ใคร...ให้กลับคืน...
4 มกราคม 2552 10:36 น.
ครูพิม
มองนภาคราหม่นฝนตั้งเค้า
ทะมึนเงาเมฆหมอกบอกมีฝน
ฟ้าครวญครางบ้าคลั่งสั่งผู้คน
รีบลุกลนหลบภัยระไวระวัง
แต่ละวันนั้นสู้มิรู้ถอย
เหนื่อยมิน้อยใช่ไหมเพราะใจหวัง
วาดภาพสวยด้วยใจใส่พลัง
ตะกายฝั่ง..สู่ฝัน...อันสวยงาม
จะล้มบ้างแพ้บ้างอย่าห่างหาย
แม้นเดียวดายอย่าให้ใครได้หยาม
บนทางสู้รู้ค่าพยายาม
คอยติดตามใกล้ชิดคิดช่องทาง
ปัญหามีดีนักรู้จักแก้
ดูเหมือนแย่แต่ขยันหมั่นสะสาง
ก็อาจปลดลดเอาดูเบาบาง
ทุกสิ่งอย่างมีทางออกบอกกับตน
ขอเพียงเราเข้าใจใช้ชีวิต
รู้ถูกผิดคิดสร้างสรรค์หมั่นฝึกฝน
บอกกับใจให้รู้สู้อดทน
เกิดเป็นคนท้อใย...เมื่อใจมี
ด้วยสมองสองมือสื่อสร้างสรรค์
เพียรขยันฟันฝ่าพาสุขี
ฉลองศกปีใหม่ให้คิดดี
เราน้องพี่...ก้าวไกล....ไปด้วยกัน..
๔ มกราคม ๒๕๕๒
29 ธันวาคม 2551 20:06 น.
ครูพิม
วันและเดือนเคลื่อนคล้อยนับถอยหลัง
ทุกสิ่งยังเตือนใจให้มองเห็น
หลากเรื่องราวร้าวรอนบ่ห่อนเย็น
ทุกข์ที่เร้นหลบซ่อน...คอยหลอนใจ
เคยอ่อนแอแพ้พ่ายหลายวันก่อน
เคยทุกข์ร้อนนอนเจ็บเกินเก็บไหว
เคยผิดหวังพังพับจงลับไกล
ขออย่าได้ตามติดมาริดรอน
เคยเหว่ว้าน้ำตาร่วงในห้วงทุกข์
เคยไร้สุขสดใสจงถ่ายถอน
เคยร้างไกลใจเหงาเฝ้าอาวรณ์
เคยร้างจร...ขอให้จบ...พบสุขกัน
ให้สุขล้นท้นทรวงพ้นห้วงทุกข์
ให้พบสุข..สดใส..สมใจฝัน
ให้พ้นเหงาเศร้าโศกวิโยคพลัน
ให้ทุกวันเป็นวันดี...อย่ามีภัย
ให้มีแรงแห่งใจในวันพรุ่ง
ให้เฟื้องฟุ้งรุ่งโรจน์โชติสดใส
ให้กิจการก้าวหน้าค้ากำไร
ให้ก้าวไกลใจสงบพบแสงธรรม
สำรวจกายใจตนค้นให้พบ
ที่ควรลบจบเลือนเตือนใจย้ำ
ที่ควรเก็บรักษาค่าควรจำ
ที่ควรทำนำจิตคิดไต่ตรอง
แสงตะวันปีใหม่ใกล้มาถึง
หากดื้อดึงขึ้งโกรธโทษทั้งผอง
จะก้าวข้ามวิกฤติคิดปรองดอง
เราพี่น้อง...เลือดไทย...ใจเดียวกัน.
27 ธันวาคม 2551 10:13 น.
ครูพิม
มีดกรีดใจยับเยินเกินแก้ไข
รวดร้าวใจเขาเดินเมินหน้าหนี
ลืมลบเลือนรักเก่าที่เรามี
ทิ้งถิ่นที่รักเราเศร้าเดียวดาย
ถ้อยคำที่ถากถางพลางเหยียดหยาม
เจ็บลุกลามปวดปร่าคราห่างหาย
ระทดท้อแทบล้มตรมใจกาย
ชีพใกล้วายดับดิ้นแทบสิ้นใจ
ล้านถ้อยคำเสกสรรค์มาปั้นแต่ง
เขากลับแบ่งรักนั้นเกินทานไหว
เหยียบและย่ำกล้ำกลืนฝืนอาลัย
ทุกห้องใจย่อยยับลงกับมือ
วิมานร้างสร้างไว้ไร้คนสร้าง
รอยรักจางห่างหายเขาไขสือ
สร้างรักใหม่ลืมเก่าคนเล่าลือ
ว่าเราคือ...คนรักเก่า เท่านั้นเอง
คำสัญญาเก่าเก่าเรากอดไว้
แต่เขาไยเหยียบย่ำซ้ำข่มเหง
เถอะบอกใจลบล้างเช่นนักเลง
อย่าได้เกรงเหงาเจ็บ...เก็บแล้วลา
หนาวสุดท้าย..แล้วใจ ในวันนี้
ทุกข์ฤดี...ที่ถม...ตรมหนักหนา
ลบให้หมดอย่าเหลือใยในแววตา
เพื่อรับฟ้า..ปีใหม่...ที่ใกล้เยือน...
24 ธันวาคม 2551 21:13 น.
ครูพิม
ฟางข้าวแห้งแล้งร้ายย้ายจากทุ่ง
หันหน้ามุ่งโรงงานทิ้งบ้านช่อง
จากพ่อแม่แลเพื่อนมาน้ำตานอง
ทุ่งนาหมอง....ร้องสั่ง....ว่ายังคอย
ฝนสุดท้ายสั่งลาถึงคราหนาว
หมอกหล่นพราวขาวรุ่งเป็นฟุ้งฝอย
น้ำค้างหล่นห่มไพรในดงดอย
ดุจเพชรพลอยวาววับงามจับตา
ผู้เฒ่าคอยหนุ่มสาวจนร้าวอก
น้ำตาตกอกไหวแม่ไห้หา
พ่อสีข้าวหอมรอหนอลูกยา
กลับคืนนามาเยี่ยมด้วยช่วยต่อลม
เพลงปีใหม่ได้ยินถวิลหา
คอยตั้งตานับวันฝันสุขสม
สองแขนพ่อรอเจ้าเฝ้าจ่อมจม
คอยชื่นชม...ลูกหลาน...อยู่บ้านไพร
ซักผ้าผวยผืนเก่าเจ้าเคยห่ม
เช็ดพัดลมถูบ้านเป็นการใหญ่
รอของฝากจากเมืองศิวิไล
เสื้อผืนใหม่พร้อมผ้าซิ่น...ชิ้นงามงาม
ขอชวนเพื่อนกลับบ้านกันวันปีใหม่
หอบดวงใจคืนถิ่นสิ้นคนหยาม
บ้านนาเราแสนสุขทุกโมงยาม
เริ่มต้นนาม...ฤกษ์ดี....ปีใหม่เอย...
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1027
