17 พฤศจิกายน 2551 20:41 น.
จิตรำพัน
ความรักคล้องห้องใจไม่ไหวหวั่น
แม้จะกลั้นกลืนหม่นยลดั่งหมอง
ด้วยรักแท้มีแน่ทางทดลอง
ดั่งเราสองต้องห่างร้างแดนไกล
อีกนานไหมให้น้องได้พบพักตร์
ใจสลักปักตรึงไม่สดใส
เฝ้ารอคอยน้ำตาพาตกใน
อย่าร้างไปนานเนิ่นเกินเพลา
ไออุ่นโอบกรุ่นกลิ่นไม่สิ้นห่าง
ไอรักกลางสองใจให้ห่วงหา
ไออ้อมแขนแข็งแรงยังตรึงตรา
ไอพี่ยาโอบล้อมนิรันดร์ใจ
ขอได้โปรดที่รักที่กายห่าง
อุ่นกายว้างเวิ้งว้าพาสั่นไหว
ลมหนองคายหนาวเหน็บเจ็บกายใน
ขออุ่นไอจากพี่ปลอบโยนใจ
แม้มองภาพไม่ซึ้งถึงดวงจิต
แม้นได้พิศพบหน้าคราปราศัย
แม้นได้จับสัมผัสจ้องดวงนัยน์
แม้นคงได้สนิทครั้งคืนนิทรา
ใจน้องคอยกลอยสวาทเป็นเอกจิต
ใจน้องคิดเมื่อไรได้พบหา
ใจน้องเฝ้ารอพี่ทุกเพลา
ใจเหว่ว้ารอใจพี่เติมเต็ม
...คิดถึง...
6 พฤศจิกายน 2551 18:05 น.
จิตรำพัน
ใจเศร้าเคล้าหมองห่วงหา
ใจล่วงดวงชีวาคราสอง
ใจคนึงถึงรักที่จับจอง
ใจมองเห็นรักที่ห่างไกล
แดนใต้ไกลแท้ถิ่นฐาน
แดนใต้สราญอยู่ไหน
แดนใต้ยังรักหรือไร
แดนใต้คิดใดบอกที
คิดถึงซึ่งรักสลักจิต
คิดถึงฤทัยสนิทใจศรี
คิดถึงวันสนิทแนบฤดี
คิดถึงวันที่จากลา
น้ำตาร่วงหล่นในอก
น้ำตาในตกหวั่นผวา
น้ำตาน้องเศร้าเคล้าอุรา
น้ำตาบอกว่าอย่าร้างไกล
กว่าใต้มาเยือนคืนถิ่น
กว่าจะบินมอบอุ่นกรุ่นใส
กว่ารักจะชิดอุ่นไอ
กว่าได้อ้อมกอดพี่มา
ใจน้องที่มอบครอบครอง
ใจหมองหรือไรแล้วหนา
ใจพี่ น้องชิดทุกครา
ใจจ๋าพาพี่มาเคียง
วอนดาว วอนฟ้า วอนเดือน
วอนเตือน คนรัก ยินเสียง
วอนบอก มีคน ยลเมียง
วอนเอียง สองกาย พบเจอ
ระยะทาง ห่างไกล ใจชิด
ระยะทาง สะกิด จิตเพ้อ
ระยะทาง อย่าแกล้ง เพื่อนเกลอ
ระยะทาง เสนอ ลองใจ
รักของ น้องนี้ คงมั่น
รักแน่ไม่หวั่นสั่นไหว
ขอรักของพี่คนไกล
ขอรักคงไว้ใจเดียว..
คิดถึง
27 ตุลาคม 2551 21:37 น.
จิตรำพัน
กระแสลมพรมพัดสะบัดหญ้า
ยอดพริ้วพาไหวเอนเด่นไสว
ดอกสล้างกลางทุ่งท้าแรงไกว
ประหนึ่งใจของข้าท้าแรงตรม
ดอกหญ้าบานสราญชื่นยืนหยัดเนิ่น
มองสวยเพลินเกินค้นยลเรื่องขม
เมื่อมองพิศจิตแกร่งมั่นอารมณ์
สู้แม้ล้มขมขื่นไม่ท้อใจ
แม้นโดนเหยียบย่ำหยามตามกระหน่ำ
แม้นเจ็บช้ำกลัดในไม่หวั่นไหว
ข้าจะลุกฉุกขืนยืนต่อไป
ต่อชีพไว้ในธรณีด้วยมั่นคง
ประกาศไว้ข้าก็หนึ่งซึ่งชีวิต
จะมาริดราญรอนด้วยลุ่มหลง
ว่าต่ำต้อยไร้ราคาพาปลิดปลง
ขอหยัดยงคงซึ่งเกียรติศักดี
อันตัวเรานั้นเล่าไฉนนั่น
จะทนกลั้นหวั่นไหวไม่หลีกหนี
จะสู้แรงถาโถมโหมฤดี
ด้วยสตีแลปัญญามากเพียงใด
ใต้ความเงียบเหยียบเรื่องไว้หลายหลาก
ใต้หน้ากากมากทุกข์ใจหวั่นไหว
ใต้รอยยิ้มน้ำตาพาช้ำใน
ใต้สดใสคือเศร้าเร้าชีวา
พยายามข่มเศร้าด้วยสติ
พยายามข่มวิถีด้วยเสาะหา
พยายามกอบกู้ใจศรัทธา
พยายามนำปัญญาชี้ทางตน
จะยืนหยัดจัดใจให้อยู่ได้
ให้ยิ่งใหญ่ในวิถีลี้สับสน
เหมือนดอกหญ้าที่สวยและอดทน
แม้นผจญใจท้อบางเพลา
....................................................................................................
ดอกหญ้าแม้จะไร้ค่า...ในสายตาบางคน
แต่เขาย่อมมีเกียรติและศักดิ์ศรีในชีวิต
แม้จะโดนคลื่นลมโหมกระหน่ำ โดนเหยียบย่ำสักเพียงไหน
แต่ก็ยังสามารถฟื้น และงอกเงยขึ้นมาใหม่ได้ ด้วยพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง
คนเราล่ะ...เมื่อเปรียบกับดอกหญ้ากลางทุ่ง
เมื่อเจออุปสรรค...จะทำฉันใด
สำหรับจิตรำพัน...ขอเพียงมีคนเข้าใจ ส่งกำลังใจมอบให้อยู่เสมอ
เท่านี้ก็สุขใจ
21 กันยายน 2551 11:20 น.
จิตรำพัน
เพลาเปลี่ยนเวียนว่ายพายมาพบ
ฉันประสบเจอเธอคล้ายดังฝัน
ไม่คาดคิดสนิทแนบคล้องใจพลัน
มิตรแท้นั้นหาได้ในตัวเธอ
ผ่านหลายอย่างทางชีวิตที่ขีดเส้น
เธอคงเป็นคนข้างดึงยามเผลอ
คอยปลอบโยนโอนโอบเมื่อทุกข์เจอ
เคียงเสมอยิ้มให้เมื่อทุกข์ใจ
เดินจับมือ ยิ้ม หัวเราะ ภาพตรึงติด
สุขชื่นชิดติดฤทัยได้สดใส
ยังจดจำแม้เราต้องห่างไกล
แต่หาได้ลืมเลือนเชือนตราตรึง
เมื่อได้ยินเพลงนี้ที่มอบให้
ฝากหัวใจในเสียงด้วยคิดถึง
วันเวลาในห้วงดวงคนึง
ยังสดซึ้งตรึงตราทุกคืนวัน
แม้วันนี้ ไม่มี เธอเคียงข้าง
ร่วมขีดทาง สร้างชิด ประดิษฐ์ฝัน
เหมือนเมื่อครั้ง เคยอยู่ ใกล้ชิดกัน
แต่ช่วงนั้น คือช่วง สุขหัวใจ
++ คือช่วงที่ดีที่สุด ที่ได้รู้จักกัน ++
++- ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆและคำแนะนำที่มีให้เสมอ ไม่ว่าเวลาทุกข์ สุข หรือเศร้า ++
7 กันยายน 2551 20:15 น.
จิตรำพัน
หากชีวิตขีดได้ดังใจหวัง
ทุกยากยั้งพลั้งใจในสิ่งขอ
ยิ่งอยากได้อยากมีไร้ใจพอ
มัวนั่งรอขออ้อนพรเทวา
แล้วชีวิตเกิดมาเพียงเท่านี้
ทำตามที่มีใจปรารถนา
โดยไม่สนศีลธรรมแลจรรยา
ไม่นำพาว่าทุกข์ตกถึงใคร
แล้วชีวิตแบบนี้หรือคุณค่า
ที่เสาะหาพาใจได้แจ่มใส
ขอแค่เหยียบคนอื่นให้สูงไกล
เพื่อจะได้มีสุขเมื่ออยู่เดียว
ฉันไม่ขอเป็นเช่นดั่งเธอหรอก
ด้วยกลับกลอกวิ่งรอกมันหวาดเสียว
เบื่อแสร้งทำสองหน้าสลับเกลียว
ขอหน้าเดี่ยวจริงใจเสมอมา
อย่ามาตั้งตัวฉันให้โดนเหยียบ
อย่ามาเทียบไว้ให้เพื่อฟันฝ่า
อย่ามาดึงไปฆ่าด้วยวาจา
เธออย่ามาแข่งฉันให้จมดิน
ที่ฉันทำคือหน้าที่เพื่อหน้าที่
ที่ฉันมีคือใฝ่รู้ช่วยตัดสิน
ที่ฉันคิดคือพยายามหาทางบิน
ที่ฉันอยู่คือถิ่นพ่อแม่มี
ฉันแค่ทำตามที่ใจฟันฝ่า
ฉันรู้ว่ามีทางที่สดศรี
ฉันไขว่คว้าเรียนรู้ด้วยฤดี
ฉันรักที่จะทำอย่างตั้งใจ
หากเธอคิดทำเพื่อเอาชนะ
ขอเธอละลดเลิกจะได้ไหม
หากเธอคิดจะทำนำทางใจ
ไม่ข่มใครสุขนั้นสุขนิรันดร์
ไม่ต้องการตกอยู่กลางคมดาบ
ไม่อยากอาบด้วยเลือดเหนื่อยใจฝัน
ฉันขออยู่ด้วยรักและผูกพันธ์
ไม่แข็งขันกับใครในสังคม
มีสิ่งเดียวที่ฉันจะขอแข่ง
ที่ยื้อแย่ง คือ ใจ เพื่อเหมาะสม
ฉันขอยื้อ แข่งเพื่อ สิ่งภิรมย์
หมายชื่นชม เมื่อชนะ ใจตัวเอง
*********************************************************************
เหตุใดเล่า...คนเราถึงชอบเอาชนะ
ชนะแล้วได้อะไร....ชนะแล้วต้องอยู่คนเดียว
แล้วจะชนะไปทำไม
แล้วใจตนเล่า....เหตุใดจึงไม่รู้จักห้ามใจ
แล้วตัวตนเล่า...เหตุใดจึงไม่คิดจะดูให้ถ่องแท้
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจิตรำพัน
หน้าส่วนตัว
1105
