18 ตุลาคม 2547 17:20 น.
ดาหลา & ปะการัง
ความรู้สึก หนึ่ง
ความรู้สึก ที่มี ให้
ความรู้สึก ที่ดี ที่มีให้
คิดถึงเมือ ห่างไกล
คิดถึงเมื่อยามจะนอน
คิดถึงเธอ เสมอ ทุก เวลา
ไม่อยาก เศร้า
ไม่อยาก ร้องให้
แต่ก้แค่รู้สึก เจ๊บ เจ๊บ
กับวันเวลา ........ที่ผ่านมา เท่านันแหละ
พบเพื่อจาก
ฉันไม่อยากจะคิด
เร็วไป สำหรับการ พบเพื่อ จาก เธอ.....ในวันนี้
เร็วไป กับความรู้สึก ดีดีที่ มีให้
เร็วไป สำหรับการพบเพื่อจาก ........จาก กัน ในวันนี้
จำไม่ได้ ...........หรือไม่จำ
อะไรบ้างที่คน มักลืม
ความเป็นคนที่ไม่มีค่าที่จะจด จำป่ะ
คนไม่มีอะไรให้ การจด จำ
คนไม่มีสิทธิ พอ สำหรับ ที่จะจดจำ
อะไรบ้างนะที่ควรค่าแก่ การจด จำ
อะไรบ้างที่จำแล้วไม่อยาก ลืม
เออ นะ คนเราจด จำอะไรกันบ้างนะ
สำหรับ 1 ชีวิต .ของคน
ฉันไม่มีอะไร ให้จด และจำ
วันนี้ เวลานี้ ชีวิตไร้ เป้าหมาย รึเปล่า
เปล้า ..........วันนี้ มีจุดหมาย มี อนาคต แต่
เพียง แต่ เดิน สะดุดุ ..........หัวแม่ตีนคน
เลย นะ อดไม่ได้ ง่ะ
สับสน ของ งง งง กับ ใจ กับ เวลานี้ ง่ะ
17 ตุลาคม 2547 09:51 น.
ดาหลา & ปะการัง
เท่าที่รู้ แล เท่าที่เห็น
มันจะเป็นแบบนี้ มิใช่หรือ นั่น
บินขึ้นฟ้า พาระดับทีละชั้น
ไต่ระดับกดอากาศ อย่างช้า ช้า
แต่ไหงเพ่ กับตัน พี่ท่านน๊อ
ไม่ไต่เหรอระดับ ที่จัดไว้
ท่านวนนำเครื่องวิ่งทางบินไว
ถึงทางโค้วไร้รีรอเร่งไปในทันที
เท่าที่เห็น เท่าที่นั่ง คงใจร้อนเป็นแน่
เพราะอุแม่เจ้า เร่งทยานฟ้าแบบตั้งเริด
ไม่ไต่ฟ้า ต่างระดับแต่กลับเชิด
เกรงจะไม่เริด สิท่าน เรา เวียนหัว
สามหมื่นสามพันฟุต หลุดจากพื้นโลก
อยากละโมบ หอมเฆม มาแอบแนบใจ
แต่ทำไม่ได้เพราะ อยู่ไกลแสนไกล
ต้องทำใจ อยูบ้านฟ้า ไม่ใช่นก
ที่จะโฉบไป ฉาบมาร่าเริ่งฝัน
แต่ก็นั่นแหละนะ แค่ฝันก็เอมอิ่ม
เสียงใสๆ สยการบินขอต้อนรับ
ท่านผู้โดยสารสารการบินเอื้องหลวง
นั่งมองฟ้าบนฟ้า อีกคราวแล้ว
ไม่ต่างแววทะเล ด้านล่าง มหาสมุทร
แปลกดีจัง ไหงฟ้า สวยราวสมมติ
ทะเลเวหา คล้ายดัง ทะเลไทย
เบื้องหน้า มองฝ่าน หน้าต่างไป
แอบเผลอใจ บนฟ้า มานาเสน่หา
ขาว ๆๆอวบอิ่มงามจับตา
อย่าเอื้อมมือจับ เสียจริง ไอ
ก้อนขาว ขาว ถ้าจะนุ่ม,nv นะ
ขาวขาวระราวนุ่น แสงสาดส่อง
เหมือนวิมาน นางฟ้า ที่พึงมอง
สวยแล้วก็สวยจับหัวใจ
ผ่านไป 2 กลอนที่ ค่อนแต่ง
เพราะร้อนแรงอารมณ์ ที่ได้พบ
ไม่หนุกหนาน เดินทางเหมือนไปรบ
เพราะประสบ อาการไม่ดีที่ชอบใจ
ว่าแล้วไป ตั้งหลัก ก่อนนาพี่ที่รัก
กลอนบ้าบ้า แบบนี้ ไปแอบเขียน
เพราะเวียน ศรีระษะ มากนา หายาดม
ดมๆ โลกกลึงกลม ซบหน้านิ่ง ที่หมอนอิง............
ดาหลา มาเพี๊ยน เปลียนไป๋
เอิ๊ก ๆ ๆ
16 ตุลาคม 2547 11:16 น.
ดาหลา & ปะการัง
แอบหนี บ้าน ไทยโพฯไป นั่งเล่น
เพระอยากป็นนางฟ้า ลีลาสวย
เลยนั่งไป บินไป แบบว่าคิคิรวย
คิดเองสวยสวยสวยที่สุด สะดุดใจ
มองสาวงามบนฟ้า แม่งามเหลือ
ยิ้มแม่เจือ สีสัน บนแก้มใส
เดินเหิรไป ช่างงามพริ๊งติดตรึงใจ
นางฟ้าไทย เอื้องหลวง กลัวช้ำทรวง
วันนี้ ตื่นแต่เช้า เตรีม ตัวไป ชมฟ้า
ไม่รู้ว่า ฟ้าวันนี้ต่างจากวันก่อนเก่า
นานแล้ว นะที่มองฟ้าแบบหมัดเมา
สวย ขาว จับใจ ละลายใคร่ กลิ้งไป
หาที่นั่ง ของฉันมันอยู่ไหน
อ่อนั่นไง หกสิบแปดเคเท่ห์ไหมล่ะ
อยู่ ท้าย ท้ายเครื่อง ส่งเสียงจ๋าจ๊ะ
เชิญค่ะ ที่นั่ง ริมหน้าต่าง นะคะ
แต่ขุ่นใจ คนข้างๆๆ ช่าง ใหญ่ยักษ์
ตัวกลม ป้อมนั่งเต็ม ตัวจัง จัง
แล้ว ยังกางแขนขา หนังสือมา บดบัง
อยากเป็นลม ล้มไป กับมุม
รับกาแฟหรือชา ไหมเพิ่มคะ
เจรจานะะงามจริงแม่ยอดหญิง
อยาก บินไปแล้วแนบและแอบอิง
กาบินไทยไฉไล ม่เกินเลย.....
ไปทริปปนี้ ไมเก็ตกัปตัน แอะ
บินแบบแว๊บ แบบนินจาว้าเวียนหัว
เฉิด เริ่ดหัว เหมือนทยานตัว
แสนจะเมาหัว เอา พิมเสนมาดม แทบสิ้นลม.................
โปรด ติดตาม ตอน ต่อ ปายยยยยยยยยย
คริคริ....ขอ ปายนอนก่อง มึน อ่ะ
ไข๋ หลับ
14 ตุลาคม 2547 19:42 น.
ดาหลา & ปะการัง
คุณจะรู้ไหม ว่าเวลานี้ เหงา เป็นที่สุด
คุณจะรู้ไหม ว่า เวลานีคิดถึงคุณ มากมาย
คุณจะรู้ไหม กอดลุก แล้ว ร้องให้เพระคิดถึงคุณ
คุณจะรู้ไหมนะ .........ใจแทบขาด รอนรอน
เวลานี้ คุณอยู่ที่ไหนกัน
เวาลานี้คุณคนดี ที่รัก เป็นไรบ้าง
เวลาน้ หนาวร้อน ผ่อนสบายกายหรือไร
เวลานี้ บ้านเ หนาว แล้ว นา
ทำงานไปไกล แสนไกล ฉันไม่รู้
ทำงานเดินไปไหน ตาม ไม่ได้
ทำงานไกลต่างแดน แสนทรมาน
ทำงานแทนฉัน วันนี้ตรม
กลับบ้านเดพี่จ๋า นะขอร้อง
กลับบ้านเรา มีบ้านที่อบอุ่น
กลับมาเถิดบ้านนายังรอคอย
กลับบ้านมาพร้อมกอดอ้อมแม่พ่อกัน
ดาหลา & ปะการัง
14-10-2004
14 ตุลาคม 2547 11:10 น.
ดาหลา & ปะการัง
สิ่งที่มองข้าม
สิ่งเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ในคุณค่า...
เคยนั่งมองหยดน้ำทีละหยดที่ อ่างน้ำ
เคยนั่งมอง หยดหมึก 1 หยดที่ แหมะบนผ้า
เคยนั่งมอง เม็ดทราย กำหนึ่งในมือ
เคยนั่งมอง น้ำตาลทราบขาว 1 ช้อนในการชงกาแฟ
เคยนั่งมองผงแป้ง ฝุ่นทาตัวที่ขาว ๆๆนวลเนียน
เคยนั่งมอง ฝุ่นผงเล็กๆๆที่ อยู่บนโต๊ะ
คิดถึง......กรวดเม็ดเล็ก ๆ รวมกันเป็นภูเขาสูงใหญ่ และแข็งแกร่ง
คิดถึง......ทรายเม็ดเล็ก ๆ รวมกันเป็นสิ่งก่อสร้างใหญ่ ที่สวยงาม
คิดถึง......รอยเท้าที่กก้าวเดินก้าวเล็ก ๆ เป็นระยะทางได้ไกล และ ยาวนาน
คิดถึง......การกระทำเล็ก ๆ ด้วยความรัก ด้วยหัวใจ
สามารถสร้างโลกใบย่อม ๆ สดใส
สร้างรอยยิ้มจากหัวใจที่เปี่ยมด้วยความสุข
ด้วยคำพูดเล็ก ๆ จาก หัวใจของตัวเราเอง
คำพูดสั้น ๆ แต่สามารถ ทำให้ชีวิตเราผันแปรได้
สามารถบรรเทาปัญหาที่แสนจะยากเย็น ได้
หรือแม้แต่ ทำให้เกิด ไฟ ประลัยกัณฑ์ ได้
แต่คุณรู้ไหม ว่า
สิ่งที่จรรโลง ให้โลกนี้..มีค่า มีความหมาย
มีไม่มากนัก นะ ..อ้อมกอดเล็ก ๆ 1 อ้อมกอด
สามารถ ..เช็ดน้ำตาให้เหือดแห้ง ภายใน 1 วินาที
สามารถทำให้ ความหนาวเหน็บหายในบัดดล
เทียนไข เล่ม หนึ่งมีค่า มากกว่า ส่องแสงนำทางในความมืดมิด
สิ่งเล็กน้อยที่เรา มองข้าม เสมอ
สิ่งเล็กน้อย เหล่านี้ เราไม่เคย ใส่ใจแม้น อยู่ ชิดติดหัวใจ
แต่กลับ เก็บสิ่ง เล็กน้อยที่ไม่มี ค่า แก่ การจดจำมา ไว้ รก สมอง
ความจดจำสิ่งเล็ก ๆ คงอยู่นานหลายปี ..แล้วก็บอกว่า เจ็บ ๆ ร่ำไป
หันมา มองสิ่งเล็กน้อยที่เอ่ยมา แล้ว
สร้าง ความฝันใฝ่เล็กๆ นำไปสู่ความยิ่งใหญ่ ให้ตัวเอง
มีชัยชนะเล็กๆ นำไปสู่ความสำเร็จที่ปรารถนา
และใฝ่หา ความสุขที่นิรันดร์
มันเป็นความสุขใจอันสุดแสนจะบรรยาย
.. เสมอและตลอดไป ..
ดาหลา & ปะการัง
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
778
