2 ตุลาคม 2547 12:46 น.
ดาหลา & ปะการัง
คิดถึงและคิด ถึง
นานแล้ว ที่เราไม่เจอกัน เกือบ ปีแล้วสินะ
ที่ห่างเหิน และเหินห่าง
คิดถึงจึงคิดว่าจะ ดั้นด้นไป หา ผ่านน้ำ ทะเล เร่ รอ่นไป
ให้ หายคิดถึง ........
เธอ ทำไรอยู่นะ ..........เวลานี้
อยากไป นั่ง มองหน้า มอง ให้เต็มตา ให้ หายคิดถึง
แต่ เธอรู้ไหม ว่า ใจ ยัง ส่งไป จาก ขอบ ฟ้า นี้ ไป ถึงริมทะเล นั้น
ความฝันที่เคย มี ยังคงอยู่คู่กัน นะ ตามที่เธอ สัญญา มา มันยังก้องในหูฉัน
จะรอ และรอ วันที่ได้พบและเจอกัน
ไม่นาน นะ รอ นะคนดี ที่รัก ของฉัน
2 ตุลาคม 2547 11:47 น.
ดาหลา & ปะการัง
ยามใด...
ยามใด ที่หัวใจเริ่มเหงา
ยามใดที่รู้สึกว่า ทุกข์ทน
ยามใดที่รู้สึก รันทด
ยามใดที่รู้สึก เศร้าและไร้ค่า
เวลานั้น ....
จง มองออกไป ที่ปลายทางข้างหน้า
จงผ่อนลมหายใจ ช้า ๆ ๆ
จงมองออกไป ที่ปลายทางข้างหน้า
จงจ้องมองมัน และ หาดูว่า มีอะไรที่ปลายทางข้างหน้านั้น
แล้ว.....
คิดและทบทวนสิ่งที่เป็นจริงและเกิดขึ้น
และ.....
ยอมรับ มั ให้ได้ เรพาะ ว่า เราต้องเ อยุ่กับมัน
อย่างเลี่ยงไม่ได้ ........
มีทางเดียวที่จะอยู่กับ มันได้อยางเป็นสุข
คือ ...........การยอมรับ มัน........
1 ตุลาคม 2547 16:41 น.
ดาหลา & ปะการัง
หลิว ลู่ ลม
โลกใบเล็กๆๆ ใบนี้.มีหลากหลายชีวิตที่ดิ้นรน
เลือก หา ไขว่คว้า สิ่งที่ดีดีของชีวิต
ต่าง มุ่งมั่น ในสิ่งที่ตนเลือก
ธรรมชาติของคนเรา
ไม่แตกต่างกันเท่าไหรนัก
มองปลายสน กิ่งไผ่ที่ลู่ลม
อ่อนไหว ตามแรงลม เป่า
คงเหมือนกับความอ่อนหวาน
ของความรัก ที่ จรรโลง ชีวิต
คนแต่ละคน ย่อมถูกสอนใจด้วยใจของแต่ละคน
แต่จะสอนให้อยู่ร่วมกับคนอื่น อย่างไร
สร้างความรัก สมัครสมานอย่างไร
ให้ก่อเกิด ความแช่มชื่น และอยู่ในโลกแห่งนี้
ได้อย่างมีความสุขได้นั้น
เราจำเป็นที่จะต้องเรียนรู้ และรู้จัก ตัวเอง
รู้จักที่จะมองผู้อื่น พัฒนาตัวเอง
และเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่เยี่ยง ต้นหลิวและไผ่ที่ลู่ลม
1 ตุลาคม 2547 16:10 น.
ดาหลา & ปะการัง
ในความเป็นคน คนหนึ่ง
อย่าคิดว่าเป็นคนพร่ำเพ้อ ละเมอ
ในความเป็นคน ไม่แตกต่าง
ในความรู้สึกเหล่านี้.
พร่ำเพ้อละเมอควร แต่ พอ สมควร
อยู่ในโลกความจริงและความฝัน
โลกของความฝัน มักหวานหอม เสมอ
แต่ ในโลกความเป็นจริง มีครบ ทุก รูปแบบ
มีเสือ สิงห์ กระทิง แรด สารพัดจะมี
แต่ก็ นะ.ต่างคน ต่างมีโลก ส่วนตัว
ต่างมีความ เป็นตัวตน ของแต่ละคน
ชีวิตแต่ละชีวิต ไม่เกี่ยวข้องกัน
ต่างคนต่างเดินบนทางที่ มีผู้กำหนด ไว้
แต่ อยู่ ในขอบเขต ไม่ก้าวก่าย ซึ่งกันและกัน
เพราะชีวิตมิได้เป็นของใครผู้ ใด นอกจากตัวเอง
มาสร้างความฝันของตัวเอง
แล้วจุดความ ฝันที่มีอยู่ ให้เป็นความจริงดีกว่า
ชีวิตแต่ละวัน
ฉันมี เวลา มากมาย ที่จะคิด ค้นหา
นับตั้งแต่ลืมตา แต่เช้า ของทุกๆ วัน
มีเรื่อง มากมาย ที่ต้องขบคิด
คิดเรื่องงาน ก็ ทำไป ตามหน้าที่ที่มีอยู่
จวบจนกระทั่ง ถึงเวลาบ่ายคล้อย
จนถึงพลบค่ำ ตะวันหลับขอบฟ้าไปแล้ว
ท้องฟ้าก็เริ่ม เป็นสีดำ
เป็นสีอมตะ สี แห่งนิจ นิรันดรN
คิดถึงเธอทุกครั้งที่ ว่าง
คิดถึง.ที่ที่ เราเคยไป ด้วยกัน
เคยกินข้าว ด้วยกัน ซื้อ ของเดินเล่น
หัวใจในวันนี้ ยังระบาย ความคิดถึงเธอ อยู่เสมอ ๆ
และคิดว่าถ้าหัวใจมันมีปีกได้จริงๆจะบินไป หา
บินใบอยู่ ข้าง ๆ ๆ หัวใจเธอ
เขียนไดอารี ถึงเธอ ก่อนนอนเสมอ
บอกเธอว่า * เธอเป็นคนที่ ฉันคิดถึง
ความรักและความคิดถึง
เปรียบเหมือน เหรียญ ที่ หยอดกระปุก
เป็นความสุขอย่างหนึ่ง ของการที่ได้รัก
และได้เป็นคนที่ถูกรัก.
1 ตุลาคม 2547 15:49 น.
ดาหลา & ปะการัง
จิงมะ.... เวลาที่ สงสัย ในความรู้สึกของตัวเอง
ว่า..........เรื่องของความรัก
ของตัวเองเป็นแบบไหน บางครั้งรอได้
บางครั้งรอไม่ได้ ต้องเดี๋ยวนี้.....หรือรอต่อไปจนกระทั่งกลายเป็น
พรุ่งนี้ก็สายเกินไป บ้างหรือเปล่า
ถ้า เกิดสงสัยตัวเอง
ให้หาเวลาสำรวจจิตใจตัวเอง
ให้เวลาที่จะทดสอบและ ตรวจสอบใจตัวเองบ้าง
อย่าให้เวลามันพาให้ หลุดลอยไป
จนไกลสุดเอื้อม............และไม่สามารถที่จะไขว่คว้ามาได้
หากรักใครสักคน
จงมีความกล้าที่จะบอกและกล้าที่จะแสดงออกให้
เค้ารู้วา มีควารู้สึกอย่างไรกับคนคนนั้น
แต่ถ้าเค้าไม่รักเรา และ มีให้แค่ความเป็นเพื่อน
เท่าน้น ? ............
จงเก็บความรู้สึกที่ดี ดี ไว่เป็นความทรงจำที่ดีไว้
เก็บเป็นความสุขกับหัวใจ.........
และปล่อยให้เค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารักต่อไป
ปล่อยให้เค้าอยู่ กับคนที่เค้าอยากอยู่..........
ดีใจที่เค้ามีความสุข..........
ดีซะอีก ที่ยังได้ลิ้มรสของความสุขที่ไม่สมหวัง
สักครั้งหนึ่งในชีวิต
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
730
