20 มีนาคม 2547 02:33 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เอากลอนที่แต่งกะหนึ่ง มาให้อ่านอีกแล้วค่ะ .....
...หนึ่ง.....
เรื่องบังเอิญ...
เกิดขึ้นกับแขกไม่ได้รับเชิญ อย่างฉัน
บังเอิญมาเจอตอนที่เขากับเธอ สวีทกัน
คนมันเยอะ โต๊ะมันเต็มก็แค่นั้น เลยขอฉันนั่งด้วยคน
ก็ไม่ได้อยากนั่งตรงนี้เท่าไหร่
แต่ก็คงต้องฝืนใจ มาร่วมโต๊ะกันอีกหน
อยากกินอะไรก็ตามสบายนะ คิดซะว่าไม่มีฉันสักคน
พอดีร้านโปรดแล้วก็หิวซะจน ไม่อยากทนไปกินไกลๆ
กับข้าวมื้อนี้มันอาจจะฝืดคอ
ใช้เวลาไม่นานนะอยากจะขอ..แค่นี้จะได้ไหม
เมื่อก่อนขอมากกว่านี้ เธอก็ไม่เห็นว่าอะไร
ลืมแล้วหรือที่เธอบอกว่าชีวิตก็ให้ได้ ไม่ยากเย็น
เข้าใจแล้ว ว่าวันนี้ทุกอย่างเปลี่ยน...
การเจอกันคงทำให้เธอเลี่ยน ไม่อยากมาเห็น
คนที่เธอเคยชอบมองตา แต่วันนี้กลับทำมันไม่เป็น
จำได้หรือเปล่าคนที่โดนบีบเค้น ให้กลายเป็นคนเลือดเย็นอย่างทุกวัน
มานั่งเป็นก้างข่มคอเธอโดยไม่รู้สึก
อย่าเพิ่งนึกว่าลึกๆ ฉันจะรู้สึกจริงอย่างนั้น
ที่แท้ก็เจ็บแสบและเจ็บแปลบอยู่เหมือนกัน
แต่จำไว้ว่าแฟนเก่าอย่างฉัน คิดง่ายๆ จะทิ้งกัน อย่าฝันเลย
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
แฟนเก่า....
นานแล้วที่เราไม่ได้พบหน้า
บังเอิญจังนะ ที่ฉันก็มีคนของฉันมา
เลยไม่ได้เค้าไปทักทายเหมือนเคยมาอย่างทุกที
อย่าโกรธเลยนะ ไม่ได้ตั้งใจมากวนใคร
แค่บังเอิญอยากพาคนเก่าๆมาในที่ที่ฉันเคยไป เท่านี้
ไม่ได้ตั้งใจให้มาเจอกัน...ให้อะไรมันตึงเครียดเต็มที
แล้วเธอเองจะทำตัวเกเรไปแบบนี้เพื่ออะไร
ในเมื่อตอนฉันอยู่เธอก็ไม่เคยสน
ปล่อยฉันเหนื่อย..ดิ้นรน...จนวิ่งตามไม่ไหว
จะมาหวงอะไรนักหนา...วันที่รักไม่มีค่า..แค่จบไป
กะแค่ผู้หญิงที่เธอปล่อยไว้...แล้วมีคนเห็นค่าเค้าเก็บไป แค่นั้นเอง
18 มีนาคม 2547 20:52 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีดาวนับล้านดวงบนฟากฟ้า
แต่ใช่ว่ายามแหงนมองทุกคราเธอจะมองเห็น
ในบางคืนที่จันทร์เงียบฟ้าเยียบเย็น
ดาวเหล่านั้นอาจหลบเร้นหนีหน้าไป
แต่เธอคงรู้แก่ใจว่าบนฟ้า
ย่อมต้องมีแสงดาราที่ส่องใส
แม้บางคราฟ้ามืดในคืนใด
แต่ดวงดาวที่มากมายนั้นยังมี
เหมือนความรักจากฉันซึ่งคงมั่น
ซึ่งยืนหยัดมาทุกวันอย่างคงที่
แม้เธอไม่อาจมองเห็นในทุกวันก็ตามที
แต่รักฉันก็มีตัวตนแล้วที่นี่....มาแสนนาน
....ช่วงนี้เศร้ากระหน่ำ ติดๆกันมาหลายวันแล้ว
เปลี่ยนบรรยากาศมาหวานๆกันบ้างดีกว่า เนอะ............
18 มีนาคม 2547 00:46 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีนิทานมาเล่าให้ฟังอีกแล้วค่ะ
นิทานความรักเรื่องเศร้า...........
วันที่นกพร้อมจะบิน
คงลืมแล้วต้นไม่ใหญ่ที่เคยเป็นถิ่นให้อาศัย
ลืมว่าใครเคยโอบกิ่งกว้างปกป้องจากพายุอ้างว้างที่พัดไกว
เป็นแหล่งหลบภัยด้วยกลัวเจ้านกจะบินต่อกลางพายุฝนไม่ไหว...ลำพัง
ต้นไม้ใหญ่ผูกพันด้วยหัวใจ
นกเห็นต้นไม่เป็นเพียงที่หลบภัยชั่วคราครั้ง
ทุกวันคืนที่ดูแล ผูกพันเป็นรักแท้จริงจัง
รากความรักได้ถูกฝังไปทั่วทั้งจิตใจ
แต่นก...ก็ยังคงเป็นนกของท้องฟ้า
ธรรมชาติของมันคือการกรีดปีกงามสง่า บนผืนฟ้ากว้างใหญ่
จึงยอมให้เธอโบยบินไปตามฝัน เพราะที่นั่นเธอจะสวยตลอดไป
มากกว่าการเป็นนกบาดเจ็บไม่มีที่ไป บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ฉัน.....ไม่ต่างจากต้นไม้ใหญ่ที่ผูกพัน
ที่มีชีวิตเพียงวันต่อวัน เพื่อฝัน แต่ไม่เคยไปถึง
อยากสูงอย่างฟ้า..เพื่อจะมีค่าให้เธอบินมาหา สักครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ได้เพียงมองแต่เอื้อมไม่ถึง.....
มีรักไว้เพียงหยั่งรากลึกซึ้ง และเจ็บลำพัง
วันนี้....คุณเป็นต้นไม้ใหญ่....หรือ .... นกบาดเจ็บ คะ
18 มีนาคม 2547 00:30 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีนิทานมาเล่าให้ฟังอีแล้วค่ะ.....เป็นนิทานรักเศร้าๆ เขียนไว้นานแล้ว
ไม่มีโอกาสได้เอามาโพสท์สักที...........
วันที่นกพร้อมจะบิน
คงลืมแล้วต้นไม่ใหญ่ที่เคยเป็นถิ่นให้อาศัย
ลืมว่าใครเคยโอบกิ่งกว้างปกป้องจากพายุอ้างว้างที่พัดไกว
เป็นแหล่งหลบภัยด้วยกลัวเจ้านกจะบินต่อกลางพายุฝนไม่ไหว...ลำพัง
ต้นไม้ใหญ่ผูกพันด้วยหัวใจ
นกเห็นต้นไม่เป็นเพียงที่หลบภัยชั่วคราครั้ง
ทุกวันคืนที่ดูแล ผูกพันเป็นรักแท้จริงจัง
รากความรักได้ถูกฝังไปทั่วทั้งจิตใจ
แต่นก...ก็ยังคงเป็นนกของท้องฟ้า
ธรรมชาติของมันคือการกรีดปีกงามสง่า บนผืนฟ้ากว้างใหญ่
จึงยอมให้เธอโบยบินไปตามฝัน เพราะที่นั่นเธอจะสวยตลอดไป
มากกว่าการเป็นนกบาดเจ็บไม่มีที่ไป บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ฉันไม่ต่างจากต้นไม้ใหญ่ที่ผูกพัน
ที่มีชีวิตเพียงวันต่อวัน เพื่อฝัน แต่ไม่เคยไปถึง
อยากสูงอย่างฟ้า..เพื่อจะมีค่าให้เธอบินมาหา สักครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ได้เพียงมองแต่เอื้อมไม่ถึง.....
มีรักไว้เพียงหยั่งรากลึกซึ้ง และเจ็บ ลำ พัง
วันนี้....คุณเป็นต้นไม้ใหญ่....หรือ .... นกบาดเจ็บ คะ
17 มีนาคม 2547 02:19 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฟ้ากว้างเกินไปที่จะมองคนเดียว
ถนนสายเก่ามันก็คดเคี้ยวจนฉันจำทางกลับไม่ได้
รถเมล์สายไหนบ้างจะแล่นไปสุดสายที่ใด
คล้ายๆว่าฉันลืมไปแล้วหมดหัวใจ....เมื่อเธอจากลา
คล้ายฟ้ายามกลางคืนที่มืดมิด
รอตะวันกลับมาส่องแสงคืนชีวิต...อย่างอ่อนล้า
คนเหงา...ฟ้าเหงา.....นั่งจับเจ่า ...รอเวลา
ไม่รู้แสงตะวันจะคืนความอบอุ่นมา....เมื่อไร
อยากนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆจนสุดสายถนน
จำไม่ได้แล้วว่าทางกลับบ้านมันวกวน หรือใช้ถนนสายไหน
ดาวดวงไหน...ยิ้มมา หรือกระพริบน้ำตา บาดหัวใจ
หัวใจฉันก็ยิ่งร้องไห้...จนไม่อาจหลับตา
จำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คิดถึง
ที่กลับมานั่งร้านเก่า....มองหาใครคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยพบหน้า
ที่นั่งรถเมล์เลยป้าย...ที่หัวใจไม่เคยรับรู้เวลา
เนิ่นนานในการรอ...ที่ฉันนั่งนับดาวนับน้ำตา...
.........นับค่ำคืนเหว่ว้า....คิดถึงเธอ
Note......คืนนี้อยู่จนดึก รอใครบางคน.....อารมณ์เศร้าเลยเข้าครอบงำ จิตใต้สำนึกอีกแล้ว......แต่...ไม่มีอะไรหรอกนะ....แค่กลอนพาไป
หน้าส่วนตัว
838
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
