30 มีนาคม 2552 23:18 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เขาบอกว่าเป็นกวีเพื่อชีวิต
พร้อมอุทิศตัวตนคนสร้างฝัน
ร่ายลำนำพร่ำบอกเหมือนหลอกกัน
สารพันสรรค์แต่งเกินแหล่งใด
อุดมการณ์เขียนขยับขับเน้นยิ่ง
เป็นคนจริงอุทิศตัวไม่กลัวไผ๋
เปิดเว็บไซด์เพื่อชีวิตพิชิตใจ
หญิงคนใดพันผูกปลูกสัมพันธ์
เธอเป็นหญิงธรรมดาหน้าซื่อซื่อ
กลับยึดถือนิยมคนอย่างนั้น
หลงกวีเพื่อชีวิตพิชิตจันทร์
รอตะวันอ้อมข้าวเฝ้าพนอ
ทั้งสองคนท่องเที่ยวบนเกลียวคลื่น
เหมือนหลับตื่นในฝันวันนั้นหนอ
กลับไปบอกแม่สาวให้เฝ้ารอ
เขาจะขอแต่งงานสานชีวัน
ความสุขเธอที่เห็นเช่นฟ้าใส
ฉันดีใจไปกับเธอที่เจอฝัน
ฉันหวังว่ารักนั้นมั่นนิรันดร์
ความสุขสันต์คงอยู่เหนือคู่ใด
หลังจากนั้นเขาตามเธอมาหาเขา
ขอค่าเช่าห้องว่างที่ค้างไว้
ขอค่าเหล้าค่าเบียร์จนเพลียใจ
ถ้าไม่ให้เขาก็เหน็บเจ็บฤดี
เขาไปนอนกับหญิงอื่นยังยืนเล่า
เหมือนว่าเขายิ่งใหญ่อะไรนี่
โธ่ พ่อคุณบุญปลูกลูกกวี
ทำอย่างนี้เพื่อชีวิตคิดอย่างไร
ฉันบอกเธอให้เข้าใจในชีวิต
ถอนสิ่งผิดกลับตัวกลัวไฉน
สิ่งที่มันผ่านแล้วให้แล้วไป
เริ่มต้นใหม่ เขา เธอ ฉัน นั้นบทเรียน
----------------
(ไร้อันดับ)
19 มีนาคม 2552 11:29 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ฉันพบเธอวันก่อนตอนค่ำค่ำ
ดวงตาคล้ำอิดโรยเฝ้าคอยหา
รอน้ำใจจากชายมุ่งหมายมา
ให้ราคากับบางสิ่งที่ทิ้งไป
จำได้มั่นเมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก
ตาเล็กเล็กทั้งคู่ดูสดใส
ดั่งดวงดาววาววับประดับใน
ห้วงดวงใจมิตรภาพตราบนิรันดร์
อาคารไม้ในห้องเรียนที่เขียนอ่าน
กับตำนานเรื่องเก่าเล่าความฝัน
เสื้อคอซองสองแก้มอิ่มยิ้มให้กัน
ภาพเหล่านั้นเมื่อนึกถึงยังตรึงตรา
ครูเคยถามพวกเราเช้าวันหนึ่ง
อยากรู้ซึ่งถึงฝันในวันหน้า
เธอลุกขึ้นตอบครูผู้เมตตา
เธอบอกว่าความฝันหนูคือครูคน
ฉันหยอกเหย้าคำตอบเพราะชอบแกล้ง
แก้มเธอแดงเขินอายตั้งหลายหน
แต่ลึกลึกฉันหวังตั้งใจตน
ขอให้ผลที่เธอคิดสัมฤทธิ์ตาม
หลายปีผ่านเราจากกันวันเรียนจบ
หวังอยากพบเธอสักครั้งตั้งคำถาม
ศิษย์ของเธอเป็นอย่างไรให้นิยาม
ครูคนงามเพื่อนฉันเป็นขวัญตา.....
ฉันพบเธอวันก่อนตอนฟ้ามืด
ใจเธอชืดชาชินถวิลหา
ชายสักคนยอมใช้จ่ายเงินตรา
แลกกายาเลี้ยงชีวิตไร้จิตใจ
---------------
(ไร้อันดับ)
10 มีนาคม 2552 11:42 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ตากับหลานจูงมือกันทุกวันเห็น
ตอนเช้าเย็นไป-กลับเพื่อรับหลาน
หน้าโรงเรียนเป็นประจำซ้ำเหตุการณ์
ตาเดินผ่านหน้าฉันทุกวันมา
มือแห้งเหี่ยวกุมมือน้อยร้อยความคิด
ภาพยังติดตรึงให้ใจปราถนา
อยากมีมือใครบ้างไม่ร้างลา
เหมือนมือตากุมมือฉันทุกวันไป
สีหน้าตาเงียบสงบเหมือนพบสุข
หลานสนุกคุยจ้อพ้อเสียงใส
กระโปรงแดงโบว์สองข้างต่างแกว่งไกว
พลิ้วไสวใต้ตะวันอันงดงาม
เด็กกำพร้าอย่างฉันทุกวันนึก
ความรู้สึกอยากมีใครคอยไต่ถาม
อยู่อย่างไรกินอิ่มไหมในนิยาม
ปลอบโยนตามความรู้สึกนึกถึงกัน
ตาเดินช้าผ่านกันทุกวันทัก
ส่งรอยยิ้มอิ่มประจักษ์สลักขวัญ
อยากมีใครเป็นอย่างตามาแบ่งปัน
ถักทอฝันคนที่ซึ่งไร้พึ่งพา
เสียงล้อรถครูดถนนจนก้องหู
เหลียวหลังดูภาพนั้นหวั่นผวา
กระโปรงแดงใต้รถบดกายา
สายลมล้าขาดห้วงทวงชีวิน
ไม่มีแล้วหลานน้อยที่คอยทัก
ไม่มีแล้วเด็กน่ารักที่พักผิน
ไม่มีแล้วเสียงนี้ที่ยลยิน
ไม่มีแล้วทั้งแผ่นดินสิ้นโลกา
ตาประคองอุ้มหลานผ่านนานแล้ว
ไร้วี่แววดาวดับเหมือนลับฟ้า
ต่อแต่นี้นานเท่าใดดวงใจตา
จะกลับมาให้ฉันเห็นเป็นเช่นเดิม
------------
(ไร้อันดับ)
6 มีนาคม 2552 14:08 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
มีใครไหมในโลกนี้ไม่มีผิด
ใช้ชีวิตบริสุทธิ์ดุจสีขาว
พฤติกรรมสูงค่ากว่าเดือนดาว
สุกสกาวในห้วงเหนือปวงชน
อาจจะมีเพียงซึ่งหนึ่งในล้าน
เป็นตำนานเล่าขานนานนานหน
กับชีวิตมากยิ่งสิ่งวกวน
ยากจะค้นหาสักหนึ่งพึงสังวรณ์
ด้วยหนทางหลายทางสร้างจุดหมาย
ทั้งทางร้ายทางดีมีใครสอน
ตัดสินได้ด้วยใจในขั้นตอน
จะหนาวร้อนหรือเย็นย่อมเป็นไป
ความผิดพลาดถ้าอภัยให้กันบ้าง
มองความต่างหนักเบาเขาทำไว้
มองความคิดเจตนาว่าด้วยใจ
มองเข้าในจิตสำนึกฝึกเมตตา
แล้วทุกอย่างวางไว้ในความคิด
ใช้ดวงจิตยอมรับนับเฟ้นหา
สิ่งดีดีมีประโยชน์โปรดนำพา
เรียนรู้ค่าของชีวิตคิดด้วยกัน
เมื่อยอมรับความผิดจิตมนุษย์
ใยต้องฉุดดึงไว้ให้น่าขัน
มองสิ่งดีมีสำนึกฝึกผูกพัน
ประโยชน์นั้นอนันต์นับกับตัวเรา
-------------
(ไร้อันดับ)
หน้าส่วนตัว
1035
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
