28 สิงหาคม 2551 22:45 น.
นาฬิกาอารมณ์บูด
มองดูดาวพร่างพราวสกาวฟ้า ในพาราแดนดินถิ่นเมืองโสม
ด้วยวัดวาประดับไปด้วยไฟโคม ช่วยเล้าโลม โถมใส่จิตใจเรา
สายลมหนาวผ่านพัดสกัดจิต ฉุกให้คิดถึงความหลังฉันกับเขา
คำสาบาน ตามติดเป็นเหมือนเงา ประหนึ่งเผาดวงจิตใจให้แหลกลาน
จากวันนั้นที่เขาเลือกเดินจากไป น้ำใสๆเริ่มรินไหลแลไม่หวาน
เก็บน้ำตา แสนเจ็บไว้ ในดวงมาน รอวันผ่าน เพียงพ้นไป สักครึ่งปี
เดินย่องเยื้องย่างย่องไปในวัด เอามือพัดโบกบายไล่แสงสี
ที่ส่องจ้า เจริดจรัสไร้ราคี ณ ที่นี่ สีทองส่องประกาย
เหมือนลุดลอยล่องไปในความฝัน ที่ถักทอปอปั้นมาเป็นสาย
สินแห่งแร่ ทองคำส่องประกาย จำจนวายวัดนี้ที่แดนโสม...
หน้าส่วนตัว
1305
