22 พฤศจิกายน 2548 12:52 น.
ปักษาวายุ
โลกนี้...มีความหมาย
โลกใบนี้มีความหมายสักเพียงไหน
อยู่ที่ใจเปิดรับสิ่งที่เห็น
หากใจบอดเสียแล้วคงยากเย็น
สิ่งที่เป็นอาจไม่ดีเสมอไป
กุหลาบแดงงามสดใสใครก็รู้
ลองถามดูคนอกหักชอบบ้างไหม
คำตอบคือยิ่งมองเห็นยิ่งช้ำใจ
ถามทำไมกุหลาบแดงไม่ต้องการ
สายน้ำตกเพลงนกร้องท้องฟ้าใส
ถามใครใครก็ว่างามสามผสาน
เพียงคนหนึ่งคำตอบคือน่ารำคาญ
แค่ปวดหัวเพราะเรื่องงานก็มากพอ
บทประพันธ์อันงดงามตามอักษร
อีกโคลงกลอนกาพย์ฉันท์คล้องกันหนอ
ถามบางคนกลับทัดทานคร้านเออออ
กล่าวตัดพ้อแค่เพ้อฝันกันเรื่อยไป
แสงตะวันเริ่มอรุณอบอุ่นกาย
สายลมหนาวเย็นสบายชวนหลงไหล
ลองถามดูคนตื่นสายชอบหรือไม่
ดีอย่างไรหรือตอนเช้าเขาตอบมา
ลองเปิดใจรับสิ่งใหม่ให้ชีวิต
ลองเปลี่ยนแปลงมุมความคิดจิตค้นหา
ลองใจเย็นมองทบทวนดูสักครา
อาจพบว่า" โลกใบนี้ ช่างงดงาม "
20 พฤศจิกายน 2548 18:18 น.
ปักษาวายุ
นิรันดร
นิรันดร์กาลนานนับเกินขับขาน
ระลึกจารวารวันอสงไขย
บอกความจริงยิ่งแท้แน่ความนัย
สรรพสิ่งใดไม่อยู่ทนจนชั่วกัลป์
สุริยันต์จันทร์ฉายรายเรืองรอง
แรงรัศมีสีทองผ่องผุดผัน
แม้ยิ่งใหญ่ไม่อาจอยู่คู่นิรันดร์
จักมีวันสิ้นสูญอาดูรใจ
มหาสมุทรกว้างใหญ่ไกลสายตา
เพียงมีเส้นขอบฟ้ามาขัดไว้
ดูแคบคับกระชับลงในทันใด
นับอะไรจึงเทียบเปรียบนิรันดร์
ธรรมชาติวางวาดไว้ให้ความจริง
คือทุกสิ่งไม่จีรังยังแปรผัน
แต่สิ่งหนึ่งนับเว้นไว้มหัศจรรย์
คือความรักจักสร้างสรรค์จากหัวใจ
หัวใจข้ามีไว้ให้เธอครอง
ความรักข้าไม่มีสองอย่าสงสัย
นิรันตรนานเนิ่นนักประจักษ์ใจ
รักนี้ไซร้นานกว่านั้นข้าสัญญา
12 พฤศจิกายน 2548 09:51 น.
ปักษาวายุ
เก็บใจ...ใส่กุญแจ
นับจากวันเธอฉันจำจากไกล
คือหัวใจดวงนี้ร้องเรียกหา
เฝ้านับคืนฟื้นรอวันเธอกลับมา
ผ่านเวลานับเป็นปีที่ห่างกัน
สุดปลายฟ้าเฝ้ามองไปใจเลื่อนลอย
ยังมั่นคงเฝ้าคอยไม่แปรผัน
เพียงคำหนึ่งเธอกล่าวอ้อนก่อนจากกัน
รอคำนั้นเมื่อถึงวันเธอกลับมา
ก็เพราะคิดถึงใจมันยังรัก
แค่อยากให้รู้นักว่าห่วงหา
ตื่นพร่ำเพ้อหลับยังฝันอยู่ทุกครา
ดั่งเวลาหยุดนิ่งไปไม่หมุนวน
แม้พานพบผู้คนสักเท่าไร
เก็บหัวใจใส่กุญแจแก้สับสน
รอหนึ่งคำนำเฉลยจากบางคน
บันดาลดลคำว่ารักประจักษ์ใจ
คือวันนี้วันที่ฉันได้พบเจอ
คือตัวเธอกลับคืนมาไม่ไปไหน
แค่คำเดียวเพียงเท่านั้นให้ชื่นใจ
พูดได้ไหม"ยังรักฉัน"เท่านั้นพอ
ก็เพราะคิดถึงใจมันยังรัก รักเธอไม่คลาย เก็บใจดวงนี้ใส่กุญแจไว้ ไม่เคยให้ใครเข้ามา อยากจะฟังนักบอกว่ารักฉัน รักเหมือนที่เคย แค่เท่านั้น ถ้าเธอเฉลย พูดมาเลยซักคำว่ายังรักกัน
ป.ล.ฝากเอาไว้ให้อ่านกันครับผมอาจจะไม่ได้เข้ามาตวัดนิ้วพิมพ์กลอนอีกพักใหญ่นึงเรยหละคับ คิดถึงกันบ้างนะคับ ฮือๆๆๆๆๆ
8 พฤศจิกายน 2548 21:46 น.
ปักษาวายุ
สายไป..รู้ไหมเธอ
นานมาแล้วคือวานวันฉันรักเธอ
มั่นเสมอรักเสมือนเดือนคู่ฟ้า
เฝ้าใฝ่ปองดุจกระต่ายหมายจันทรา
เหมือนทิวารอแสงจันทร์มั่นดวงใจ
นานมาแล้วเพียงเฝ้าดูอยู่ข้างข้าง
แม้เลือนลางรักคงมั่นไม่หวั่นไหว
เธอรู้ได้ที่ฉันบอกถึงความใน
หากทำไมแกล้งไม่รู้ดูชอบกล
นานมาแล้วที่เฝ้ารอขอความรัก
ช่างนานนักแน่นิ่งไปใจสับสน
หัวใจเธอยากเข้าใจยิ่งวกวน
จิตร้อนรนใจทดท้อรอแสนนาน
นานมาแล้วให้เป็นแค่ความทรงจำ
ใจบอบช้ำเกินไขว่คว้ารักหอมหวาน
แม้ยากยิ่งขัดเขินเกินทัดทาน
เสียงหัวใจยังต้องการรักนำพา
เมื่อมีรักครั้งใหม่หัวใจชื้น
รักเยียวยาวันคืนฟื้นรักษา
จิตอิ่มเองใจดวงเดิมเพิ่มชีวา
ปราถนาได้สมจิตผิดเคยมา
แล้ววันนี้วันที่ฉันต้องกล้ำกลืน
เธอกลับคืนย้อนมาถามความห่วงหา
แม้รักอยู่เธอคงรู้จากสายตา
กลั้นใจเอ่ยวาจาว่า"สายไป..รู้ไหมเธอ"
7 พฤศจิกายน 2548 22:03 น.
ปักษาวายุ
ไม่เคยแต่งกลอนแบบนี้ลองอ่านดูนะคับ
เคยสักครั้งบ้างไหมในดวงจิต
จะท้อแท้ในชีวิตหมดสิ้นหวัง
นั่งพร่ำเพ้อพรรณนาอยู่ลำพัง
ฟ้าเกลียดชังฉันหรือไรไม่ช่วยกัน
สามสิบลิขิตฟ้าช่างเล็กน้อย
อย่ามัวคอยอีกเจ็ดสิบต้องล่าฝัน
แม้ลำบากสักเพียงใดจงฝ่าฟัน
แล้วสักวันความสำเร็จคงมาเยือน
สิ่งที่มั่นฝันที่หมายอยู่ปลายฟ้า
แค่หลับตาก็คงเห็นภาพเสมือน
แต่หัวใจก็คงรู้คอยย้ำเตือน
ความเป็นจริงช่างลางเลือนเหมือนดึงดัน
เมื่อมุ่งมั่นเพื่อสิ่งหมายของชีวิต
จงลิขิตด้วยหัวใจไม่แปรผัน
แล้วก้าวไปด้วยความคิดจิตสำคัญ
คือความฝันอันยิ่งใหญ่ให้ครอบครอง
หน้าส่วนตัว
1245
