29 เมษายน 2553 19:09 น.
ปาลิน
ถึงแม่...
วันนี้ลูกอ่อนแอเกินแก้ไข
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอยู่ร่ำไร
นอนซมเพราะไข้ใจไร้หยูกยา
อยากกลับบ้าน
วันที่ลูกรอมานานเป็นหนักหนา
อยากหนุนตักเหมือนเช่นเคยเป็นมา
แล้วกระซิบบอกแม่ว่า "ลูกคิดถึง"
อยากออดอ้อน
ให้แม่คอยพร่ำสอนอีกครั้งหนึ่ง
กับทุกความสับสนและอลอึง
ให้แม่คอยฉุดดึงรั้งเอาไว้
อุ่นอ้อมแขน
อยากสบตาทดแทนความอ่อนไหว
ที่เคยซาบเคยซึ้งกับหนึ่งใคร
วันนี้ลูกวางดวงใจฝากแม่แล้ว
ถึงแม่...
วันนี้ความท้อแท้ยังผ่าวแผ่ว
ในธารคว้างลอยเรื่อดั่งเรือแจว
เพียงเสียงแว่วคนคุ้นก็อุ่นเกิน
อยากบอกแม่...
ว่าวันนี้เห็นแต่ความห่างเหิน
ปฏิทิน นาฬิกา..เวลาเดิน
นั้นยาวนานเหลือเกิน กับการรอ.
28 เมษายน 2553 20:56 น.
ปาลิน
หน้าต่างบานเก่า
บทกวีบอกเล่าถึงความหมาย
อวลซึ้งอุ่นฝันจนวันวาย
ปลิวหายลาลับไปกับตา
กลางดื่น
ค่ำคืนดึงดันฉันฝันว่า
รอยยิ้มวูบดับไม่กลับมา
รอยตาหล่นเปื้อนเกลื่อนรอยใจ
รุ่งเช้า
เงาเหงาโปรยปันสู่วันใหม่
ท้องฟ้าอวลอึงถึงหนึ่งใคร
หยดน้ำจางไปกับสายลม
ความเปราะบาง
ปูทางมั่นเหมาะจะเพาะบ่ม
เมล็ดพันธุ์ปั้นแต่งแห่งอารมณ์
โศกเศร้าเหงาตรมผสมกัน
ที่นั่นและที่นี่
วันปีผ่านไปด้วยใจหวั่น
เมื่อไหร่ลมหนาวจะเท่าทัน
ปัดเป่าหมอกควันอันดื้อดึง
ยิ่งถาม
จะยิ่งพยายามไม่นึกถึง
ปฏิเสธความหลังสักครั้งนึง
เลือนรอยน้อยหนึ่งสักครึ่งใจ
หน้าต่างบานเก่า
ลมเบาจางๆระหว่างไหน
ละเมอ...เธอ-ฉัน แห่งวันใด
ผ้าม่านกวัดไกวจึงไหวเอน
26 เมษายน 2553 21:35 น.
ปาลิน
อยากมีเธออยู่ตรงนี้
กล่อมให้ฉันฝันดีสักนิดหน่อย
ขอเวลาให้ฉันอยู่อย่างผู้คอย
กับดอกไม้ดอกน้อยที่ฉันมี
ถ้าเธอยังอยู่
ฉันจะปิดประตูไว้ที่นี่
ไม่ให้ใครทายทักสักนาที
ไม่ยินดียินร้ายวุ่นวายใคร
รอยยิ้มยังหลงเหลือ
มิใช่มีไว้เผื่อเธอเชื่อไหม
ทุกเหตุผลพบเจอเธอเข้าใจ
นั่นไม่ใช่วารวันที่ฉันเป็น
หากเธอถาม
จะไม่เอ่ยอำความให้เธอเห็น
จะไม่อมพะนำอยู่ย่ำเย็น
จะไม่ซ้อนซ่อนเร้นความเป็นเรา
ฉันจะตอบ
ในวันที่เธอมอบความหม่นเศร้า
ว่าความรักความชังนั้นฝังเงา
และความเหงาเกาะกุมพื้นที่นี้
เธอไปอยู่ไหน
วันที่ใจทุกข์ทนจนเหลือที่
สักคำนึงซึ้งบ้างไหมเล่าคนดี
ก่อนจะปิดตาคู่นี้ลงล้มนอน
เอาความฝันของฉันมา
คืนดวงตาคู่เก่าให้ฉันก่อน
คืนรู้สึกห่วงหาและอาทร
ค่ำนี้ฉันจะขอพรวิงวอนเธอ
25 เมษายน 2553 22:36 น.
ปาลิน
รอยยิ้มดอกไม้
ผลิช่อดอกออกใบอยู่ในสวน
มดตะนอยต่อคิวริ้วขบวน
ชักชวนผีเสื้อมาเรื่อริน
ดื่มด่ำหยดน้ำหวาน
ก่อนฤดูกาลจะสูญสิ้น
หญ้าคาตลบลงซบดิน
ปาดน้ำค้างฉ่ำรินและยินยล
ถึงเจ้า....แมลงปอ
เคยหยอกล้อลู่รางกลางเวหน
ดอมดอกบัวเสาะส่ายกลางสายชน
เวียนวนเย้าเล่นอยู่เป็นนาน
สวัสดีสายหมอก
ลมกระฉอกบอกย้ำกรำกิ่งก้าน
โชยมาเรื่อเจือจางกลางสะพาน
ที่นั่นมีจักรยานยืนเดียวดาย
จักรยานสีเหงา
กุญแจดอกเก่าเจ้าสูญหาย
จึงยืนรอดักคอยทักทาย
ผู้คนเรียงรายผ่านไปมา
เพียงครู่เลอะเลือนคนเคลื่อนผ่าน
จักรยานสีเหงาก็กล่าวว่า
"ลาก่อนรอยยิ้มที่นำพา
มาแต้มตาห้อมห้วงดวงดอกไม้"
ก่อนสิ้นฤดูกาล
ผีเสื้อชิมรสหวานอยู่ไกล-ใกล้
สายหมอกจะมีค่าสักปานใด
ก็สุดแท้แต่ใจคนผ่านทาง
หน้าส่วนตัว
1002
