23 กุมภาพันธ์ 2554 03:08 น.
ปาลิน
หรือว่าฟ้าลงทัณฑ์ฝันบันดาล
ภาพหวานๆก็เหมือนจะเลือนหาย
จากผู้ที่มีรักมาทักทาย
ก็กลับกลายเป็นรักร้างลงกลางคัน
หรือไม่เคยมีรักแท้ตั้งแต่ต้น
จึงทิ้งความสับสนให้เสพสันต์
มธุรสแห่งถ้อยร้อยรำพัน
ก็ไม่อาจเชื่อมันจนวันนี้
หรือเพราะคนมีรักนั้นมักง่าย
จึงเดียวดายทุกข์ทนแทบล้นปรี่
ขณะรอคอยฟ้ามาปราณี
กลับโบยตีบีฑาจนปราชัย
หรือเราต่างติดหล่มพรหมลิขิต
ที่ปกปิดความแชเชือนทุกเงื่อนไข
สิงอยู่ในความว่างกว้างและไกล
จนไม่อาจเข้าใจอะไรจริง
หรือเพราะความชำรุดคอยฉุดรั้ง
ให้พ่ายพังร้าวรุกไปทุกสิ่ง
แม้แต่การมีรักเพื่อพักพิง
กลับแอบอิงในสิ่งที่ไม่จีรัง
.....................................................
ฉันเลือกเธอแล้วนะ...ฉันเลือกเธอ
เก็บอยู่ในฝันละเมอผู้เพ้อคลั่ง
ที่สะท้อนสะเทือนไหวในภวังค์
พร้อมน้ำตาที่รินหลั่งอีกครั้งแล้ว !
19 กุมภาพันธ์ 2554 21:35 น.
ปาลิน
บนผืนดินแผ่นเดิมนั้นเริ่มหม่น
ค้นเข้าในตัวตนก็ว่างเปล่า
มันหมดไฟหมดฝันจะกลั่นเกลา
ให้พื้นที่สีเทาถูกเต็มเติม
ฉันเลื่อนโล้เหมือนเรือไม่รู้ทิศ
ในวังวนชีวิตผิดแต่เริ่ม
ประภาคารยิ่งคว้างร้างกว่าเดิม
เมื่อไม่เคยฮึกเหิมไปหันมอง
" นานมาแล้ว...ที่ฉันเคยฝันถึง
ม้ามีปีกเผ่นผึงมาถึงห้อง
และฟากฟ้าสีเหลืองก็เรืองรอง
ด้วยแสงทองของหล้ารับตาวัน
ชั่วพริบตาภาพเหมือนก็เลือนหาย
ดั่งความสุขล้มตายทำลายขวัญ
ปีกเสรีแห่งลมรื่นอันตื้นตัน
ก็มีอันจมปลักและหักพัง "
ใช้ไปเถิดชีวิต...ชนิดนี้
ผ่านเดือนปีนิยามแห่งความหลัง
อย่ากลัวเลยถ้าคลื่นเห่ประเดประดัง
คอยรับฟังเถิดเสียงคลื่นอีกหมื่นเกลียว
10 กุมภาพันธ์ 2554 01:21 น.
ปาลิน
วันที่ดวงอาทิตย์ไม่ทำงาน
อาจไม่เห็นดอกไม้บานในรุ่งเช้า
เบื้องบนคงคลุมคลี่ฟ้าสีเทา
โต๊ะไม้ตัวเก่าคงหมองรอย
ทิ้งให้ผู้ติดหล่มยังจมปลัก
กลิ่นกาแฟ ความรัก สักหนึ่งน้อย
คงทิ้งคราบห่วงหาผู้ล้าคอย
กับความเหงาเศร้าหงอยอยู่เดียวดาย
ถึงฝั่งตะวันตื่นอันรื่นรมย์
รู้ไหมสายลมก็สูญหาย
ปลิดปลิวไปพร้อมฝันอันร่วงราย
ย่างกรายในม่านเมฆที่เสกแพร
มิทันได้สูดกลิ่นของท้องฟ้า
ก็ลับตารานใจให้เป็นแผล
เหมือนใครหนึ่งคนเดียวไม่เหลียวแล
จึงนำความพ่ายแพ้มาแก่ใจ
วันที่ดวงอาทิตย์ไม่ทำงาน
จะเลือนรอยฟุ้งซ่านเพื่อการใหม่
ไว้ต้อนรับกับการที่ไม่มีใคร
ในวันที่ ด ว ง ใ จ ฉั น ไ ร้ รั ก .
หน้าส่วนตัว
832
