เรือใบไม้

ปาลิน

ในสายธารเวิ้งทาบระนาบทอด			
เรือใบไม้นิ่งจอดเริ่มวนไหว				
สุดแต่ลมเห่ซัดจะพัดไป				
สู่ทิศหนึ่งทิศใดในท้องธาร

เป็นคืนเด่นเพ็ญจันทร์กับฝันร้าว			
เรือใบไม้เกลื่อนหาวร่วงกราวหว่าน			
ถูกสายลมชำแรกจนแหลกลาญ			
ผ่านม่านหมอกนอกชานแต้มลานตา
	
เฝ้าค้นหาท่วงทำนองจากฟองคลื่น			
หวังหยิบยื่นสัจธรรมอันล้ำค่า			
จากสิ่งซึ่งพานพบประสบมา				
ก่อนเสียงเพลงจะซาและล้าโรย
	
เพื่อนเอ๋ย...เพื่อนรัก				
ตรงที่เธอนิ่งพักอาจหิวโหย				
ใต้ลั่นทมร่มรื่นฝนรื้นโปรย				
เกรงจะโชยไข้พิษมาริดรอน				

เมื่อแหงนมองเมฆขลิบฟ้าลิบโล่ง			
ก็หวิวโหวงเหลือใจยิ่งไหวอ่อน			
มันรวดร้าวคราวพรากคราวจากจร			
ให้นึกย้อนทวนทบไม่ลบเลือน
			
จะเหลือใครล่ะเพื่อนยาก...ต่อจากนี้			
ใครที่เคยวิ่งไล่คงไม่เหมือน....			
สนามหญ้าคงเปลี่ยวเหงาเศร้าสะเทือน			
ไปถึงดาวถึงเดือนอันเลื่อนลอย			

เรือใบไม้ลั่นทมคงจมคลื่น				
เหมือนที่เธอไม่ตื่นแม้ดื่นคล้อย		
จากที่เคยเงยคอมารอคอย				
คงเหลือเพียงร่องรอยในวารวัน