พู่กัน

ปาลิน

ปลายพู่กันซึมลึกผนึกรัก
ฉันจุ่มไม้จมปลักบนจานหลุม
ระบายสีขาวฟ้าสระปทุม
แต้มชมพูเกาะกลุ่มไว้งามตา

บัวชมพูใบบานบนจานเขียว
เป็นสีเดียวระริกสั่นถึงชั้นฟ้า
ช่อมาลีรายทางเรี่ยวางมา
เป็นเกลียวทองดอกหญ้ามาประปราย

สองข้างทาง ข้างน้อยๆมีต้อยติ่ง
เป็นกลุ่มกิ่งรางรางดั่งวางขาย
มะลิซ้อนซอนซบหลบวุ่นวาย
หันไปเห็นคุณนายตื่นสายจัง

หวนคำนึงถึงวงหน้าก็ปรากฏ
ในบาทรสพฤกษาน้ำตาหลั่ง
ใครกันหนอจุดพลุประทุดัง
ระเบียงหญ้าร้าวพังดังวิญญา

ก็คุณตาฉันหลับใหลไม่ยอมตื่น
ใครเร่งคืนเร่งวันอันบอดบ้า
ให้เจ็บแค้นแสนโกรธโทษโชคชะตา
ที่บังอาจเข่นคร่าให้อาลัย

และฉันคือคนรักของจักรยาน
ที่มีบ้านมีเถียงนาให้อาศัย
จะรับส่งคุณตาแม้ว่าไกล
ก็จะไปคืนเรือนเป็นเพื่อนเนาว์

และฉันเป็นคนรักของจักรยาน
ชั่วกาลนานเห่ช้าวิ่งหาเช้า
แต้มสีทองหวามแว่วแผ่วๆเบา
จบพู่กันจุ่มเหงาเข้านัยตา ๚