ขอบคุณวันแสนดีที่มีเธอ

ปาลิน

ฤดูรักหรือไรใช่ไหมเล่า?
ทุกความเหงาจึงก้าวข้ามไม่ถามหา
โลกใบเก่าเคยกล้ำกลืนชื้นน้ำตา
กลับมีเธอเข้ามาเป็นอุ่นไอ

มือเธอที่เกาะกุมในวันท้อ
ก็เติมต่อความฝันในวันใหม่
ดั่งเรือน้อยที่ลอยคว้างบนทางไกล
พบแสงไฟกลางคลื่นในคืนแรม

ประภาคารแห่งนี้แหล่ะที่พัก
จะเก็บรักฝากไว้ใต้จันทร์แจ่ม
เก็บความฝัน เก็บศรัทธา เอามาแซม
ให้ตระการกว่าวาวแวมของแสงดาว

จะท่องไปยังทิศทางเคียงข้างเธอ
หากข้างหน้าที่ต้องเจอมีเธอก้าว
พาฉันผ่านสายธารอันนานยาว
แม้ค่ำดื่นคืนหนาวก็ไม่กลัว

อาจสายลมพัดโบกโลกใบใหม่
อาจสายฝนรำไรในฟ้าหลัว
อาจฟองเมฆขื่นข้นสีหม่นมัว
จะทอรุ้งสักตัวให้งดงาม

ขอใส่สีชีวิตไปพร้อมเธอ
ในสุข-ทุกข์ เศร้า- เหม่อ หรือเพ้อพล่าม
จะแต้มรักซึมลึกผนึกลาม
ให้โมงยามหวานชื่นเข้ากลืนกิน

แหละกร่อนความโศกตรมที่ละน้อย
เพื่อรอคอยกันอยู่ไม่รู้สิ้น
เลือนปวดร้าว ทรมาน์ น้ำตาริน
ด้วยรักที่ผ่านยิน...ถึงวิญญาณ์

ฉันมาเพื่อขอมอบคำขอบคุณ
ที่โลกหมุนวันเลื่อนให้เคลื่อนหา
เพื่อถูกรัก ถักทอที่รอมา
กับหนึ่งใครที่ตามหามาเนิ่นนาน