14 มิถุนายน 2551 12:29 น.

:: อุ่นดิน::

ผู้หญิงช่างฝัน

หัวใจเคยโบยบินถวิลฟ้า
ลืมแหล่งหล้าพื้นดินถิ่นอาศัย
หลงแสงจันทร์เจิดจ้านภาลัย
คิดว่าใช่.. อาณาจักรรักนิรันดร์

ทิ้งผืนดินเอาไว้ให้เศร้าหมอง
มิฟังเสียงร่ำร้องแทบอาสัญ
เหมือนมีแรงแห่งรักเข้าผลักดัน
ลืมคืนวัน ลืมรู้สึก เคยลึกซึ้ง

ทุ่มกำลังปีนป่ายหวังไขว่คว้า
โอ้นภาช่างห่างไกลเอื้อมไม่ถึง
มีแต่ความเวิ้งว่างร้างคะนึง
ไม่มีซึ่ง.. อาณาจักรรักนิรันดร์

หวนคิดถึงอุ่นดินถิ่นเคยจาก
ที่เคยฝากฝังกายในอุ่นนั้น
ตัดใจลาแสงลวงแห่งดวงจันทร์
เก็บจาบัลย์ไปซบซับกับอกดิน

หวังดินจะอภัยให้เหมือนเก่า
ปลอบบรรเทาความช้ำใจให้คลายสิ้น
คิดถึงอ้อมกอดคุ้นอุ่นไอดิน
กลับคืนถิ่นด้วยรู้สึกสำนึกตน

1266

love

comment

12 มิถุนายน 2551 10:45 น.

..ฉันอยากเป็นก้อนหิน..

ผู้หญิงช่างฝัน

ฉันเฝ้ามองความรักของใครต่อใคร
ด้วยหัวใจที่สับสน
เหนื่อยไหม.. กับการรักใครสักคน
ที่มากล้น.. คนต้องการ

มันเหมือนกับการแข่งขัน
ผู้ชนะย่อมได้รับรางวัลอันแสนหวาน
หัวใจเริงรื่น สุข ชื่นบาน
อยู่บนความร้าวรานของผู้ปราชัย

ยิ่งเมื่อย้อนกลับไปมอง
รับรู้ถึงความหม่นหมอง.. ยินเสียงร้องไห้
ถามตัวเอง.. ลึกลึกในหัวใจ
เราปรารถนาสิ่งใด.. กันชีวิต..

ไม่มีคำตอบใด.. ในคำถาม
ไม่อาจให้นิยามความถูกผิด
เมื่อมันคือครรลองของชีวิต
คงต้องปล่อยตามลิขิตกันต่อไป

แต่...

หากฉันเป็นก้อนหินก็คงดี
อาจชินชากว่านี้.. ก็เป็นได้
ไม่รู้สึก ไม่รับรู้ ต่อสิ่งใด
ไม่ต้องมี หั ว ใ จ เหมือนอย่าง ค น..

...

2593

love

comment

6 มิถุนายน 2551 08:55 น.

คำฝากจากป้าแช่ม

ผู้หญิงช่างฝัน

เขามีผลประโยชน์ใดป้าไม่รู้
ที่ป้าสู้สู้ด้วยใจใช่ตามเขา
อย่าเหยียดหยามประณามป้าว่าหูเบา
สิทธิของเราเราพึงใช้อย่าได้ชัง

ป้าผ่านความทุกข์หนักมานักหนา
รู้เพียงว่าชีวิตนี้ยังมีหวัง
อยู่ภายใต้พระบรมฯ ร่มโพธิ์บัง
แต่ความหวังต้องเลือนลางเพราะบางคน

เพราะฉะนั้นป้าจำต้องเรียกร้องสิทธิ
ไม่ได้คิดทำให้ใครต้องหมองหม่น
ป้าแน่ใจป้ายังใช้คำว่า "คน"
เป็นสรรพนามเรียกตนอย่างภูมิใจ

เขาจะรัก ไม่รัก "ชาติ ศาสน์ กษัตริย์"
แล้วมันขัดจุดประสงค์ป้าตรงไหน
เมื่อสิ่งที่ป้ายึดถือคือ " หัวใจ "
มุ่งรักษา " ชาติไทย " ของป้าเอง..

1132

love

comment

29 พฤษภาคม 2551 07:59 น.

คืนสู่อ้อมกวี:ที่รัก

ผู้หญิงช่างฝัน


กลับมารื้ออารมณ์ห่มความฝัน
ที่ยังคงเหมือนกันกับวันก่อน
ย้อนรู้สึกกลับไปให้อาวรณ์
เสียงกาพย์กลอนเคยคุ้นละมุนใจ

พาชีวิตรอนรานไปนานนัก
ถวิลรักโดยไม่รู้ว่าอยู่ไหน
เพียงต้องการอุ่นอิงพักพิงใจ
จากอกใครคนหนึ่งซึ่งไม่มี

ที่สุดแล้วความหวังดังน้ำค้าง
อยู่ท่ามกลางแสงแดดแผดขยี้
แล้งไปทุกปรารถนาบรรดามี
ไม่เหลือดีไม่เหลือใดให้ชีวิต

กลับมารื้ออารมณ์ห่มความฝัน
สู่คืนวันเก่าซึ่งเคยซึ้งจิต
อ้อมกวีหวานละไมเคยใกล้ชิด
ก่อนชีวิตจะแห้งผากมากกว่าเดิม
..


ขอบคุณ.. กวีทุกบท ที่รินรดหัวใจให้ชุ่มชื่น

1496

love

comment

27 พฤษภาคม 2551 14:20 น.