9 ตุลาคม 2552 12:35 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
คนดี.. ที่แสนรัก
ขณะที่ฉันกำลังสั่นสะท้าน ต่อสู้กับความเหงาร้ายอยู่ในขณะนี้
คุณไปอยู่เสียที่ไหนหนอ...
ฉันได้แต่เฝ้ารอ.. สายลมหนาวแห่งเหมันต์ฤดู
ด้วยหวังจะส่งผ่านข่าวคราวระหว่างเราให้ถึงกันได้อีกสักครั้ง
*โลกกว้าง ร้างมิตรสหาย* ที่นี่..
ทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้าง และเศร้าในหัวใจนัก
ฤดูกาลที่หมุนเปลี่ยนไป ร้อนแล้ว ฝนเล่า..
พัดพา *ปรารถนาบรรณาการ* ของเราไปตกอยู่เสียที่ไหน
อยู่ไหนหนอ...
*ผู้ปรากฏกาย... ท่ามกลางมิตรสหายในราตรีกาล
อยู่ที่ไหน..
*ผู้เงียบสงบ ในความเริงร่า... แหละเรียบง่าย ในความว้าวุ่น
*ผู้สอนให้ผู้ไม่เคย... ได้คุ้นชิน เรียนรู้ เข้าใจ และแบ่งปัน..
เหลียวหา แลเห็น..
ก็พบเพียงความว่างเปล่า.. ให้รู้สึกทดท้อ..สิ้นหวัง
อ้างว้างยาวนาน...
ฤาเพราะไม่เคยมีฤดูกาล.. สำหรับชีวิต
.....
ไม่รู้ว่าความหวัง.. จะเบ่งบานได้อีกสักครั้งไหม
ท่ามกลางสายลมหนาวที่โบกโบยโชยชื่น
หรือว่า..
ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน
ได้เดินทางพาเราจากไกล.. จนไม่อาจสัมผัสกันได้อีกแล้ววันนี้
11 กันยายน 2552 15:00 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
วันเวลาเดินทางอย่างเร่งรีบ
วัย.. วัน.. ความฝัน.. มีทั้งเปลี่ยนแปลง และจากไป
สิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามา
ล้วนผ่านมา.. แล้วผ่านไป
หยิบฉวยอะไรไว้.. ไม่ได้เลย
เว้นแต่.. ความทรงจำ
.
กล่องจดหมายที่เก็บเอาไว้ตั้งแต่สมัยแรกรุ่น
นานครั้ง.. จึงจะนำออกมาปัดฝุ่น
และเมื่อเปิดอ่าน..
ภาพเหตุการณ์เก่า ๆ ที่เคยเลือนลาง เริ่มปรากฎชัดเข้ม
แม้จะผ่านไปหลายสิบปีแล้วก็ตาม
กลิ่นอายของความสุข.. ความฝัน.. เมื่อครั้งยังเยาว์
ส่งกลิ่นเย้ายวนอวลอบ หอมหวาน..
ทำให้นึกอยากย้อนเวลากลับคืนสู่วันเวลาเหล่านั้นเสียจริง
โธ่เอ๋ย..
ระยะทาง..
ระยะเวลา..
พาฉันเดินทางห่างเหินจากสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น.. มานานนัก
ตั๋วหนังใบเล็ก ๆ ..
ที่นั่งเดียว, สองที่นั่ง
ทั้งที่ตั้งใจเก็บและไม่ตั้งใจเก็บ..
ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำที่ดี ๆ มากมายเหลือเกิน...
จุ๊ จุ๊ แต่บอกเล่าไม่ได้หรอกนะ
แผนที่บอกทางแผ่นเล็ก ๆ ที่วาดด้วยน้ำใจของชาวบ้าน
เมื่อครั้งเดินทางไปต่างถิ่น..
ก็ทำให้รำลึกได้ว่า
ครั้งหนึ่ง..
ความสุขของฉัน.. อยู่ที่นั่น
ใช่.. ความสุขของฉัน.. ความสุขของเรา..
..
โน๊ตเล็ก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือโย้เย้ราวกับเด็ก ๆ
ขอบคุณนะครับ สำหรับขนม แล้วจะแวะมาเยือนอีก
ทำให้นึกถึงผู้ชายตัวโต ๆ ผิวขาว ใส่แว่น ท่าทางใจดี ที่เคยแอบปลื้ม
โดยเฉพาะภาพที่เดินสะดุดสายไฟจนแทบคะมำ
แล้วแก้เก้อเบา ๆ ว่า..
วางกับดักเหรอ ไม่ได้ผลหรอก
คิดถึงแล้ว.. มีแต่รอยยิ้ม
..
2 กันยายน 2552 17:12 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
สี่โมงกว่าแล้ว..
ตั้งใจว่า.. เย็นนี้จะไปเดินหาหนังสือสักเล่ม สำหรับวันดี ๆ ที่ใกล้จะถึง
แต่อาการไข้ที่กำเริบขึ้นมา
ทำให้สองจิตสองใจ ว่าจะเอาอย่างไรดี
รถก็เหลือไฟสูงแค่ตาเดียว ไฟต่ำก็ต่ำเตี้ยติดดิน
แตรก็ดังง้องแง้ง ง้องแง้ง มีเสียงบ้างไม่มีเสียงบ้าง
ยังไม่ได้ซ่อม.. (ทำอะไรไม่เป็นเลย)
แถม (หน้า) ตาคนขับก็ไม่ดี มีปัญหาในการขับรถช่วงกลางคืน
อาศัยคลานไปเรื่อย ๆ เพื่อนร่วมทางคันอื่น ๆ
คงนึกค่อนขอดอยู่ในใจ.. สงสัยจะลืมเหยียบคันเร่ง
ถ้าไม่ทันจริง ๆ ก็คงต้องติดไว้ก่อน
ถ้าปีนี้ได้แต่ส่งปรารถนาดี ๆ ไปให้ คงไม่ว่าอะไรนะ
ปีนี้ เงียบเหงาจัง
หรือรู้สึกไปเองคนเดียวก็ไม่รู้
หรือระยะทาง.. จะทำให้ตื่นเต้นน้อยลง
แต่ความตั้งใจยังคงมีเต็มเปี่ยมเหมือนเดิม
ความสุขจากการที่ได้ทำอะไร ๆ ให้ ก็ยังคงเป็นความสุขอยู่เหมือนเดิม
นั่นคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจ.. ให้คงอยู่ได้ทุกวันนี้
ใกล้จะเลิกงานแล้ว..
คงไม่ไปแล้วหละ แวะไปหาหมอที่คลีนิคก่อนดีกว่า ตามที่สัญญาไว้
เรื่องหนังสือ.. ติดไว้ก่อนก็แล้วกัน ไม่แน่อาจเป็นพรุ่งนี้
หรือไม่ก็สัปดาห์หน้าไปเลย...
กลับบ้านก่อนนะ.. แล้วจะส่งข่าวมาใหม่
27 สิงหาคม 2552 15:02 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
วันว่าง ๆ เหงา ๆ อย่างนี้..
กระตุ้นอารมณ์เบื่อของฉันให้กำเริบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เบื่อ.. ไม่รู้ทำไมชีวิตมันถึงน่าเบื่อได้อย่างนี้
เหมือนไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีชีวิตชีวา ไม่อยากทำอะไร..
ประโยคที่ฉันพร่ำบอกให้คนใกล้ตัวฟังซ้ำ ๆ
ทั้งที่รู้ว่าคนที่ฉันคุยด้วย.. เขาเบื่อที่ฉันบ่น ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสิ่งที่ฉันบ่นว่าเบื่อ...
เขาว่า.. ฉันเปลี่ยนไป..
ช่วยไม่ได้จริง ๆ ..
ในเมื่อต่อมรื่นเริงของฉัน มันมักหยุดทำงานอยู่บ่อย ๆ
และคนอย่างฉันก็รักที่จะกอดความเบื่อหน่ายเอาไว้อย่างนี้
จนกว่ามันจะยอมแพ้และเป็นฝ่ายเดินไปจากฉันเสียเอง
เขาพูดให้ฉันย้อนคิดว่า เขาเคยสบายใจทุกเวลาที่ได้คุยกับฉัน
เขายังเคยคิดว่า.. คนที่จะให้สิ่งใดกับคนอื่นได้ แสดงว่าต้องมีสิ่งนั้นอยู่ในตัว
ครั้งนั้น.. ฉันได้แต่นึกปลาบปลื้มอยู่ในที
ที่ตัวเองสามารถสร้างความสุขและรอยยิ้มให้เขาได้
จะว่าไปแล้ว..
ฉันก็เห็นใครใครต่างปรารถนาความสุข ความสบายใจด้วยกันทั้งนั้น
ใครจะมาพิสมัยความทุกข์เศร้า
หรือนึกยินดีที่ต้องแบกความเหนื่อยหน่ายซังกะตายไว้กับตัว
ไม่เว้นแม้แต่ฉันเอง..
แต่ก็ช่วยไม่ได้อีกนั่นแหละ
คนถูกสาปให้มีอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างฉัน
ใครใครต่างก็พากันถอดใจ และล้าที่จะประคับประคองความรู้สึกฉันให้คงที่
ฉันถึงย้ำกับตัวเองอยู่เสมอ
ใครจะซบซับความรู้สึกใครได้ตลอด
ฉันเองก็เหมือนกัน
ฉันเองก็ซบซับความรู้สึกใครไม่ได้ตลอด
เพราะตอนนี้..
นอกจากความเบื่อหน่ายแล้ว ฉันก็คงไม่มีอะไรที่จะให้ใครได้เหมือนเก่า
ฉันเบื่อ.. เกินกว่าจะแยแสหรือไยดีต่อสิ่งใด
ฉันเสียใจ
10 พฤศจิกายน 2551 18:50 น.
ผู้หญิงช่างฝัน
ไม่ได้เขียนถึงคุณมานาน..
วันนี้.. บรรยากาศเป็นใจเหลือเกิน
อยากให้คุณมาเห็นท้องฟ้ายามนี้นัก
ท้องฟ้ายามพลบ..
จะว่าเหงาก็เหงา.. แต่ก็น่าหลงไหลเสียจริง
ฟ้าสีหม่นแต่งแต้มแซมด้วยสีส้มสด..
เมื่อได้ดื่มด่ำร่ำรสพร้อมกับแกล้มชั้นดี "ความรู้สึกที่ไม่เคยปล่อยผ่าน"
ซึ่งได้จดจารจากวันวาน.. ถึงวันนี้
หัวใจยิ่งเต็มตื้นและอิ่มสุข จนอยากแบ่งความรู้สึกนี้ให้คุณจัง..
หนาวลมมาเยือนอีกครา...
สายฝนและกลิ่นดินที่คุณรักกำลังจะลาจากไป
ใจหนึ่งนึกอาลัยแทนคุณ แต่อีกใจกลับนึกยินดี
ด้วยหวังว่าคุณจะหลุดพ้นจากบรรยากาศยามฟ้าฉ่ำฝน
ที่มักดึงอารมณ์คุณให้หม่นเศร้า.. แม้จะเคล้าสุขอยู่บ้างก็ตามที
มรสุมแห่งความเศร้า ที่กำลังจะพ้นไป
อาจทำให้บางใจทุเลาความห่วงใยคุณไปได้บ้าง
และหวังว่าคุณจะเปิดหัวใจ..
ให้สายลมหนาวได้มีโอกาสโอบกอดคุณสักครั้ง.... นะคนดี
...
Calendar
Lovers
7 คน เลิฟผู้หญิงช่างฝัน
หน้าส่วนตัว
1966
