11 พฤษภาคม 2548 12:56 น.
ผู้เฒ่า
ขยับร่าง..ย่างเยื้อง.ชำเลืองเหยื่อ
สัญชาติเสือ..ซ่อนเงื่อน.ความเคลื่อนไหว
สายตาจ้อง มองเห็น ความเป็นไป
จนแน่ใจ..เหยื่อประมาท..โอกาสดี
โถมเข้าใส่..ปากอ้า.ขาตะปบ
ฝังเขี้ยวขบ..เหยื่อยากยิ่ง.จะวิ่งหนี
เลือดกระเซ็น.ครวญคราง.เอาร่างพลี
สิ้นชีวี..เป็นเหยื่อ.ให้เสือกิน
ธรรมชาติ..นักล่า.นั้นป่าเถื่อน
แต่ซ่อนเงื่อน.ดูดี.อย่างมีศิลป์
ด้วยท่าทาง..งามสง่า.เป็นอาจินต์
มีเพียงกลิ่น..น่ากลัว.จากตัวมัน
สมองเปี่ยม..เหลี่ยมเล่ห์.เพทุบาย
มองจุดหมาย..แม้นมาด.อย่างมุ่งมั่น
เพื่อให้ผล..บรรลุ.ปัจจุบัน
ไม่เลือกสรรค์..เพราะมันเสือ.ใช่เนื้อทราย
นั่นคือเสือ..กินหวัง.ประทังชีพ
คนมารีบ..สรุปภาพ.จนเสียหาย
ธรรมชาติ..รู้เพียง.ต้องเลี้ยงกาย
อิ่มสบาย..มันก็หลับ.มิขับใคร
ต่างจากคน..ไม่เคยพอ.จะขอเพิ่ม
ตั้งแต่เริ่ม..มิสิ้น.ยังกินไหว
หาจุดอิ่ม หายอยาก ช่างยากใจ
เหตุอันใด..คนเอ๋ย.ไม่เคยพอ
สมองเปี่ยม..เหลี่ยมคน.ชอบกลนัก
มิรู้จัก..ยั้งคิด.สักนิดหนอ
หลงตะกละ..ให้กรรม.มาค้ำคอ
ก็จงรอ..ผลกรรม.ที่ทำมา
คนและสัตว์..วัดสมอง.ต้องลองคิด
ใช้ชีวิต..พอเหมาะ ต้องเสาะหา
ธรรมสว่าง ..คือแสง.. แห่งปัญญา
ลดอัตตา..ลดกิเลส.หมดเภทภัย
อยากจะอยู่..อย่างเสือ.หรือเหยื่อเขลา
อันโลกเรา..คนแยก.แผกวิสัย
อิ่มอย่างเสือ..หรือตะกลาม.ก็ตามใจ
หนทางใน..ชีวิต..ต้องคิดเอง.@
8 พฤษภาคม 2548 15:58 น.
ผู้เฒ่า
อันชื่อเสียงเพียงเปลือกใยเลือกหา
แค่หน้าตาสมมุติอย่าขุดค้น
ใครจะแข่งเพื่อหน้าอย่าดิ้นรน
สายตาคนมองอยู่เขาดูเป็น
ถ้าเพียรสร้างรูปลักษณ์แค่จักอวด
อาจจะปวดหัวเปล่าเมื่อเขาเห็น
ความจีรังยั่งยืนนั้นยากเย็น
คงอยู่เช่นอมตะนิรันดร์กาล
อันความโง่ถ้ากอดตลอดศก
ลงนรกเหมือนว่าน่าสงสาร
เวลาเหลือบนโลกจะโศกนาน
แล้วคิดผ่านทุกข์ต่างต่างได้อย่างไร
อันชื่อเสียงเพียงเปลือกอย่าเลือกนัก
ควรรู้จักกายาเพียงอาศัย
อยู่ไม่ถึงหมื่นปีอย่าดีใจ
มิมีใครคงฟ้าสถาพร
ค่าของคนผลที่ใช้ชี้นำ
การกระทำนั่นหนาอุทาหรณ์
อาจตบตาได้บ้างเป็นบางตอน
แต่ยากซ่อนสายตาประชาคม
อันชื่อเสียงเพียงเปลือกควรเลือกสร้าง
ให้ถูกทางเฉพาะพอเหมาะสม
อันวาทะที่ดีคนนิยม
ต้องผสมการกระทำควรจำเอย@
บางสิ่งที่เราทำ..ดีไปหมด
แต่คนอื่นทำเหมือนกัน..ดูยังไงก็ไม่ดีเพราะอะไร คนเอ๋ย.
8 พฤษภาคม 2548 15:45 น.
ผู้เฒ่า
ส่งมือให้..ฉันที.อย่าหนีหน้า
ส่งมือมา..ฉุดหน่อย.อย่าปล่อยฉัน
มีชีวิต..ทรมาน.มานานวัน
อย่าทิ้งกัน..คนดี.อย่าหนีไป
ฉันยื่นมือ..จนสุด.ต้องหยุดแล้ว
เสียงครวญแผ่ว.ชอกช้ำ.พร้อมร่ำไห้
อย่าทอดทิ้ง..ลืมเลือน.สะเทือนใจ
ฉุดฉันไว้..อย่าเพียงแค่.เอาแต่มอง
ช่วยฉุดฉัน..จากเล่ห์.ทะเลรัก
ที่มันกัก..ฉันไว้.จนใจหมอง
ฉันลอยคอ..จนปัญญา น้ำตานอง
จึงขอร้อง..อย่าลืมกัน.ช่วยฉันที
ถ้าแม้นว่า..ฉันขาด.วาสนา
เธอเห็นค่า..เป็นขยะ.แล้วผละหนี
ขาดแม้ผู้..เวทนา.คนปราณี
ฉันวันนี้..คงเหลือแค่.คราบน้ำตา
มองฟากฟ้า..แสนไกล.เกินใฝ่ฝัน
มือที่สั่น..ฝันเชื่อม.จะเอื้อมหา
เพียงสองมือ..ที่ยื่น กลับคืนมา
สิ่งที่คว้า..ได้เคียง..แค่เพียงเงา
ยังลอยคอ..รอคน.ช่วยพ้นทุกข์
เสี้ยวความสุข..ขอปัน.สะบั้นเหงา
โยนเป็นทาน..แม้จะแกล้ง.ยังแบ่งเบา
ความว่างเปล่า.เศร้าโศก.ในโลกตรม
เป็นคำขอ..ครั้งสุดท้าย.จากชายหนึ่ง
ที่ซาบซึ้ง..ในนิยาม.ความขื่นขม
ดึงมือฉัน..จากห้วง ความระทม
อย่าปล่อยจม..โดดเดียว..ช่วยเหลียวแล.@..
วันนี้ลองเขียนแบบออเซาะบ้าง..แต่ขอเป็นมือนะ..ก้อนหินไม่เอา.
.
8 พฤษภาคม 2548 15:39 น.
ผู้เฒ่า
นี่ไงปืน ยื่นส่ง ให้ตรงหน้า
ฆ่าก็ฆ่า เหนี่ยวไก อย่าไหวหวั่น
ยอมทุกอย่าง ถ้าโกรธ ลงโทษทัณฑ์
มืออย่าสั่น อ่อนไหว เหนี่ยวไกเลย
ให้ฉันตาย ล้มลง อยู่ตรงหน้า
จะไม่ว่า แม้คำ จะทำเฉย
ตายด้วยมือ ละมุน ที่คุ้นเคย
จะมิเอ่ย ขอร้อง แม้ต้องตาย
เพียงอย่าโกรธ เย็นชา ไม่ว่ากล่าว
ทุกเรื่องราว สอบถาม หาความหมาย
ให้โอกาส ฉันอีกที อธิบาย
เรื่องวุ่นวาย เข้าใจผิด เธอคิดเอง
หญิงมากมาย ผูกพัน ฉันท์พี่น้อง
ใยเธอจ้อง เอาอารมณ์ เข้าข่มเหง
นางใดอื่น หมื่นหญิง อย่ากริ่งเกรง
เพียงครื้นเครง คบหา สมาคม
รักมิใช่ ของชำร่วย เพื่อฉวยแจก
แต่ต้องแลก กันด้วยใจ ให้เหมาะสม
โทษเจ้าชู้ สร้างข้อหา ใช้อารมณ์
ทำฉันตรม หมดชื่น ทุกคืนวัน
ถ้าไม่เชื่อ เบื่อคำ ที่พร่ำวอน
วานสมร เข่นฆ่า ให้อาสัญ
ปืนในมือ ถือไว้ ทำไมกัน
เล็งให้มั่น ยิงเปรี้ยง อย่าเลี้ยงเลย
ถ้ามืออ่อน หวั่นไหว เข้าใจฉัน
เชื่อใจกัน เรื่องราว ที่กล่าวเผย
ยิ้มสักนิด อบอุ่น คนคุ้นเคย
แล้วเอื้อนเอ่ย ปืนขาดลูก ยิงถูกบ่ตาย@
4 พฤษภาคม 2548 10:00 น.
ผู้เฒ่า
..ยามราตรีคุยกับพระจันทร์
กลางวันยอกเย้าพระอาทิตย์
มีชีวิตอยู่กับดิน และชอบกิน ท่ามกลาง
สายลมแสงแดด
ตะวันย่ำสนธยา หมู่นกกาบินกลับรัง
บนผาแห่งความหลัง สถิตฝังใจมิเลือน
ก้อนหินยังคงอยู่ มันมองดูคอยย้ำเตือน
ประดู่ ใบหล่นเกลื่อน นั่นพุดเขาเราเคยดม
ลานหินตรงมุมแคบ เราเคยแอบอภิรมย์
สองร่างเคยชิดชม นั่นลั่นทมขาวเกลื่อนตา
เคยเสียบดอกข้างหู เอียงคอดูกัลยา
ผิวผ่องพิศโสภา นัยนาดั่งดวงเดือน
ร่ำกลิ่นเจ้าหอมกรุ่น ร่างละมุนมิลืมเลือน
วันผ่านยังคอยเตือน โศกเสมือนจะขาดใจ
เจ้านกกางเขนดง ร้องโผ.ลงระหว่างไพร
ส่งเสียงมาปราศรัย เหตุไฉนพี่ต้องตรม
โอ้อนาถเจ้านกเอ๋ย ยากจะเอ่ยความขื่นขม
เพราะรักเคยชิดชม กลับระทมทรมาน
จวบสิ้นแสงตะวัน แว่วเสียงลั่นกังสดาล
ย่างเข้ารัตติกาล ภวังค์ผ่านเป็นเรื่องราว
ฟากฟ้ามีพระจันทร์ ใกล้ใกล้กันมีดวงดาว
ประดับนภาพราว เด่นสกาวบนฟ้าไกล
เหมันต์แห่งความหลัง ประดุจดังเพิ่งผ่านไป
ยามหวนกลับมาใหม่ ยังคงไว้ความทรงจำ
ขาดแต่มิ่งสมร เจ้าจากจรสุดชอกช้ำ
ลืมถ้อยเคยร้อยคำ เจ้าใยทำให้พี่ตรม
กึ่งคืนที่ยืนเศร้า อยู่กับเงาความระทม
บาดแผลในอารมณ์ ยากจะข่มสวาทวาย
หลับตาหวนระลึก นัยสำนึกที่ห่างหาย
หนึ่งหญิงกับหนึ่งชาย .. ครามั่นหมายใคร่ภิรมย์
ลานหินแม้นจะแคบ สองร่างแนบชิดเชยชม
ใต้ฟ้าห้อมสายลม โผเหินหาว สู่ฉิมพลี
ลั่นทมหอมขจาย ฤากลิ่นกายของเจ้านี่
ปั่นป่วนดวงฤดี.. ทุกนาทียังตรึงตรา
หอมเอ๋ยเจ้าผิวผ่อง ยามประคองเจ้าอิงหา
เอนพบสบสายตา.. ดั่งดาราพรรณราย
กองไฟที่ก่อเกื้อ ยามแนบเนื้อหมดความหมาย
แสงส่องที่พร่างพราย. สะท้อนผิวระยับไว.
โอบกอดพลอดคำหวาน ร่างสะท้านเจ้าสั่นไหว
ยินเสียงจากห้วงใจ . ระรัวเรียกขวัญพี่เอย
เจ้านกโพระดก ร้องโขกป๊ก.โอ้ละเหย
แอบมองร้องเฉลย หรือมันเคยแอบมองใคร
จุมพิตสนิทนวล เฝ้าทบทวนสนิทใน
ว่ายเวิ้งเชิงวิสัย. รสวิไลเสน่ห์คง
รสรักมโนภาพ ยังกำซาบให้ลุ่มหลง
จูบเงาร่างระหง ใฝ่พะวงภาพมายา
เหลือพี่ตรงที่เก่า คงสิ้นเงาเจ้ากลับมา
สิ้นซากเสน่หา.. ประหนึ่งว่าตายจากกัน
จนรุ่งอุษาสาง ฟ้าสว่างลบภาพฝัน
สิ้นรักเคยผูกพัน สัญญามั่นเป็นเพียงลม
หมอกขาวคลุมหน้าผา..หยุดเวลาความระทม
หยุดโลกที่โศกตรม ฝังมันจมพร้อมน้ำตา
ก้าวผ่านในม่านหมอกจนหลุดออกนอกหน้าผา
สำนึกสุดท้ายว่า. ขอชาติหน้า..ค่อยพบกัน@
หน้าส่วนตัว
23708
