8 มกราคม 2549 18:08 น.
มารแมงมุม
เมื่อไม่ใช่ที่เห็นที่เป็นภาพ
แค่ระนาบคนขลาดปราศคุณค่า
เลยได้รู้ถึงนิยามคำมายา
แค่ผุดมาจากนรกที่ตกตรม
มาพร้อมกับวิบากขวากหนามเก่า
เรื่องน้ำเน่าทับซ้อนซ่อนหมักหมม
โง่ก็โง่อวดฉลาดวาดภาพพรหม
เหมือนมีคมกลับทื่อไปไร้น้ำยา
หลงตัวเองเก่งแท้มาแต่ไหน
ออกชื่อไปคนทั้งหลายเขาส่ายหน้า
ใจฮึกเหิมอวดดีมีวิชา
แสวงหาคว้าไขว่ใจคะนอง
มีแต่เพียงตัณหาที่คว้าได้
หน้ามืดไปเสนอเอื้อเพื่อสนอง
ใส่หน้ากากวาดภาพหรูดูเหมือนทอง
ที่งามผ่องเพราะชุบมาค่าไม่มี
สมเพชเอยสมเพชเปรตเดินดิน
บุญทั้งสิ้นกรวดน้ำไปให้ถึงที่
ชาตินี้เหมือนสายไปไม่ค่อยดี
รออีกทีตอนเกิดมาชาติหน้ารอ
เป็นแค่เพียงเศษตะกั่วที่มัวหมอง
แค่เศษทองชุบไว้หนาน่าหัวร่อ
ทองกะเทาะกรรมตามซ้ำ..ย้ำเกินพอ
เห็นหัวตอผุพังตั้งตระการ
เป็นหัวหลักหัวตอขอเศษบุญ
คนไม่คุ้นศรัทธา...น่าสงสาร
คนรู้ทันเป็นศัตรูคือหมู่มาร
ยังดื้อด้านใจไม่สู้รู้ทางบิน
เมื่อไม่ใช่ที่เห็นที่เป็นภาพ
อยากยืมดาบพิฆาตมารประหารสิ้น
แต่หักใจเสียดายดาบอาบมลทิน
คนพลิกลิ้น...ไร้ตัวตนสนไปไย
2 มกราคม 2549 00:07 น.
มารแมงมุม
ดอกฟ้าเคยอยู่ฟ้า เนาสราญ
พอร่วงสู่ดินดาน หม่นเศร้า
แต่ยังอิ่มรสหวาน ทอห่ม
รักบ่มสุขคลอเคล้า ดอกฟ้าดินเดียว
มีคนมาหยิกหยอกเรียกดอกฟ้า
สูงเกินกว่าจะยื้อถือครองได้
บอกว่าดอกฟ้างามเกินห้ามใจ
สูงเท่าไหนเหมือนค้างอยู่กลางทรวง
ค้างก็สอยลอยลง..อย่าหลงใหล
ถ้าบาดใจก็หลับตาอย่าเป็นห่วง
ไปสร้างตัวค่อยต่อความมาถามทวง
เดือนเต็มดวงช่วงฟ้า...ค่อยมาแล
เพราะดอกฟ้าใช่กลางดินถวิลหา
บานกลางฟ้ายากไร้ใครแยแส
ที่เข้ามาใกล้ชิดมาติดแจ
จะนานแค่ไหนกัน...ยังหวั่นใจ
กลัวจะเป็นคำหวานมาหว่านล้อม
ถ้อยถนอมโอดครวญชวนหวั่นไหว
ก้าวเถิดก้าว...ก้าวมาช้าอยู่ไย
คำหนึ่งให้คำนั้นฉันรักเธอ
บอกรักกับดอกฟ้าคราปีใหม่
ระกาไกล มาปีหมากล้าเสนอ
ดอกฟ้าใช่ของใคร...ไม่เลิศเลอ
มาพร่ำเพ้อหากหมองไหม้ไม่รับรอง
เพราะดอกฟ้าเข้มแข็งแกร่งและกล้า
มีศรัทธาในกรอบ...ตอบสนอง
ไม่ได้กร้านกับชีวิตผิดครรลอง
ยื่นใบจองไว้ก่อนนะ...จะขอบคุณ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
1115
