31 ตุลาคม 2548 13:01 น.
ยังเยาว์
จะให้เศร้า ทุกวัน แหมมันเหนื่อย
พร่ำอยู่เรื่อย เรื่องอกหัก รักสิ้นหวัง
น้ำตาหก ร่วงหาย หลายกะละมัง
หมดกะตังค์ ซื้อทิชชู เปลืองยูโร
วันนี้จึง มามาดใหม่ แบบไม่บ่น
เลิกวกวน หงอยเหงาคุด เริ่มหลุดโผ
เหลือแต่ยิ้ม จากหัวใจ ไม่เฉโก
มาอวดโชว์ ด้วยจิตชื่น แลรื่นรมย์
มาทักทาย มิตรร่วมบ้าน สำราญปลุก
แปะความสุข กำลังใจ ไล่ขื่นขม
แวะมายิ้ม รอมาเยือน เพื่อนมาชม
รวมใจบ่ม ให้รักงอม หอมกระจาย
จะเป็นพี่ เป็นน้อง หากปองเยี่ยม
หัวใจเปี่ยม ยินดี ไม่ลี้หาย
เปิดประตู มาทายทัก พักวุ่นวาย
ส่งความหมาย มวลมิตรหนา อย่าผ่านเลย
ก็นานที มีหนหนึ่ง จะซึ้งซาบ
เหมือนกำราบ ใจมีรู ให้อยู่เฉย
ไม่อวดเจ็บ ปวดร้าวร่าง เหมือนอย่างเคย
จึงเสบย สบายโล่ง ปลอดโปร่งดี
เป็นวันหยุด ราชการ งานความเศร้า
ที่รุมเร้า รีบหลบทาง หลีกห่างหนี
ก็สุขใจ มันอวลอบ บรรจบมี
ขอสักที เศร้าหยุดถึง ตั้งหนึ่งวัน
29 ตุลาคม 2548 17:37 น.
ยังเยาว์
น้องยังดี บ่พอ แม่นบ่อ้าย
มาเฮียงกาย นั่งข้าง เพราะว่างเหงา
บ่ได้ฮัก บ่ได้แพง มาแจงเว้า
ต้มตั๋วเอา ใจน้อง แล้วครองไว้
คือใจดำ คักแท้ ตอแหลเก่ง
เอาคำหวาน มาละเลง บ่เกรงไผ
บ่ย่านบาป กลัวกรรม จึงทำได้
เฮ็ดน้องไห่ มีน้ำตา หน้าบ่อาย
มาหัวซา บอกซ้ำซ้ำ คำว่าฮัก
เหมือนจะปัก หลักใจ แล้วใยหาย
ตั๋วจิกลิ่ก จอกหลอก แท้น้ออ้าย
ฮักสิตาย แม่นเปลี่ยนไว น้อใจคน
ฮู้อยู่ดอก ว่าเป็นบ่าว สาวเขาฮิต
แต่บ่คิด สิผิดคำ ทำสับสน
ฮู้อยู่ดอก น้องผู้ฮ้าย น้องมันจน
บ่อยากทน ทุกข์ยาก ลำบากตาม
คำผู้เฒ่า เว้ากรอกหู ยู้ใจแกร่ง
อย่าคิดต่อ คนเสแสร้ง ที่แกล้งถาม
กำลังใจ เด้อลูกหล่า พยายาม
ให้คนหยาม ถอยหาย พ่ายความดี
เฮายังจน อยู่สมจน กะทนได้
ยังมีใจ ให้เข้มแข็ง แกร่งศักดิ์ศรี
เรื่องคู่ครอง อย่าเร่งร้อน ผ่อนท่าที
คนดีดี ยังมีอยู่ ฮู้ตรึกลง
ให้กลับมา ยืนหยัดกาย ท้าทายทุกข์
คำสอนปลุก ป้องใจ บ่ให้หลง
"ใจของเฮา กะของเฮา เซาสาปลง
แม่นมั่นคง บ่มีไผ เอาไปครอง"
27 ตุลาคม 2548 18:41 น.
ยังเยาว์
น้ำตาเอ่อ ล้นมา คืนฟ้าหม่น
คิดถึงคน เคยเคียงข้าง แล้วห่างหาย
น้ำฝนหยด รดน้ำตา พร่ากระจาย
ดาวพร่างพราย เกลื่อนนภา กลับลาไกล
ความรวดร้าว หนาวเหน็บ ที่เก็บอยู่
ออกจากลู่ วิ่งวน ชนเข้าให้
กระแทกย้ำ ซ้ำรอยเดิม เพิ่มเข้าไป
ประกาศชัย เอาเจ็บวาง ที่กลางทรวง
แผลกำลัง เยียวยา ท่าจะปริ
แยกเผยผลิ เลือดรินหลั่ง มิคั่งหวง
ฉุดกระชาก ลากใจ ไปทั้งดวง
ติดในบ่วง เหวลึก ผนึกร้าย
ใช้เวลา รักษาแผล ดูแลอยู่
แต่ไม่รู้ กี่คืนกัน ถึงวันหาย
ยังแสบร้อน เกินทน ทุรนทุราย
มองข้างกาย เงียบเหงา เฝ้าละเมอ
กินคนเดียว เที่ยวลำพัง ยังเปล่าเปลี่ยว
เวลาเหลียว มองมุมเก่า เศร้าเสมอ
มุมนั้นใช่ อีกมุมนี้ เคยมีเธอ
หลงเพ้อเจ้อ คนเดียว ให้เปลี่ยวใจ
ผู้หญิงคนนี้ แค่นี้ ที่เธอเห็น
ไม่ได้เป็น คนกร้าวกล้า มาจากไหน
มีสองเท้า สองมือ และหัวใจ
สูญเสียไป ก็ร้าวเหน็บ และเจ็บเป็น
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
995
