30 กันยายน 2548 16:04 น.

แรงใจรัก

เหนื่อยไหมพี่ พักก่อนหนา ค่อยว่าต่อ
อย่าพึ่งท้อ น้องเคียงข้าง บนทางฝัน
เป็นกำลัง แรงใจ กันและกัน
ร่วมฝ่าฟัน อุปสรรค จักจางไป

บางคืนน้อง ก็ร้องไห้ นอนไม่หลับ
คิดกระส่าย กระสับ รับไม่ไหว
ความทุกข์ยาก แท้ท้อ ก่อที่ใจ
ว่าเมื่อไร มีเงินงาน มีบ้านเรา

ร่วมกันสร้าง ทางรัก ด้วยแรงล้า
ไม่คอยโชค รอลาภมา ชะตาเข้า
เอาสองแรง ทนสู้งาน ผ่านสองเงา
ซับเหงื่อพี่ เบาเบา เร้ากำลัง

น้องหยัดยืน ถึงวันนี้ เพราะพี่อยู่
หาญยืนสู้ ทุกข์ยาก ด้วยฝากหวัง
ใจแกร่งกล้า เพราะยา รักประทัง
แม้ทุกข์ยัง เยือนหน้า ไม่ล้าเลย

915

love

comment

21 กันยายน 2548 15:26 น.

ขอพักพิง

ยังเยาว์


ขอพักพิง อิงอกซบ หลบมุมนี้
เยียวยาที่ บาดเจ็บ เก็บไม่ไหว
แค่ระบาย คลายทุกข์ ที่รุกใจ
แล้วจะลา เมื่อวันใหม่ ใกล้มาเยือน

เป็นเพียงคน ผ่านทาง ร้างที่พัก
ขาดแคลนรัก อบอุ่น หนุนเป็นเพื่อน
มีเพียงแสง อาทิตย์สาด พาดย้ำเตือน
ว่าพรุ่งนี้ กำลังเคลื่อน เยือนอีกครา

ช่วงชีวิต หกเหิน เกินจะกล่าว
ล้วนเรื่องราว ร้าวหนัก อยากพักหนา
ไม่อยากเอ่ย ถึงเรื่องนั้น มันทรมา
ซ่อนกายา หาที่หลบ จบไปวัน

ขอพักพิง อิงเพิงพัก หาหลักเกาะ
ไม่หวังเพาะ สิ่งใด ให้ยึดมั่น
จะความรัก ห่วงใย ไม่ถามกัน
ให้ผ่านคืน เท่านั้น ที่ฉันวอน

เพราะคืนหนาว ราวน้ำค้าง ไล้ร่างเหน็บ
ปลุกความเจ็บ น้ำตาร่วง ทวงสลอน
บางครั้งหยิบ บันทึกเล่น เป็นบทกลอน
แล้วซุกซ่อน ทุกข์ไว้ ไม่ให้เจอ

ขอคนเจ็บ ขี้หนาว ก้าวเข้าพัก
ไม่ขอรัก ผูกพันห่วง บ่วงเสนอ
ขอเพียงหนึ่ง กำลังใจ ได้ไหมเออ
 จะลาเธอ ตอนรุ่งสาง รุ่งราง...ลา

ยังเยาว์...ขอพักพิง
๒๑ กันยายน ๒๕๔๘

แมงปอปีกบาง
ไม้เมือง

ฝ่าพายุลมฝนสู้ทนมาไกลเหลือเกิน
เพียงก้าวเดียวให้เดินก็ยังไม่ไหว
อยากจะมีที่พักพอเอาแรงหัวใจ
ขอพักหน่อยได้ไหมที่ตรงนี้

*เหมือนแมงปอปีกบาง
ที่ล่องลอยตามทางจนล้าเต็มที
สิ้นแรงซบลงตรงนี้
ไม่รู้จะหนีไปพึ่งใคร

**ขอฝากดวงใจไว้ตรงนี้ซักคืน
พอตื่นก็พร้อมจะจากไป
ขอฝากชีวิตของคนใกล้ขาดใจ
ไว้กับเธอได้ไหมคนดี

ห่างฝันที่ตามหาด้วยลมซัดพาหลงทาง
วนอยู่ในท่ามกลางคืนวันโหดร้าย
หากว่าเธอสงสารยังเอ็นดูหัวใจ
คงจะไม่ใจร้ายกับคนคนนี้

(*, **)

(**)
ขอฝากชีวิตของคนใกล้ขาดใจ
ไว้กับเธอได้ไหมคนดี

1181

love

comment

20 กันยายน 2548 21:38 น.

หวั่นไหว

ยังเยาว์

เพียงแรงล้า อ่อนไหว ใจหวาดหวั่น
กับคืนวัน ผ่านมา น่าใจหาย
สูญสิ้นฝัน รั้นก่อ ไว้มากมาย
ผลสุดท้าย เหลือแค่เสี้ยว พอเหลียวมอง

ปัญหากลุ้ม สุมเข้า เร้าในอก
น้ำตาตก ชอกช้ำ ซ้ำเป็นสอง
ทนฝืนสู้ ให้พ้นยาม ตามครรลอง
แล้วไต่ตรอง ใคร่คิด พินิจนัย

ทุกข์แท้หนัก มักแทรก แหวกสติ
ปัญหาผลิ กิ่งก้าน สุดทานไหว
กว่าจะก้าว ล่วงพ้น แทบจนใจ
หยัดยืนได้ เพราะฝืนต้าน ค้านผจญ

๒๐ กันยายน ๒๕๔๘

1165

love

comment

14 กันยายน 2548 17:02 น.

จากใจร้าวๆ ของสาวขี้เมา

ยังเยาว์

เห็นโตจริงแล้วรับน้องได้บ่อ้าย
หรือเป็นฮ่ายกว่าที่คิดผิดคาดหวัง
โตแหล่แหล่ตาเหลี่ยมเหลี่ยมเสี้ยมบ่ฟัง
คุยเสียงดังเฮโลโสกลางวง

ยกเบียร์ซดทดเหล้าเข้าปากกรอก
บ่ยอมออกจอกเก่าเล่าคำหลง
หัวดังฮอดซอดท้ายบ้านบ่ค้านงง
นั่งนิ่งตรงชงเหล้าเอาใจตัว

มีแต่ยิ้มหัวเราะร่าคราอ้าปาก
ใจกระดากสายตาอ้ายมองหมายหัว
น้องฝืนยิ้มส่งให้ใจนึกกลัว
ละอายตัวหลบตาอ้ายชะม้ายมอง

ปากมันยิ้มแต่ใจช้ำย้ำว่าผิด
คีย์ชีวิตพลาดไปจนได้หมอง
หมดทางไปเหมิดปัญญาจะกล้าลอง
กลับมาน้องจึงครองเหล้าจนเมามาย

สาวแสนดีในตาอ้ายตายไปแล้ว
เหลือแต่แก้วชนกับแกล้มแจมสหาย
ใจช้ำชอกเพราะโดนหลอกบอกแล้วอาย
ตกงานซ้ำมาทลายคลายมั่นคง

เหมิดเนื้อตัวซมซานมาบ้านเกิด
แม่บอกเปิดเมามายติดพิศวง
แต่ยังมานั่งเฝ้าเจ่าข้างวง
ห่วงลูกหลงทำผิดคิดนอกทาง

ขอมื้อนี้ทีเดียวบ่เหลียวอีก
สิลาหลีกเลิกเหล้าเซาคิดขวาง
เลิกเพื่อแม่ลาเพื่ออ้ายคลายละวาง
แล้วกลับร่างคืนเก่าเอาสิ่งดี

ยังรับน้องได้บ่อ้ายบ่วายห่วง
ใจกลวงกลวงถามทวงฮักจากพี่
สิกลับมาเป็นน้องอ้ายหายราคี
ขอเท่านี้สาวขี้เมาเว้าจากใจ

ภาษาอีสานวันละหลายคำ:
โต = ตัว
ฮ่าย = ร้าย, แย่
แหล่ = คล้ำ
ตาเหลี่ยมๆ = ตาดำๆ
โส = คุย
ซอด = ถึง, ตลอด
เหมิด = หมด
เปิด = เบื่อหน่าย, น่ารำคาญ
สิ = จะ
เซา = หยุด, เลิก

2082

love

comment

11 กันยายน 2548 13:50 น.