วันนี้คุณรักใครรึยัง?

ยังเยาว์

วันนี้คุณรักใครหรือยัง?

28 กรกฏาคม 2549

รักมันไม่ใช่เพียงค่ำคืนที่รื่นรมย์ ไม่ใช่เทพนิยาย หรือแม้กระทั่งรักแรกพบ นั่นไม่ใช่ชีวิตจริง
(Mary Fiore: The Wedding Plannerจะปิ๊งไหม ถ้าหัวใจผิดแผน)

ฉันนั่งทวนประโยคจากหนังเก่าๆ เรื่องหนึ่งที่พึ่งดูจบไป
จริงสินะ รักมันคือเรื่องจริง...ไม่ใช่นิยาย...
..................................................................

คุณครับ หลับรึเปล่า เขาเอ่ยถามขึ้นเพราะเห็นว่าฉันนั่งเงียบในรถเกือบตลอดทาง 

ฉันยกมือขึ้นปัดมือเขาที่ยื่นมาแตะข้างแก้มฉันออกเบาๆ อย่างสุภาพ ถึงแม้ในใจจะเริ่มเดือดขึ้นปุดๆ ที่เขาถือสิทธิ์แตะเนื้อต้องตัวกันง่ายๆ

เขาหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่างขอลุแก่โทษ ดูเหมือนเขาเองก็คงเข้าใจเรื่องวัฒนธรรมเหล่านี้ของผู้หญิงเอเชียอยู่บ้าง แต่ฉันก็เชื่อว่าเลือดตะวันตกอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้ เขาอาจจะมองว่าฉันเล่นตัว หรืออาจจะมองว่าเป็นคนหัวโบราณคร่ำครึ แต่ช่างเขาปะไร ฉันไม่แคร์ 

ถึงแม้ฉันจะอยู่ในสังคมอิสระเสรีในทุกๆ ด้าน แต่ฉันก็ไม่เคยลืมความเป็น...ไทย...ที่ติดตัวมา ฉันไม่ได้ต่อต้านวัฒนธรรมตะวันตก ไม่ได้รังเกียจหรือเห็นว่าไม่เหมาะสม เพียงแต่มันควรขึ้นกับกาละเทศะ ไม่ใช่...ยังไงก็ได้... อย่างประโยคติดปากของฉัน ที่บางครั้ง (หรือหลายครั้ง) ฉันก็ไม่ได้หมายความตามนั้นจริงๆ

ฉันไม่ถือที่จะต้องจับมือเมื่อทำความรู้จัก การกอดที่ใช้กับเพื่อนหรือคนสนิทเพื่อแสดงมิตรภาพ หรือแม้แต่การชนแก้มสามครั้ง (ซึ่งคนท้องถิ่นเรียกว่า Kiss เช่นเดียวกับคำว่าจูบ) ในโอกาสพิเศษ การแสดงออกเช่นนี้ฉันซึ่งอยู่ในสังคมของเขาก็ทำ แต่ไม่ใช่กับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึงครึ่งเดือน เพียงเพราะอุบัติเหตุเล็กๆ แล้วเขายื่นมือมาช่วย 

จากเหตุการณ์คราวนั้น ฉันให้เบอร์โทรเขาไป (ตามมารยาท) และฉันยังต้องรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณยอมมาทานข้าวเย็นนอกบ้านกับเขา (ซึ่งอันที่จริงควรเป็นฉันที่เลี้ยงขอบคุณเขา) ในขณะที่เขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะส่งสายตาวาววับคู่นั้นมา นับจากวันแรกที่เจอ และวันนี้นับตั้งแต่วินาทีที่เขาขับรถมารับฉันที่มหาวิทยาลัย จนออกมานั่งรถกินลมหลังอาหารมื้อค่ำ 

มันจะหมายความว่ายังไง... ฉันไม่อยากจะรับรู้ และพยายามทำตัวให้โง่ที่สุด เพื่อที่จะบอกเขาว่าฉันไม่รู้ ไม่เข้าใจอะไรเลย

คุณว่าบ้านหลังนั้นเป็นยังไงบ้างฮะ สวยไหม เขาละสายตาจากถนนข้างหน้า หันมาพูดคุยอย่างอารมณ์ดี

ฉันอยากจะตอบออกไปว่า ...สวยน้อยกว่ามอฉันหน่อยนึงค่ะ... แต่ก็เกรงว่าจะเสียมารยาท 

เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันมาก อายุเรียกได้ว่าย่างเข้าไปวัยกลางคน มากว่าฉันเกินรอบไปหลายปี ตลอดช่วงเวลาที่โต๊ะอาหารฉันพยายามที่จะชวนเขาพูดคุยเรื่องเรียนฉันมากที่สุด และย้ำตลอดว่าฉันมาเรียน รักเรียนมาก ต้องเรียนอีกหลายปี และที่สำคัญที่สุดยังไม่คิดจะมีครอบครัว ในขณะที่เขาตั้งต้นเรื่องการมีครอบครัว บ้านและครอบครัวในอุดมคติ มันทำให้ฉันอึดอัดจนไม่อยากแตะแม้กระทั่งกาแฟ เพราะทุกหัวข้อสนทนาจะมีฉันเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่อย่างจริงจังและจริงใจแบบชาวตะวันตกเสมอ 

เฮ้ ว่าไงฮะบ้านสวยไหม คุณชอบแบบไหน เขายังไม่ลดละกับคำถามเดิมเมื่อขับรถผ่านบ้านเล็กๆ น่ารัก อีกหลายหลังสองข้างทาง

ไม่ทราบซีคะ ฉันยังไม่นึกอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง ฉันฝืนยิ้มให้เขาแบบฝืดเต็มที 

ไปไหนต่อดีฮะ สวน... ดีไหม เขาเอ่ยชื่อสวนสาธารณะที่ค่อนข้างมีชื่อในเมือง และนิ่งรอคำตอบอย่างเอาอกเอาใจฉันเต็มที่

กลับดีกว่าค่ะ ฉันทำหน้าละห้อย เฮ้อ ถนนบ้านนี้ทำเอาฉันแทบจะอ้วกบนรถเขา มันวกวนเสียจนฉันนับไม่ไหวว่าผ่านวงเวียนมากี่แห่ง แต่ที่แน่ๆ ฉันกำลังเมารถ จะบอกเขาจอดก็ดูไม่ค่อยดี กลายเป็นภาระเขาไปเสียอีก

ไม่สนุกเหรอครับ เขาหน้าเสีย

...ไม่สนุกเลยค่ะ... แอบโอดครวญในใจคนเดียว

ไม่ค่ะไม่ พอดีฉันเหนื่อยน่ะค่ะ มีพรีเซนต์งานที่มอ วันนี้ไม่ได้พักเลย ฉันยิ้มให้เขาเนือยๆ และพอจะรู้สึกว่าหน้าตนเองเริ่มจะซีดๆ เพราะเมารถ เขาคงเห็นว่าฉันดูเหนื่อยจริงอย่างที่บอกจึงเลี้ยวรถกลับทันทีตามความต้องการของฉันและปล่อยให้ฉันนั่งเหม่อมองสองข้างทางเงียบๆ ฉันแสร้งทำเป็นหลับตาลง เพราะความเหนื่อยอ่อน แต่จริงๆ แล้วไม่ง่วงเลยซักนิด แต่ไม่อยากให้เขาเซ้าซี้มากไปกว่านี้ 

.....................................................................

หลับรึเปล่า คำถามคลับคล้าย ผุดแวบขึ้นมาในสมอง
เปล่าค่ะ
อืม นึกว่าหลับ อย่าเงียบนักซี เผื่อเราตกรถตกราไปพี่จะรู้ได้ไง เพื่อนพี่มีประวัติมาแล้วนะ นั่งหลับตอนซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้วตกรถน่ะ เขาตะโกนแข่งเสียงลมผ่านมาถึงฉันที่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์โดยมีเขาเป็นคนขับ

ฉันแอบอมยิ้มในความมืดยามค่ำคืน เขาก็เป็นซะอย่างนี้ หาเรื่องมาให้ยิ้มได้เสมอซินะ

หนูไม่หลับหรอกค่ะ ก็เวลานั่งรถหนูชอบดูวิวเงียบๆ อย่างนี้แหล่ะ ไม่เคยหลับหรอก ฉันปดเขาไป จะให้บอกได้ยังไงว่าเมื่อตอนเด็กๆ นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์พ่อไปบ้านย่าทีไร ขากลับยามค่ำเป็นนั่งหลับทุกที

อย่าหลับล่ะกัน เขายังเอ่ยย้ำ ฉันรับปากเบาๆ ก่อนที่รถของพี่สาวเจ้ามือเลี้ยงส่งของฉันจะตามมาติดๆ โดยมีพนักงานขับเป็นพี่นักศึกษาฝึกงานที่ชอบพออัธยาศัยกัน 

คู่นี้ยังกะแฟนกันเลย ใช่ๆ ทั้งคู่ตะโกนคุยกันเชิงหยอกล้อเราตามหลังมา 

ฉันแอบอมยิ้มกับคำแซวนั้น ส่วนคนขับไม่รู้ว่าเขาจะทำหน้ายังไง ...ไม่รู้สิ... คงไม่รู้สึกอะไรล่ะมั้ง ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่นา

แต่ทำไมฉันรู้สึกเศร้าอย่างนี้นะ พรุ่งนี้ฉันก็จะไม่ได้เจอเขาอีก ไม่ได้โทรคุยถามสารทุกข์สุกดิบ ไม่ได้ไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน ไม่ได้ทำหน้าที่น้องสาวที่ดีที่จะคอยรับฟังความเหนื่อยล้าจากหน้าที่การงานของเขา แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ และคืนนั้นฉันก็ร้องไห้จริงๆ ร้องจนหลับไปเมื่อไรไม่รู้

...เด็กหนอเด็ก... รำพึงกับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงความรู้สึกของตนต่อชายหนุ่มร่างสูงคนนั้น วันเลี้ยงอำลาพิเศษจากพี่ๆ ที่สนิทกันวันนั้นแค่คำพูดบางคำของเขาก็ทำเอาใจฉันเตลิดไปถึงไหนต่อไหน  แต่หลังงานเลี้ยงเลิกราก็คือการจากลา 
	
...ลา... มาพร้อมหัวใจที่อาลัยอาวรณ์เป็นที่สุด

...................................................................

ทำไมนะ ทั้งที่ฉันนั่งอยู่บนรถเก๋งคันสวยกับผู้ชายคนนี้ที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าที่การงาน ฐานะความเป็นอยู่ คนที่กำลังพยายามบอกฉันว่าเขาพร้อมที่จะดูแลฉัน ทั้งตัวและหัวใจ 

แต่ฉันกลับไพล่คิดไปถึงวันที่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหม่เอี่ยมของผู้ชายอีกคน ซึ่งบอกฉันว่า 

แม่พี่ดาวน์ให้น่ะ แต่งวดต้องส่งเอง นี่ก็ยังเหลือบานเลยน้องเอ๊ย

ผู้ชายที่ได้งานชั่วคราวมาอย่างทุลักทุเลหลังเรียนจบมาแล้วถึงสองปี และผู้ชายคนเดียวกันนี้ที่บอกฉันว่า 

พ่อแม่เขาก็หาสาวให้นะ แต่คงไม่ไหว พี่เองก็ยังไม่พร้อมมีครอบครัว นี่เหลือหนี้ยืมเรียนอีกสองแสน สาวที่ไหนจะกล้ามาช่วยสะสางหนี้ คงต้องขอใช้หนี้สร้างเนื้อสร้างตัวได้ซะก่อน

ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเชื่อมั่นว่าเขาจะมีปัญญาหาเงินสองแสนมาใช้หนี้ได้ และจะสร้างตัวได้ในเร็ววัน 

ฉันแอบดีใจลึกๆ ที่เย็นวันนั้นเขายื่นหมวกกันน็อกที่มีเพียงใบเดียวมาให้ ส่วนเขาสวมหมวกแก็ปใบพอเหมาะ เขาไม่ได้ช่วยฉันใส่หมวกอย่างที่พระเอกควรทำกับนางเอก เพราะฉันไม่ใช่นางเอก... อย่างน้อยก็ไม่ใช่นางเอกของเขา แต่ความปรารถนาดีที่เขาหยิบยื่นมากลับยังติดตรึงอยู่ข้างใน เขาไม่ใช่คนปากหวาน ไม่ช่างเอาอกเอาใจ ขี้งกก็ปานนั้น แต่หลายอย่างที่เขาทำให้ ฉันอดที่จะประทับใจไม่ได้

จนถึงวันนี้เกือบปีแล้วสินะที่เขาห่างหายไป ฉันไม่รู้ข่าวคราวความเป็นไปของเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร หรือเขาอาจจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ...ฉันไม่รู้... 

แต่รู้ว่าฉันยังคิดถึงเขา และคาดหวังว่าจะได้พบกันสักวันหนึ่งข้างหน้า

ผู้ชายที่ไม่พร้อมหรืออาจจะไม่เคยพร้อมที่คิดจะดูแลฉัน ทั้งตัวและหัวใจ 

......................................................................

ฉันบอกให้เขาหยุดรถเพียงทางเข้าหน้าตึก ไม่ยอมให้เขาส่งถึงห้อง ซึ่งเขาก็ไม่อิดออดอะไร เขาช่วยปลดเข็มขัดนิรภัย และรีบลงมาเปิดประตูให้ฉัน ...การเอาใจเล็กๆ น้อยๆ จนเกินควร... เหล่านี้ ทำเอาฉันรำคาญเต็มทีเหมือนกัน

เขาร่ำลาฉันอย่างอ้อยอิ่ง พร่ำคำหวานๆ เลี่ยนๆ ออกมาอีกกระบุงโกย ในขณะที่ฉันคอเอียงเตรียมจะหลับ เมื่อตอนขึ้นรถฉันยังไม่ง่วงเอาเลย แต่ตอนนี้ง่วงขึ้นมาสุดใจ อาจจะเพราะเมารถเข้าขั้น หรืออาจจะเพราะเหนื่อยใจกับนัดเดท (ที่บอดสนิทสำหรับฉันคราวนี้) ก็ไม่รู้  นึกได้แค่อยากของีบสักงีบหนึ่งแล้วนึกเสียว่าที่ไปมาค่ำนี้แค่ฝัน แค่ฝันนะ พอตื่นขึ้นมาก็ผ่านไป 

ฉันกลับถึงบ้านสองทุ่มขาดเกินเล็กน้อยซึ่งหน้าร้อนแบบนี้ยังไม่มืดสนิทนัก เพื่อนสนิทที่มาพักชั่วคราวกับฉันที่ห้องยิงคำถามเรื่องนัดเดทมากมายเมื่อฉันเดินโซเซถึงห้อง ฉันตอบอะไรไม่ได้ซักอย่าง นอกจากเกิดอาการปั่นป่วนในท้องไส้ขึ้นมากะทันหัน ห้องดูท่าจะหมุนๆ ฉันบอกเพื่อนสาวไปว่า

เมารถว่ะ เวียนหัวจะแย่ ขอนอนพักหน่อยนะ

และคลานขึ้นเตียงไปทั้งชุดเดิมโดยที่ไม่แตะต้องน้ำแม้แต่นิดเดียว

.....................................................................

อย่างนี้รึเปล่านะที่เขาเรียกว่า Puppy Love รักแบบเด็กๆ ที่ไม่ได้จริงจังอะไร รักไปตามอารมณ์อ่อนไหวในวัยที่กำลังโหยหาความผูกพัน อยากเรียนรู้ความวิเศษของคำว่า...รัก...จากใครสักคน แต่ฉันคิดว่า ...ไม่... ก็ในเมื่อฉันไม่ได้รับอะไรที่เรียกว่าพิเศษเกินกว่าคนรอบข้างอื่นๆ ของเขา และไม่เคยเรียกร้องเพื่อจะได้เป็น 

แต่ฉันเชื่อเรื่องรักแรกนะ ความเชื่อที่ว่าเมื่อได้พบกับมันเข้า ก็จะฝังตราตรึงไปในใจตราบนานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็นเขารักเราและเรารักเขา หรือเป็นเพียงเราที่รักเขาก็ตาม 

วันคืนนี่มันก็ผ่านไปรวดเร็วนัก อีกสองวันก็จะเป็นวันครบรอบที่ฉันพบเขาครบสามปี แต่วันนี้ฉันไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่ส่วนไหนของโลก จะเป็นแผ่นดินผืนเดียวกับฉันไหม ไม่อาจรู้แน่ แต่ฉันระลึกถึงเขาตลอดสามปีที่ผ่านมา ทั้งในเวลาที่โดดเดี่ยว และบางเสี้ยวที่มีใครสักคนเดินอยู่เคียงข้าง และในเวลานี้ที่ฉันกลับมาเดินตามลำพังอย่างกล้าแกร่งขึ้นฉันก็ไม่เคยลืม และฉันยังรอคอยที่จะฟังข่าวคราวความเป็นไปของเขาเสมอ 

...ระลึกถึงเสมอ ...