16 มิถุนายน 2548 00:44 น.
ยังเยาว์
ฉันมันก็เป็นได้แค่นี้
ไม่ได้ดิบดีสวยเก่งมาจากไหน
ไม่ได้เริ่ดหรูหราอย่างใครๆ
ไม่เหมือนใครหลายคนที่เธอเจอ
ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
โปรดรับทราบเอาไว้อยากเสนอ
เพราะเงินทองกว่าได้มายากนะเธอ
ไม่ใช่เผลอลอยมาตามฝาโออิชิ
เพราะฉะนั้นจึงเป็นเช่นฉะนี้
ต้องอดออมที่มีอย่าพึ่งติ
ทุกบาทนั้นคิดก่อนใช้อยู่ทุกวิ
แต่เธอสิมาว่าฉันงกได้ไง
ข้าวสารน้ำปลาอาหารแห้ง
ทุกๆ แบ้งค์ที่จ่ายคิดครวญใคร่
กว่าได้มาลำบากยากยังไง
ตรองเอาไว้ก่อนจะใช้จนหมดตัว
12 มิถุนายน 2548 20:00 น.
ยังเยาว์
ทำอะไรไม่เคยจะเห็นค่า
พองานช้าก็ด่าลงมาได้
ดีไม่ดีไม่เคยจะใส่ใจ
แต่เด็กเส้นห่วยแค่ไหนก็ได้ดี
เก็บมานั่งน้อยใจอยู่เงียบๆ
ยกเราเทียบเส้นเขาไม่สูสี
เราเส้นเล็กเขาเส้นใหญ่ก็รู้ดี
คงไม่มีโอกาสผงาดแวว
สู้อุตส่าห์ทำดีมาตลอด
ไม่เคยลอดผ่านตาเลยต้องแห้ว
เด็กเส้นข้ามกระไดโดดได้ทุกแนว
ได้เห็นแล้วน่าอนาจอุบาทว์จริง
12 มิถุนายน 2548 00:43 น.
ยังเยาว์
คืนนี้ นี่เสาร์ เมาได้
อย่าไล่ ไกลเบียร์ เมียจ๋า
คืนศุกร์ ทุกข์หาย หมายตา
ยกมา ยาเหล้า เคล้ากัน
อาทิตย์ จิตว่าง ห่างวุ่น
แม่คุณ จุนเจือ เผื่อฉัน
กับแกล้ม แถมมา หาพลัน
อย่ารั้น ดันห่วง ดวงใจ
วันจันทร์ นั้นไหว ได้อยู่
ไม่อู้ สู้วง ชงได้
อย่าบ่น ทนด่า ว่าใจ
ผลักไส ให้เพื่อน เลื่อนวง
อังคาร หารสอง ถองเหล้า
ไม่เมา เอาขวด รวดสรง
เทอาบ ทาบตัว รั่วลง
แล้วส่ง ก๊งต่อ คอเดิม
วันพุธ สุดเยี่ยม เปี่ยมสุข
ต้องรุก ปลุกต่อ ขอเพิ่ม
ยกแก้ แค่เหล้า เท่าเติม
ไม่เพิ่ม เสริมหนัก หักใจ
พฤหัสฯ สัจจะ กะน้อง
แค่สอง ลองเจือ เชื่อได้
อย่าโกรธ โทษนาน หวานใจ
ได้ไหม ให้พี่ ตีวง
ศุกร์ถึง ซึ้งนัก มักแฮงค์
จัดแจง แปลงเสื่อ เผื่อหลง
ถ้าเมา เราสรร บรรจง
ล้มลง ตรงเสื่อ เพื่อนอน
วันไหน ไม่เมา เศร้าหนัก
เหมือนหัก หัวใจ ไปซ่อน
พูดได้ ให้อยาก จากจร
อย่าอ้อน วอนฉัน นั้นคืน
กลอน ๖
ยังเยาว์
๑๑ มิถุนายน ๒๕๔๘
10 มิถุนายน 2548 04:00 น.
ยังเยาว์
เกลียดที่เธอเข้ามาในชีวิต
เกลียดที่คิดถึงเธอเมื่อเหินห่าง
เกลียดที่ใจคุ้นชินเธอร่วมทาง
เกลียดอ้างว้างมาตีรัวที่ขั้วใจ
เกลียดที่เธอทำให้ฉันไหวหวั่น
เกลียดที่ฉันอดห่วงเธอไม่ได้
เกลียดที่แอบหวงเธอเมื่อเคียงใคร
เกลียดที่ไร้แรงเดินเมื่อเดียวดาย
เกลียดถ้อยคำแสนห่วงที่เธอให้
เกลียดที่ใฝ่หลงเพ้อเธอห่างหาย
เกลียดเธอยุ่งตอนฉันไม่สบาย
เกลียดฝันร้ายยามเธอนั้นจากลา
เกลียดหัวใจที่เทไปให้เธอหมด
เกลียดน้ำตาที่หยดให้ไม่มีท่า
เกลียดที่ทุ่มหัวใจทุกเวลา
เกลียดคำลาที่มาแยกสองเรา
เกลียดที่รู้ว่าเธอนั้นยังห่วง
เกลียดที่ล่วงเลยมารักไม่เก่า
เกลียดที่เธอคอยบ่นพร่ำรักสองเรา
ก็อายเขาเลิกบอกรักฉันซะที
................................
เกลียดตัวเองที่ยังเลิกรักเธอไม่ได้
แค็กๆ ขอเวลานอก ไปอ้วกซักสองนาทีค่ะ
9 มิถุนายน 2548 01:23 น.
ยังเยาว์
เรือนหลังน้อยเจียนลอยตามลมผ่าน
ฝาตรงชานปลิวไหวจนแทบร่วง
มือแม่กอดหัวใจน้อยไว้สองดวง
สายตาห่วงหวงแหนแสนกังวล
พ่อไม่อยู่เพราะไกลไปกรุงเทพฯ
ต้องหาเก็บเงินตราคราขัดสน
ด้วยครอบครัวข้นแค้นแสนยากจน
จึงต้องทนรอพร้อมหน้ามาแรมปี
แม่ดูแลลูกสองคนก็แสนเหนื่อย
ยังต้องเมื่อยล้ากายทุกวันวี่
กู้ผืนนาคนเดียวเท่าแรงมี
ไม่เคยบ่นสักทีว่าแม่ล้า
มาค่ำนี้ลมแรงกลับแซงพัด
แม่วิ่งจัดเก็บของหมองในหน้า
ใบหน้าเผือดไร้ยิ้มอย่างเคยตา
ลูกเดียงสาไม่รู้ร้อนทุกข์ถึงตัว
ฝนห่าใหญ่กลับพรั่งพรูอยู่ข้างนอก
น้ำหยดออกไหลหลังคาลงรูรั่ว
หนาวสะท้านเหน็บกายไปทั้งตัว
หรือแม่กลัวหวั่นไหวในฤดี
บ้านหลังน้อยแสนงามในความคิด
กลับถูกปลิดด้วยพายุโหมเต็มที่
หลังคาผุถูกพัดเกือบทันที
ฝาบ้านนี้ไม่อาจอยู่สู้ลมร้าย
ฉันเห็นแม่น้ำตาหลั่งอาบข้างแก้ม
ปากเคยแย้มดุด่ากลับนิ่งหาย
หรือว่าแม่ของฉันไม่สบาย
หรือเหนื่อยกายเกินกว่าจะท้าทน
เพราะยังเด็กเกินกว่าจะรู้แจ้ง
จึงคลางแคลงหัวใจให้สับสน
ได้แต่มองคนมาสาละวน
มาช่วยขนของจากเรือนเป็นเพื่อนกัน
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
1250
