24 พฤศจิกายน 2545 15:43 น.
ยังแคร์
ยิ้มกับความฝันในวันที่ดอกไม้บาน
เมื่อสิ่งที่ไขว่คว้ามาเนิ่นนานได้ถึงจุดหมาย
การเดินบนทางแสนยาว สิ้นสุดที่หัวใจ
ฉันมีเธออยู่ใกล้ เป็นดนตรีอ่อนไหวให้หัวใจอาทร
โอบกอดท้องทะเลที่ซัดคลื่นกระทบฝั่ง
ทักทายพระจันทร์ด้วยเสียงดังกว่าวันก่อน
เล่านิทานของเรา ปนรอยยิ้มเบาๆก่อนเข้านอน
เสียงกระซิบออดอ้อนไพเราะดังบทกลอนของกาลเวลา
อุ่นใจที่มีรอยยิ้มของเธออยู่ใกล้ๆ
ฉันไม่ต้องการสิ่งอื่นใด แม้ตะวันจะไม่ขึ้นมาใหม่บนฟ้า
อาจเพราะฉันรักเธอด้วยชีวิต ด้วยศรัทธา
จึงไม่กลัวแม้ดวงดาวจะจากลา เพราะคุณค่าของรักที่สร้างมา มันอยู่ที่เรา
21 พฤศจิกายน 2545 18:00 น.
ยังแคร์
การเดินทางของฉันคือความฝันและน้ำตา
มีภาพจุดหมายเบื้องหน้าเป็นความรักที่สดใส
แต่แสงแดดแห่งความเศร้ายังทาบทอดเงาลงบนหัวใจ
อุ่น...แต่หนาวข้างใน...จุดหมายที่เดินไปยังไม่เห็นในความจริง
เหมือนกำลังเดินทางมากลางทะเลชื่อเหงา
กว่าจะข้ามผ่านระลอกคลื่นแห่งความปวดร้าวก็ยากยิ่ง
แล้วใครกันจะเข้าใจ ใครจะอยู่ในจุดหมายให้พักพิง
หรือภาพตรงหน้ามีเพียงความเปล่านิ่ง..ไม่มีใครให้พักพิง ไม่มีความจริงให้พักใจ
15 พฤศจิกายน 2545 23:50 น.
ยังแคร์
ชีวิตเดิมๆอาจมีอะไรเพิ่มเติมหรือน้อยลง
ขอให้ใจยังมั่นคงตรงความเชื่อมั่น
1 จุดหมายอาจมีหลายเส้นทางมุ่งไปหามัน
เลือกทางที่เหมาะกับฝันแล้วก้าวไป
เหนื่อย ท้อ อ่อนแอ ล้ม เจ็บร้าว
เป็นธรรมดาของเรื่องราวแห่งการเริ่มใหม่
จุดเปลี่ยนจุดนี้อาจเริ่มต้นตรงที่ความเสียใจ
แต่ไม่ใช่จะเจ็บไปตลอดกาล
เข้มแข็งซะนะหัวใจ
การเป็นคนยิ่งใหญ่ ต้องเริ่มจากหัวใจกล้าหาญ
ยอมรับตัวเองให้ได้เชื่อในหัวใจแม้จะร้าวราน
พรุ่งนี้อาจดีกว่าเมื่อวาน รอยยิ้มอาจอยู่หลังความทรมานไม่กี่นาที
10 พฤศจิกายน 2545 22:29 น.
ยังแคร์
หัวใจอ่อนไหวแต่รอยยิ้มเอาชนะ
แหงนหน้ามองฟ้าพิงระเบียงท้าลมหนาว
ฟ้าใกล้ดาวใกล้ เหมือนกำลังอยู่ไม่ไกล บ้านดวงดาว
แล้วบอกเล่าเรื่องราวการเดินทางนานยาวตลอดทั้งวัน
ลำธารส่งเสียงเป็นเพลงเหงาแต่อบอุ่น
กลิ่นใบไม้กรุ่นๆ ฮำเพลงคิดถึงคุณในความฝัน
หลับตาแล้วห่วงใย..คุณอยู่ไกลแต่ใจผูกพัน
แค่มาเหงาไม่กี่วัน..แล้วจะเก็บความอุ่นหวานไปฝากคุณ
เพิ่งกลับจากเขาใหญ่ค่ะ บทกลอนนี้เขียนตอนอยู่ริมระเบียงที่พัก แต่คุณที่กล่าวถึงเนี่ยเป็นบุคคลในจินตนาการน๊า อิอิ
4 พฤศจิกายน 2545 23:22 น.
ยังแคร์
ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่เห็นท้องฟ้า
ฉันจะขอหลับตาอยู่กับความเงียบเหงา
มีชีวิตจริงอยู่เพียงความฝันสีเทา
หายใจรดความว่างเปล่าในแต่ละวัน
สูบฉีดความคิด เพียงรอยน้ำตา
ยืนขึ้นแล้วล้า..ต้องล้มลงอย่างไร้ค่าเพื่อจะฝัน
วันพรุ่งนี้จะมีไหม ก็คงไม่มีความสำคัญ
เมื่อโลกจะหมุนไปสักกี่วัน..น้ำตาก็เป็นสิ่งสุดท้ายของฉันเมื่อคิดถึงเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
1086
