21 เมษายน 2546 19:44 น.
ยังแคร์
เมื่อความฝันเต็มตื้นด้วยน้ำตา..
ฉันจึงไม่รู้จะหารอยยิ้มที่มีค่าจากที่ไหน
เมื่อแม้แต่การคิดถึงเธอซึ่งเคยเป็นความสุขของใจ
กลับกลายเป็นความหม่นไหม้..และความอ่อนแอ
เมื่อสองขาแทบไม่มีแรงจะยืนอยู่ไหว
ร่างกายที่ยังมีหัวใจกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครแยแส
รักตัวเองยังไม่กล้ารัก..เพราะเกลีดความอ่อนแอ
ร้าวรานกับบทเรียนของคนแพ้..เจ็บเกินไป
เมื่อความจริงกับความฝันเลวร้ายไม่ต่าง..
ที่ตรงไหนจะเป็นที่ว่างของความอ่อนไหว
ส่วนใดของโลกที่จะยอมรับคนพ่าย..นอกจากการหมดลมหายใจ
ฉันจะมีลมหายใจไปอีกเท่าไหร่ จะหนีไปที่ไหน..ให้พ้นใจของตัวเอง
16 เมษายน 2546 23:48 น.
ยังแคร์
เมื่อเธออ่อนโยน เมื่อฉันอ่อนไหว
การมีหัวใจจึงทำให้ฉันแอบฝัน
เมื่อตำแหน่งที่ยืนใกล้ทำให้เกิดความผูกพัน
เธอจึงเป็นที่สุดของฉัน..แม้เธอไม่ตั้งใจ
โดยไม่ต้องสนใจกันแม้เพียงจะหันมา
ขอให้ฉันห่วงหาเธอได้ไหม
ความอ่อนไหวมันเต็มล้น ฉันรู้สึกแม้การร่วงหล่นของใบไม้หนึ่งใบ
หากว่าต้องลบเธอออกจากใจ มันยากเกินไปที่จะทำ
เธออ่อนโยน ฉันอ่อนไหว แต่จะไม่มีใครอ่อนแอ
ฉันรักเธอได้อย่างคนแพ้..แม้จะต้องเจ็บช้ำ
หากรางวัลของผู้ชนะไม่มีให้ ขอรางวัลปลอบใจให้เก็บไว้จำ
ไม่ต้องแลกด้วยคำรักจอมปลอมสักคำ ขอแค่ความสุขที่ได้ทำและรักเธอ
9 เมษายน 2546 20:17 น.
ยังแคร์
ไม่มีเหตุผลที่ฉันไม่อาจห้ามหัวใจ
เช่นเดียวกับไม่อาจห้ามมันเต้นไหว..คือรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า
ไม่ได้ตั้งใจเป็นคนเลวร้ายในสายตา
ถ้าเลือกได้ก็อยากจะเย็นชา..ถ้าเธอต้องการ
แต่เพราะไม่อาจมองเธอเป็นแค่คนเดินสวนกันตามท้องถนน
แต่เธอกลับเป็นคนที่อยู่ในวังวนความอ่อนหวาน
ฉันจึงหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้นาน
สุดท้ายจึงต้องยอมร้าวรานแลกกับการรักเธอข้างเดียว
อย่ารำคาญหรือโกรธเคืองคนอ่อนไหว
เธอคือที่ยึดเหนี่ยวของหัวใจ..แม้เธอจะไม่แลเหลียว
รักของฉัน สำคัญที่เธอสุขใจ..แม้จะต้องเป็นฝ่ายให้แค่ฝ่ายเดียว
ไม่หวังจะเอาหัวใจไปข้องเกี่ยว..ยินดีเช็ดน้ำตาอยู่คนเดียว เพื่อรักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
984
