จดหมายถึงเพื่อน...ที่ไร้เหตุผล

ยังแคร์

ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
อยู่ดีๆจุดยืนก็เริ่มห่าง
เธอกับฉันเริ่มหันคนละทาง
คล้ายจงใจสร้างช่องว่างระหว่างกัน

เพราะเรารักกันมาก หรือเกลียดกันมาก
การผูกพันจึงยาก..ระหว่างเธอและฉัน
หรือเรื่องราวที่ผ่านมาทุกๆวัน
กลายเป็นเรื่องไม่สำคัญสำหรับใจ

ที่คอยถาม เพราะฉันไม่รู้อะไรเลย
ที่รู้ก็คือคุ้นเคยกับความรักที่ยิ่งใหญ่
คุ้นเคยกับการหัวเราะและคิดถึงกันยามไกล
คุ้นเคยกับการให้ คุ้นเคยกับใจที่อบอุ่นดี

ง่ายเกินไปหรือเปล่า
ที่จะทำเหมือนเป็นผู้จบเรื่องราวลงตรงนี้
ทำเหมือนฉันไม่มีหัวใจ ไม่ต้องรู้สึกอะไรแม้สักนาที
ทั้งที่...เจ็บ...และอ่อนแอ

อย่างน้อย...ฉันก็ควรได้รับฟัง
ว่าอะไรคือความพลาดพลั้ง...กันแน่
หากจะเลิกมีหัวใจเพื่อดูแล
ขอได้เห็นเพื่อนแท้ ...และจะพอ

+++++

มอบให้เพื่อนคนหนึ่ง...ซึ่งไม่พูดกับเราอย่างไม่มีเหตุผล
ขอโทษที่ถามคำถามซ้ำๆ ว่าเกิดอะไร เป็นอะไร
แต่อย่างน้อย ถ้าเราทำอะไรพลาดไป เราก็ควรได้รู้ไม่ใช่เหรอ
ถ้ารักกันจริง เป็นเพื่อนกันจริง ช่วยบอกกันตรงๆได้ไหม
เห็นแก่รอยยิ้มที่เคยมีมาด้วยกัน แล้วกัน...