17 ธันวาคม 2548 00:29 น.
ยังแคร์
ฉันเรียนรู้อะไรมามาก
ผ่านเรื่องยากๆ มาไม่รู้ตั้งกี่หน
หลายครั้งที่ร้องไห้ หลายครั้งที่ต้องใช้ความอดทน
ฉันแปลกใจตัวเองที่สามารถผ่านพ้นทุกอย่างมา
ฉันเริ่มเชื่อในประโยคที่ว่า... "ถ้าเชื่อมั่นเราจะทำได้"
ความอ่อนไหวหายไป ฉันเพิ่มพลังให้หัวใจด้วยความกล้า
จนกระทั่งวันหนึ่ง...วันที่เธอเอ่ยคำลา
ฉันพบว่า ชีวิตมีเรื่องที่ยากกว่า...และดูเหมือนว่าจะยากเกินไป
หนึ่งวัน สองวัน ผ่านมาเป็นร้อยวัน
กับแค่การลืมเธอจากความผูกพัน...ฉันยังทำไม่ได้
ไม่รู้พลังหายไปไหนหมด หรือไม่มีอะไรมาทดแทนสิ่งที่หายไป
แม้จะพยายามเชื่อมั่นเท่าใด ฉันก็พบว่าไม่อาจทำใจให้ยอมรับมัน
สุดท้าย...ฉันจึงยอมแพ้
เรียนรู้ว่าบางทีความอ่อนแอ ก็เกิดง่ายในใจฉัน
เลิกพยายามตัดใจ แต่หาเส้นทางใหม่ให้ความผูกพัน
ด้วยการเก็บเธอไว้ในฝัน...และใช้หัวใจของฉันรักเธอข้างเดียว
5 ธันวาคม 2548 22:18 น.
ยังแคร์
ค่อยๆ ถอยหลังกลับสู่ที่เก่า
เอ่ยคำลาภูเขา สายหมอก ดอกไม้
ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันอบอุ่นหัวใจ
แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นานเท่าไหร่แต่ก็สุขพอ
รถไฟแล่นต่อไปตามราง
เช่นเดียวกับหัวใจอ้างว้างที่ต้องเดินทางต่อ
ไม่สำคัญว่าต้องการหรือไม่ เพราะเวลาไม่เคยรอ
สิ่งที่ฉันทำได้คือหยุดท้อ...เพื่อต่อลมหายใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ข้างฉัน หรือยู่ข้างเขา
ไม่ว่าจะเป็นจุดเริ่มหรือจุดจบของเรา รักของฉันก็ยังมีอยู่ได้
ความรักสวยงามเสมอ ไม่ว่าฉันกับเธอจะอยู่ในฐานะใด
เช่นเดียวกับภูเขา สายหมอก ดอกไม้
ที่ไม่ว่าตอนนี้จะเห็นมันหรือไม่...ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่างดงาม
02.12.2548 : บนรถไฟเชียงใหม่ - กรุงเทพฯ
3 ธันวาคม 2548 08:15 น.
ยังแคร์
เอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้า
ความเงียบบนฟ้า เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจกระซิบว่า "ฉันเหงา"
คืนนี้ดาวสวยนะ คล้ายกับฉันได้มาเยือน "บ้านดวงดาว"
เป่ามือตัวเองไล่ความหนาว แต่ยังไม่วายหนาวในใจ
อยากให้เธอมาอยู่ด้วยกันที่นี่
ทักทายดวงดาวทำความรู้จักโลกตรงนี้กับฉันใกล้ๆ
แต่วันนี้เธออยู่ในอีกครึ่งฟ้า ตำแหน่งที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าที่ใด
จึงมีเพียงความทรงจำในใจที่ทำให้ฉันยยิ้มได้ทั้งน้ำตา
ฉันพาตัวเองหนีเธอ แต่ไม่เคยหนีได้
แม้จะอยู่บนโลกส่วนไหนภาพเธอในใจก็ยังคงมีค่า
ดาวกระพริบจากฟ้าไกลย้ำเตือนว่าความเหงาก็สวยได้ในดวงตา
ฉันจึงร้องไห้กับใจแต่ยิ้มกับฟ้า ก่อนยอมให้ความเหงาในดวงตาบอกรักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
2339
