30 มิถุนายน 2550 13:23 น.
สายน้ำแห่งรัก
ใครบางคน...คนนั้น
คนสำคัญที่ไม่เคยจากไปไหน
......ยังอยู่ตรงนี้-ตรงนี้ไง........
ตรงหัวใจที่แสนบอบบาง.......
แม้นานแสนนาน-เพียงไหน
แม้ระยะทางไกล....เหินห่าง
แต่ความรักไม่เคยเลือนลาง
เรื่องเธอไม่เคยจาง...จากใจ
ยังอยู่นะอยู่ในส่วนลึก
ในจินตนาการที่นึกแล้วอ่อนไหว
ในความรู้สึกดี-ดี ที่ไม่เคยมอบให้ใคร
จะเก็บมันเอาไว้...เก็บไว้รอ.....เธอ
...ใครบางคนได้แค่เพียงแต่รอ รอจนกว่า...วันนั้น
29 มิถุนายน 2550 15:24 น.
สายน้ำแห่งรัก
กำลังใจที่หายไป
จากหัวใจที่อ่อนหวาน
เคยรักกลายกลับร้าวราน
ทรมาน-ทรมาน หัวใจ
กำลังใจแสนอุ่น
คนเคยคุ้น...หายไปไหน
ดาวเคลื่อนเดือนลาลับไป
เหมือนใคร-ใครซึ่งเคยซึ้งกัน
กำลังใจของหัวใจ
คิดถึงกันบ้างไหม...บอกฉัน
เพียงถ้อยคำแผ่ว-แผ่วบอกกัน
อาจทำให้ฉัน....มีกำลังใจ
.....แด่กำลังใจที่หายไป.......
20 มิถุนายน 2550 18:58 น.
สายน้ำแห่งรัก
เหนื่อยแสนเหนื่อยเมื่อยล้าแทบบ้าคลั่ง
ร้อนเหมือนดังแดดเผาเราเกรียมไหม้
......ทิ้งทุกอย่างที่เพียรสร้างอย่างตั้งใจ
เดินทางไกลแรมรอนนอนกลางดง....
เพียงเพื่อหวังเริ่มสร้างทางเดินใหม่
แม้แสนไกลต้องก้าวย่างอย่างประสงค์
หยัดยืนสู้ด้วยหัวใจใฝ่ทรนง..............
......ล้างเศษผงเคยเข้าตาให้ฟ้างาม
19 มิถุนายน 2550 21:06 น.
สายน้ำแห่งรัก
บทกวีที่ฉันเขียนหมั่นเพียรสร้าง
มีเพียงความอ้างว้างและความเหงา
ยิ่งเขียนยิ่งพานพบความซบเซา
ยิ่งมีแต่เงาร้าว-ร้าวเข้ามาเยือน
เลยจะเปลี่ยนเขียนใหม่ให้ใสสด
ลืมซึ่งความรันทดเคยเชือดเฉือน
ให้สายลมช่วยพัดพาน้ำตาเลือน
ใช้แสงจันทร์เป็นเพื่อนยามเหงาใจ
...พบกับการกลับมาของผู้ชายในสายน้ำ เร็วๆนี้ ....
17 มิถุนายน 2550 12:14 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันเดินทางเดียวดายกลางสายฝน
เสียงเครื่องยนต์ดังก้องใส่สองหู
กลางเมืองใหญ่ควันเขม่าเหมือนเฝ้าดู
ว่าฉันสู้หรือฉันนี้หนีจากมา................
เพียงเพราะรักไม่สมอารมณ์รัก
มิอาจหักใจไม่คิดจิตครวญหา
พาร่างกายเดินทางกลางมายา
ในเมืองฟ้าศิวิไลใครเรียกกัน
ยังไม่รู้หนทางกลางเมืองหลวง
แล้วแต่ดวงพาไปตามใจฝัน
อาจวันหนึ่งวาสนาพาพบกัน
เธอกับฉันกลับมาสร้างทางหัวใจ
ส่วนวันนี้มิอาจคู่อยู่เคียงเจ้า
แม้ปวดร้าวหนาวเหน็บเจ็บเพียงไหน
รักเจ้านะรักเจ้ามากไม่อยากไกล
แต่สุดท้ายจำต้องจากพรากอำลา...
หน้าส่วนตัว
817
