14 มิถุนายน 2550 20:08 น.
สายน้ำแห่งรัก
เคยมีคนบอกว่า.....
อยู่คนเดียวก็ได้ไม่ตายหรอก
ใช่ครับมันไม่ตายแต่มันเข้าข่ายอาการสาหัสสำหรับบางคน
คนที่หัวใจขาดความอบอุ่น....คนที่โหยหาความรักสู่หัวใจ
อย่าถามนะครับว่าโหยหาไปทำไม เพราะเชื่อเถอะว่า....
เขาคงไม่มีคำตอบที่ชัดเจนให้คุณได้
บางครั้งสิ่งที่หัวใจเรียกร้องก็ไม่มีเหตุผล
เหมือนผมตอนนี้ ทั้งที่พยายามที่จะอยู่ให้ได้แต่สุดท้าย...ไม่ได้ครับ ไม่ได้
เพราะฉะนั้นผมคงไม่ฝืนหัวใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว
ไม่ตั้งกำแพงมาปิดกั้นสิ่งดี-ดีที่อาจกำลังเดินทางมา
ผมอาจจะต้องเจ็บอีก โดดเดี่ยว เหงา .....
แต่ผมก็จะเปิดใจยอมรับสิ่งที่จะเข้ามาในชีวิตเพราะ...ผมเลือกแล้ว
14 มิถุนายน 2550 13:46 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันเดินทางแรมรอนก่อนฟ้าสาง
แล้วนั่งลงตรงข้างต้นไม้ใหญ่.....
.....นั่งลงนึกตรองตรึกลึกซึ้งใจ
เกิดมาใยแสนยากเข็ญลำเค็ญกาย
ฤาเพราะสิ่งที่ดั้นด้นค้นและหา
ตลอดมาคือความว่างสร้างความหมาย
ว่าชีวิตจะยึดติดกับสิ่งใด
เพียงพอใจสิ่งพอเพียงเลี่ยงสิ่งลวง
ต่อจากนี้ขอเดินทางสร้างความหมาย
ด้วยหัวใจเพื่อแผ่นดินถิ่นถิ่นพ่อหลวง
สลักชื่อสร้างความดีหนีสิ่งลวง.............
บรรลุล่วงสัจธรรมนำศรัทธา..............
13 มิถุนายน 2550 15:41 น.
สายน้ำแห่งรัก
ขอใช้เงาแห่งความเหงาเข้าปลอบจิต
เพื่อนใกล้ชิดของฉันนั้นคือเหงา
ความเหงาคอยโอบออบปลอบใจเรา
หากไม่เหงาไม่ใช่ฉันในวันนี้.......
เพราะเส้นทางที่เดินถูกเมินหมาง
รักจึงร้างใจจึงเศร้าเหงาเหลือที่
มีเพียงรอยแห่งความช้ำ...ซ้ำฤดี
เจ็บเหลือที่จะบรรยายโอ้ใจเรา
มีบ้างไหมใครคนหนึ่งซึ่งฉันหวัง
มาดับความอ้างว้างให้ได้คลายเหงา
ปลอบประโลมยามทุกข์ใจให้บรรเทา
ให้คืนเหงากลายเป็นอุ่นกรุ่นไอรัก
.........สุดท้ายแล้วเพื่อนที่ยังคงอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ทิ้งกันก็คือความเหงานี่เอง รักนะความเหงา.......
7 มิถุนายน 2550 18:07 น.
สายน้ำแห่งรัก
ท่ามกลางความวุ่นวายสับสนของสังคม....
....ผมนั่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์เงียบ-เงียบ
เฝ้าถามตัวเองว่า "ชีวิตนี้เราต้องการอะไรกันแน่"
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมยึดติดกับคำถาม-คำถามนี้
เมื่อไม่มีคำตอบ.........ผมเลยหยุดที่จะแสวงหาคำตอบ
เพื่อรอว่าบางครั้งสิ่งที่ผมกำลังค้นหาอาจวิ่งมาชนกับสามัญสำนึกของผมก็ได้
ผมเลือกที่จะนั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยมนี้ต่อไป.....นั่งเขียนสิ่งที่ตกผลึกออกมาจากห้วงความคิด
ท่องไปในโลกไซเบอร์เพื่อค้นหาสิ่งจรรโลงใจ....แล้วในที่สุด ก็จริงดังว่า
สิ่งที่ผมค้นหาลอยมาในอากาศธาตุ....ในรูปของถ้อยคำที่ให้คำตอบได้ดียิ่ง
"...เสรีชนเท่านั้นที่จะสร้างผลงานทางสติปัญญาได้..." อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์
ใช่สินะ-ใช่ การปลดปล่อยตัวเองออกจากกรอบความคิดให้อิสระกับหัวใจที่จะท่องไปในโลกกว้างอย่างเสรี นั่นล่ะ เราจึงจะสามารถค้นหาคำตอบแห่งชิวิตที่แท้จริงได้
ในที่สุดแล้วความจริงที่เราต้องยอมรับคือ เราต่างแสวงหาที่ยืนที่มั่นคงให้กับตัวเองเพื่อที่ในที่สุด เรา...จะถูกลืม
วันนี้-ผมเลือกที่จะพาตัวเองสู่โลกกว้างเพื่อค้นหาความหมายแห่งชีวิต ไร้กรอบ ไร้การยึดติดใดใด เพราะรุ้แล้วว่าไม่ช้าก็เร็วสิ่งที่เป็นตัวเรา...ก็จะถูกลืม แล้วทำไมเราไม่ทำชีวิตที่เหลืออยู่ของเราให้มีความสุขที่สุดในแบบของเราล่ะ...จริงมั๊ยครับ
6 มิถุนายน 2550 20:53 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันไม่รักเธอ
ไม่เหลืออีกแล้วความรัก
ไม่มีความห่วงใย.......
ไร้ซึ่งความห่วงหา
ฉันเกลียดเธอแล้วนะ
จะไม่โทรหา...โทรมาก็ไม่รับ
ไม่ง้อไม่สนใจ......
เธอจะเป็นยังไงก็ช่างเธอ
คนใจร้าย...คนไม่มีหัวใจ
รู้ไว้เลยนะ....
.....ฉันโกหกเธอ.......
หน้าส่วนตัว
704
