18 พฤษภาคม 2550 12:40 น.
สายน้ำแห่งรัก
รอยน้ำตาอาจจางลงไม่ง่าย เพราะหัวใจสลายไร้ความฝัน คนเคยรักเคยสัญญาว่านิรันดร์ ยังทิ้งกันไม่เหลือเยื่อเอื้อไมตรี
ไม่อยากให้เธอเป็นเงาเขาคนนั้น ฉันขอวันว่างๆห่างไกลก่อน จนแน่ใจว่าอดีตไม่ตามหลอน ฉันจะตามง้อง้อนวอนรักเธอ
เพียงเพราะเธอเคยผ่านอาการเศร้า รักที่ร้าวรานรอนถอนความฝัน เธอจึงปิดห้องใจไม่รักกัน ถึงแม้นฉันพยายามถามรักเธอ
ไม่เป็นไรหากใจยังไร้รัก เพียงแค่อยากบอกไว้ในทุกสิ่ง ว่าผู้ชายคนนี้มีรักจริง รักเสียยิ่งกว่าที่คิดปิดตนเอง
เธอไม่ผิดสักนิดไม่คิดรัก ฉันก็อยากบอกบ้างอย่างเปิดอก ฉันไม่ผิดที่คิดเพ้อละเมอพก ฉันไม่ผิดที่ตกห้วงรักเธอ
รักเพื่อลืมลืมเพื่อรักมากความต่าง เพียงเพื่อสร้างกำแพงแห่งรักหลอน เธอจึงคิดปิดใจไม่อาทร ฉันอ้อนวอนเธอยังกั้นไม่มั่นใจ
ที่ตรงนี่ดูเหมือนมีเธอคอยข้าง ยามอ้างว้างโดดเดี่ยวเหลียวมองหา ใครสักคนที่จักรักปักอุรา แต่ทว่าเธอเพียงลมมาห่มใจ
ให้อบอุ่นเกื้อหนุนกรุ่นไอรัก ให้ที่พักพิงใจไม่หน่ายแหนง แต่ความจริงเธอไซร้ใจระแวง กลัวรักแกล้งคิดคดกบฎลวง
คำว่า"คิดคดกบฎรัก" ที่เธอมักเอื้อนเอ่ยเคยกล่าวขาน สร้างความเจ็บเหน็บหนาวจนร้าวราน มันทำร้ายสายธารให้ปวดใจ
เพียงเพราะรักเคยร้าวเศร้าเหลือแสน เพียงเพราะแม้นหมายมาดแทบขาดจิต เพียงเพราะเขาฝากรอยไว้ในชีวิต เธอจึงคิดปิดใจไว้ใส่กุญแจ
......แค่เพียงอารมณ์ที่แสดงออก อาจไม่มีสัมผัส ไม่มีท่วงทำนองของอักขระ แต่มากด้วยท่วงทำนองของอารมณ์ ที่สื่อไปถึงใครคนหนึ่ง...
18 พฤษภาคม 2550 11:33 น.
สายน้ำแห่งรัก
เห็นหน้าฉันเธอนั้นหุนหันหนี
จากคนที่เคยรักกันนักหนา
สัญญารักแม้วันไร้ดวงดารา
สัญญาว่าจะรักกันนิรันดร
ทำไมหนอเมื่อเลิกรักจักต้องหนี
ลืมวันที่แสนอ่อนไหวในครั้งก่อน
ลืมตักอุ่นคนเคยคุ้นเคยหนุนนอน
อกสะท้อนสุดห้ามหักรักหลีกทาง
ไม่เข้าใจเหตุผลกลความคิด
ว่าฉันผิดอันใดใยตัดหาง
ทิ้งฉันไว้บนถนนปนอำพราง
ไม่บอกบ้างเหตุร้างห่างหัวใจ
....ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่า เธอยังรักกันอยู่หรือเปล่า เธอทำไมถึงห่างเหิน เธอทำไมต้องทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนในโลกของเธออีกต่อไป มันเจ็บนะรู้ไหม ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนบอกเลิกกับเธอก่อนก็ตาม....
16 พฤษภาคม 2550 11:43 น.
สายน้ำแห่งรัก
เอ็มเอสเอ็นเธอขึ้นว่า "ขอบฟ้ากั้น"
คงไม่ใช่ฉันนั้นเธอหมายถึง
เพราะฉันคอยอยู่ใกล้-ใกล้ใฝ่คำนึง
ถึงวันนั้นนี้ฉันจึงได้เข้าใจ.....
ว่าแม้นแสนรักสักเพียงไหน
แม้นอยู่ใกล้เพียงนิดไม่คิดหน่าย
แม้นมอบไปให้เธอทั้งหัวใจ.......
แต่ต้องแพ้คนไกลในใจเธอ
...แรงบันดาลใจจากเรื่องเก่า-เก่าที่ยังคงสะกิดใจในบางห้วงของอารมณ์ถึงแม้มันจะจบไปนานแล้วก้ตาม...ในที่สุดก็แพ้คนไกลในใจเธอ....
15 พฤษภาคม 2550 16:20 น.
สายน้ำแห่งรัก
เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
หมุนเวียนดั่งฤดูที่ผ่านผัน
แม้คนเคยพร่ำคำรำพัน
ว่าจะรักกันจน....วันตาย
พบหน้ากันอีกเมื่อวาน
สงสารหัวใจฉันสลาย
เพื่อนรักแปรเปลี่ยนกลับกลาย
ไม่เหลือเยื่อใยสายสัมพันธ์
จากเคยกอดคอร่วมตาย
วันเปลี่ยนเวียนไปแปรผัน
เพื่อนรักกลับกลายมาขายกัน
ใจมันช่างทำได้ไม่อายดิน
.....เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนแต่สายน้ำยังคงไหลต่อไป....
14 พฤษภาคม 2550 09:30 น.
สายน้ำแห่งรัก
นิราศห่างอย่างนี้พี่แสนเหงา
มีเพียงเงารอยอดีตที่กรีดเฉือน
เมื่อไหร่หนอรอยน้ำตาลาลางเลือน
อกสะเทือนแต่งนิราศแทบขาดใจ
นั่งรถทัวร์เหงาจิตคิดถึงน้อง
ใจพี่หมองครวญหาน้ำตาไหล
อยากรู้นักอยากรู้จังว่าทำไม
พี่ถึงได้รักเจ้าเฝ้าละเมอ....
ทั้งที่พากายห่างร้างหลีกหนี
แต่ใจพี่กลับหวนจิตคิดเสมอ
รักเจ้านะรักเจ้ามากอยากได้เจอ
พี่อยากเพ้อพร่ำรักบนตักนวล
แต่งนิราศพร่ำหลายบทจนรถถึง
ณ ที่ซึ่งใจของข้าพากลับหวน
สู่อ้อมกอดไอรักอุ่นกรุ่นนุ่มนลว
อกแม่ควรให้ลูกซบ....จบกวี
...อุ่นใด-ใด โลกนี้มิมีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตระกอง....
หน้าส่วนตัว
719
