25 พฤษภาคม 2550 15:18 น.
สายน้ำแห่งรัก
วันนี้จึงเข้าใจ......
ว่าเพราะอะไรเราจึงต้องห่าง
ก็เพราะความรักที่เลือนลาง
มันสร้างช่องว่างขึ้นในหัวใจ
ช่องว่างที่ไม่อาจเติมเต็ม.......
เหมือนทะเลที่เค็มและกว้างใหญ่
แม้จะเติมความรักลงไปเท่าไร
มันก็คงไม่มีความสำคัญ........
เพราะฉันมันคนไร้ค่า.....
เพราะแววตาเธอบอกอย่างนั้น
ก็ได้ถ้าเธอคิดจะไปจากกัน
ก็ขอให้ฆ่าฉันเสียให้ตาย....
24 พฤษภาคม 2550 16:21 น.
สายน้ำแห่งรัก
เก็บความทรงจำครั้งก่อน
วางไว้ใต้หมอนใบสวย
ใส่กล่องผูกโบว์อีกด้วย
สีสวยขาวสดงดงาม
เพียงหวังเมื่อยามหลับตา
นิทราหลับไปใจวาบหวาม
ฝันถึงสุดที่รักอยู่ทุกยาม
ฝันถึงใบหน้างามยามยิ้มพราว
รอยยิ้มพิมจิตที่คิดถึง
คนซึ่งจากไปปลายหน้าหนาว
คนซึ่งรักแม้นวันไร้จันทร์ดาว
คนซึ่งครองใจเราตราบวันตาย
ยอดรักคนดีหญิงที่รัก
ใยเจ้าไม่ทายทัก-หนีหาย
นี่ก็ย่างเข้าวันสายฝนปราย
เหตุไฉนใจเจ้าดำทำพี่ลง
24 พฤษภาคม 2550 15:09 น.
สายน้ำแห่งรัก
ตอบตัวเองได้แล้วแก้วใจจ๋า
วันนี้ฉันรู้แล้วว่าต้องทำไฉน
แม้รักแล้วไม่ได้อยู่เคียงคู่กาย
ก็จะขอเก็บรักไว้ให้เพียงเธอ
เพราะรักมากรักนะจะบอกไว้......
หากยังคงหายใจยังรักเสมอ.........
ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยไปใจละเมอ
ดึก-ดึกยังแอบเพ้อถึงดวงใจ........
หากจะรักรักนั้นต้องทั้งหมด
เกียรติยศหรือชีวิตปลิดให้ได้
ถึงแผ่นดินมหาศาลค่าปานใด
จะวางไว้ในอุ้งหัตถ์รักนิรันดร์
....ไม่มีเธอก็จะไม่เผลอไปมีใคร....
23 พฤษภาคม 2550 15:10 น.
สายน้ำแห่งรัก
คนรัก....
คือคนที่เราอยากฝันถึงยามหลับตา
คือคนที่อยู่ในทุกห้วงความรู้สึก....
คือคนที่เราอยากลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นคนแรก
คือคุณที่เราอยากจุมพิตเบา-เบาและบอกรัก
คือคนที่เราอยากนั่งดูหนังรักด้วยแล้วโอบกอดยามหนังซึ้งสุดขีด
คือคนที่เราอยากใช้ชีวิตด้วยตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
คือคนที่เราห่วงแสนห่วงและหวงแสนหวง
คือคนที่เรารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นแห่งหัวใจแม้อยู่ห่างกันแสนไกล
คือคนที่เมื่อเลิกลากันแล้วทำให้เรารู้สึกเจ็บแทบขาดใจ
คือคนที่เราจดจำไปตลอดชีวิตถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ได้อยู่ร่วมชีวิตกัน
และคนรักของฉันนั้น..แน่นอน..คือเธอนั่นเอง...ยอดรักของฉัน.คนรักของฉัน
23 พฤษภาคม 2550 13:57 น.
สายน้ำแห่งรัก
ถามหัวใจสักกี่ครั้งยังรักน้อง
อยากปกป้องโอบกอดยอดยาหยี
มอบความรักความห่วงใยหมดใจพี่
ให้คนดีสุดที่รักนักแต่งกลอน........
ฉันบอกเลิกเธอไปใช่ไม่รัก
ฉันตระหนักในความจริงสิ่งคนสอน
ว่ารักแท้ใช่จักอยู่นิรันดร......
แม้นอ้อนวอนเท่าไหร่ไม่มีทาง
คงทำได้เพียงเฝ้ารักตระหนักจิต
แม้รู้ดีสิ่งที่คิดไม่สมหวัง.........
เพียงขอเก็บเธอไว้ในภวังค์
ส่วนสตางค์ที่ยืมไปไม่ทวงคืน
....แต่งไปแต่งมาไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้หว่า เอาเป็นว่าขำขำ แล้วกันน้า...
หน้าส่วนตัว
807
