25 เมษายน 2550 13:19 น.
สายน้ำแห่งรัก
...ฉันหัวเราะลำพัง....
...ร้องให้เพียงลำพัง
ใต้แสงดาวสวย.....
แต่จิตใจกลับมืดมิด
มีบ้างไหมนะ......
ใคร..
สักคนที่เข้าใจ
ในความเป็นฉัน
ในความรู้สึกนึกคิด
หลายคนผ่านมา...และผ่านไป
ทิ้งไว้เพียงรอยร้าว.....
.....ในความทรงจำสีหม่น
ครั้งแล้ว....ครั้งเล่า
อีกนานไหม...อีกสักกี่ฤดู
ที่...
หัวใจดวงนี้
จะไม่ต้องเจ็บ...
ซ้ำแล้ว.....ซ้ำเล่า
อีกกี่ฤดู....อีกกี่ฤดูนะ
24 เมษายน 2550 16:49 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันยืนอยู่ในมุมเหงาเงาความคิด
เคยมีเธอใกล้ชิดสนิทสนม
สุดท้ายร้างห่างไปในสายลม
สุดระทมเธอจ๋าใยลากัน
ไหนว่ารักฉันนั้นมั่นดวงจิต
ไหนว่าไม่เคยคิดจะแปรผัน
ไหนว่าปลายทางสวยอยู่ด้วยกัน
ไหนว่าไม่มีวันกล่าวคำลา
24 เมษายน 2550 12:48 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันเป็นเพียงสายลมแห่งความเหงา
ฉันมีเงาความผิดหวังดังเพื่อนขวัญ
ฉันอ่อนล้าอ่อนแรงใต้แสงจันทร์
ฉันไหวหวั่นอ่อนไหวในวังวน
เธอเข้ามาสร้างแรงแสงแห่งฝัน
เธอบอกรักฉันมั่น....ไม่สับสน
เธอบอกรักฉันกว่าใครหลาย-หลายคน
เธอเป็นคนเอ่ยวาจา.......คำว่า "เรา"
มาวันนี้เธอเฉยเมยละเลยฉัน
ปล่อยคืนวันทิ้งไว้ให้ฉันเหงา
ยอดรักจ๋าไหนเจ้าว่าคำว่าเรา
จะไม่เซาซบห่างแม้ร้างไกล
24 เมษายน 2550 11:25 น.
สายน้ำแห่งรัก
หลับตา
หลับตาเถอะนะคนดี
พี่คนนี้จะคอยอยู่ใกล้ๆ
คอยดูแลเธอด้วยความรักและความห่วงใย
ตอบแทนหัวใจที่เธอให้กัน......
ตกลงเราเป็นอะไรกัน
เธอก็มีคนของเธอ
ฉันก็มีคนของฉัน
แต่เราก็ยังรักกัน
แล้วความสัมพันธ์เราคืออะไร
เป็นแค่เพื่อนในยามเหงา
หรือแค่ลมเบาๆในยามที่ใจเราหวั่นไหว
หรือแค่ส่วนเติมเต็มช่องว่างของหัวใจ
ตกลงเราเป็นอะไรกัน....
ขอบคุณนะสายฝน
ที่หล่นมาจากฟากฟ้า
เพื่อช่วยลบล้างรอยคราบน้ำตา
ที่ไหลออกมาจากหัวใจ........
ขอบคุณนะสายฝน
ขอบคุณนะสายฝน
ที่ช่วยปลอบโยนหัวใจที่อ่อนล้า
เหน็ดเหนื่อยกับความรักที่ทุ่มเทตลอดมา
สุดท้ายเวลาก็พรากเธอจากไป..............
คงจบกันแค่นี้นะ.......สายฝน
เพราะน้ำตาที่เอ่อท้นจนไม่มีจะรินไหล
ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยตกมาล้างหัวใจ
จากนี้จะลบเธอไปจากความทรงจำ
ดูเหมือนเราจะรักกัน
ดูเหมือนเราจะรักกัน
แต่ลึกๆในใจกลับหวั่นไหว
ดูเหมือนเราจะใกล้ชิดกันกว่าใครๆ
แต่ทำไมหัวใจถึงหวาดกลัว...........
ไม่อยากให้เป็นเพียงลมพัดผ่าน
เพราะสุดท้ายคงต้องร้าวรานทั้งเธอและฉัน
ถ้าความจริงแล้วเราแค่เผลอใจให้กันและกัน
สิ่งที่ผ่านมานั้นขอให้ลืมมันไป...................
เช้าวันใหม่
วันนี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสดใส
หัวใจเต็มเปี่ยมด้วยความรัก..........
อืม...วันนี้ก็ไม่ใช่วันวาเลนไทน์นี่นา
แล้วเราเป็นอะไรไปเนี่ย...............
ดูเหมือนคำตอบจะอยู่ที่เธอคนนี้
ผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆเรา...ใกล้ทั้งตัวทั้งหัวใจ
ถึงแม้จะไม่ทุกวันที่สามารถอยู่ใกล้กันแบบนี้
แต่เพียงแค่เสี้ยวเวลาก็ทำให้หัวใจอบอุ่นได้แล้ว
ปลายฝนต้นหนาว(ความเจ็บที่มาพร้อมกับฤดู)
เปลี่ยนอีกแล้วสินะ.....ฤดูจ๋า
สายลมหนาวพัดมาแทนหยาดฝน
ดั่งความรักที่เปลี่ยนไป....ของใครบางคน
ดั่งเช่นความสับสนของหัวใจ
สายลมหนาวพัดมาอุราไหว
หวั่นหัวใจเธอลอยไปกับสายฝน
กลัวลมหนาวพรากรักไปจากใจตน
ทิ้งไว้เพียงความหม่นของคนเคย....
เคยร่วมเดินเกี่ยวก้อยร้อยความฝัน
ผ่านคืนวันที่ฝนโปรยเคยโหยหา
เคยร่วมรักร่วมเรียงเคียงกันมา
เคยสัญญาว่าผูกพันกันเนิ่นนาน
มาวันนี้ฤดูกาลผ่านอีกครั้ง
อยากถามว่าเธอยังเหมือนเดิมไหม
ยังจะรักและผูกพันกันต่อไป
หรือจะทิ้งฉันไว้กับสายลม
ความรู้สึกที่เริ่มเลือนราง
ดูเหมือนเราจะรักกัน............
ก็ความสัมพันธ์หวานขนาดนี้
จนใครๆบอกอิจฉาเราเต็มที
ที่เห็นเราทุกที่มีกันและกัน
แต่วันเวลาที่ผ่านไป
กลับทำให้หัวใจเราเหินห่าง
ความหวานที่มีเริ่มจืดจาง
ความรักที่ร่วมสร้างเริ่มหายไป
หรืออาจเพราะเราต่างเหงา
เลยทำให้ดูเหมือนเข้ากันได้
แต่เมื่อความจริงปรากฎ
เราต่างก็มีคนของหัวใจ
ที่ไม่อาจให้ใครเข้ามาทดแทน
วันนี้จึงเข้าใจ......
ว่าเพราะอะไรเราจึงเริ่มห่างเหิน
ก็คนของเราต่างกลับมาร่วมทางเดิน
จึงไม่เหลือส่วนเกินของหัวใจ
จบกันตอนนี้นะ
ความรู้สึกดียังคงมีให้
แค่ไม่สามารถเป็นคนนั้นของใจ
แต่ไม่ใช่เราจะไม่เคยมีกัน
ผู้ชายก็ร้องไห้เป็น
เธอมันก็แค่คนไร้หัวใจ
ทำดีไปเท่าไหร่ไม่เคยเห็น
อยากให้รู้ว่าผู้ชายก็ร้องไห้เป็น
แค่ไม่อยากให้ใครเห็นเท่านั้นเอง
ใช่สินะ .
ฉันเป็นเพียงแค่ทางผ่าน
คงสู้คนของวันวานเธอไม่ได้
บอกอีกครั้งว่าฉันมันมีหัวใจ
และไม่อยากให้ใครมารังแก
เจ็บ
เป็นแค่คนหนึ่งคน.....
ที่มีหัวใจ..แต่ไร้ความรู้สึก
มันชา..มันด้านไปหมด
เจ็บจัง......เจ็บจัง
ก็ไหนว่าเรารักกัน
แล้วทำไมถึงทำแบบนี้
สนุกนักใช่ไหม
กับการทำร้ายกัน
ป.ล. สงสารเธอจังที่สักวันต้องรับความเจ็บปวดแบบนี้ที่เธอทำ
รู้ตัวซะทีนะหัวใจ
ที่เธอมาชิดใกล้ก็แค่เหงา
ไม่เลยเธอไม่เคยมีใจให้เรา
เป็นเพียงสายลมแห่งความเหงาที่พัดผ่านมา
แค่คนไร้ค่าในสายตาเธอ
หนึ่งความห่วงใยที่ดูไร้ค่า
แต่มีให้เธอเสมอมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ก็รู้นะว่าเธอคิดยังไง
เห็นฉันเป็นแค่ใครคนนึงที่ไม่มีความหมาย
คบกับฉันเอาไว้แก้เหงายามไม่มีใคร
แค่ต้องการความห่วงใยจากใครสักคน
อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้....
ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่แค่หลอกใช้ฉัน
แต่จะยอมแกล้งโง่ทำเป็นรู้ไม่ทัน
เพียงเพราะว่าฉันยังไม่อยากเดินจากไป
จะขอเดินอยู่เคียงข้าง...
แม้ต้องเจ็บบ้างก็จะรับมันให้ไหว
แม้ต้องร้องไห้เพราะเธอไม่เคยใส่ใจ
ว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เธอทำ....
ไม่ต้องห่วงนะคนดี....
ฉันคนนี้ยังไม่ยอมจากไปไหน
แม้ต้องเป็นคนโง่ในสายตาใครต่อใคร
ก็จะไม่เดินจากเธอไปอย่างแน่นอน
เจ็บ ภาคสอง
ร้องไห้เถอะนะหัวใจ
อย่าเก็บน้ำตาเอาไว้จนเกินกั้น
เจ็บมามากกับความรักที่ทำร้ายกัน
ต้องทนทรมานกับคนไร้หัวใจ.....
เจ็บนะเจ็บมากๆ...
กับความรักที่ดูไร้ค่า
ทำดีเท่าไหร่ก็ได้ความช้ำกลับมา
หรือว่าน้ำตาคือสิ่งที่เธอต้องการ
ได้สิ ได้...
ถ้าต้องการทำร้ายกันแบบนี้
เห็นฉันมีน้ำตาแล้วเธอยินดี
ก็จะยอมเจ็บแบบนี้ไปจนตาย....
อย่าเลย.. ไม่ต้องมาทำเป็นสงสาร
มันยิ่งทรมานฉันรู้ไหม
รู้ทั้งรู้ที่เธอแสดงออกมามันไม่จิงจัย
ยิ่งเธอแกล้งทำเท่าไหร่หัวใจยิ่งมีน้ำตา
........แค่ใครคนนึงที่ขาดที่พึ่งของหัวใจ........
เจ็บจัง (ขอให้เป็นครั้งสุดท้าย)
เจ็บจัง ... รู้แล้วอย่าบอกใครนะ
ว่าหัวใจดวงนี้มันแตกสลาย
กับความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
ทำไมนะ..ทั้งที่ทำใจไว้แล้ว
แต่พอถึงเวลาจริงๆหัวใจเจ้ากรรมกลับรับไว้ไม่ได้
นี่สินะ ที่คนเค้าเรียกกันว่า...อกหัก
ทั้งๆที่พยามยามฝืน...
ทั้งๆที่พยายามทำเป็นไม่สนใจ
กับคำพูดกับการกระทำกับแววตาท่าทางที่เธอแสดงออก
แต่ในที่สุด........
มันก็เหมือนกับแก้วที่มีรอยร้าวมานาน
ที่ไม่สามารถทนต่อความกดดัน
แต่อย่างไรก็ตามก็ต้องขอบคุณนะ....
สายลมแห่งความเหงา
ที่พัดพาเรื่องราวต่างๆเข้ามา
แม้เพียงชั่วเวลาน้อยนิด
แต่กลับฝากรอยร้าวในความทรงจำอย่างไม่คาดคิด
... ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ....
เคยเป็นแบบนี้บ้างมั๊ย
ต้องทนเจ็บกับหัวใจที่แหลกสลาย
ต้องอยู่ใกล้ทั้งๆที่อยากจากไปให้แสนไกล
ต้องทนดูเธอเดินกับใครที่ไม่ใช่เรา
ก็ภาพเก่าๆมันตามตอกย้ำ
ว่าสิ่งที่เธอทำมันเคยเกิดขึ้นกับฉัน
หัวเราะหยอกล้อเอียงคอซบไหล่กัน
มือคอยเกี่ยวก้อยกันไม่ห่างเลย
เธอก็เคยทำกับฉันแบบนี้
โธ่คนดีหรือว่าไม่สงสารฉัน
ที่เธอแสดงความรักต่อกัน
ทั้งๆที่มีสายตาฉันคอยเฝ้ามอง
ไม่ทำให้เห็นจะได้มั๊ย
เพราะยิ่งใกล้เท่าไหร่มันยิ่งเป็นการทำร้ายฉัน
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บมากจนไม่อยากทนดูต่อไป
อยากให้ฉันตายไหมบอกมาคำเดียว
ความเจ็บที่ต้องรับให้ได้(คำว่า "เรา" )
นั่งฟังเพลงอยู่ดีดี
ทำไมนะน้ำตาไหลออกมาได้
ก็บอกตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ
ว่าเรื่องของ "เรา"มันจบไปแล้ว
แต่ทำไมนะคำว่า"เรา" เนี่ย
ช่างเหมือนมีดคมๆที่คอยกรีดหัวใจ
อยู่ตลอดทุกช่วงของความรู้สึก
แค่ฟังเพลงที่มีคำว่า "เรา" น้ำตาก็ไหล
เมื่อไหร่นะหัวใจจ๋า
ถึงจะเลิกเจ็บแบบนี้ซะที
รับให้ได้สิ
รับให้ไหวสิ
เข้มแข็งไว้นะหัวใจจ๋า
รับความเจ็บปวดให้ได้
ซักวันกระดาษที่เขียนคำว่า "เรา" ไว้ก็คงจางหายไปเอง
ลาก่อนนะความเจ็บปวดที่เรียกว่า "เรา"
.............อยากให้รู้ว่าเหงา....(อีกหนึ่งความเจ็บปวด)
ก็มันคิดถึงจนทนไม่ไหว
เลยตัดสินใจโทรไปหา
เธอไม่รับสาย..แต่แล้วเธอก็โทรกลับมา
พร้อมบอกกับเราว่า..อยู่กับแฟน
ไม่ต้องบอกจะได้มั๊ย
เพราะฉันเข้าใจอยู่แล้ว
หรือที่โทรกลับมา.........
เพียงเพราะไม่อยากให้เขาระแวง
อย่าบอกนะว่าเสแสร้ง
เพราะอยากให้เขาสบายใจ
ไม่ต้องห่วงนะคนดี
ฉันคนนี้รู้อยู่เสมอ
ว่าเขาเป็นใคร..และฉันเป็นใคร
ในสายตาของเธอ.......
เพียงแต่บางครั้งก็พลั้งเผลอ
เพราะทนคิดถึงเธอไม่ได้ไง
ก็แค่อยากให้รู้ว่าเหงา........
ก็เธอไม่ใช่เหรอที่สร้างคำว่า "เรา" ขึ้นมาในใจฉัน
แล้วก็คงเป็นเธอเองที่กำลังจะทำลายมัน
ทำลายความรักและความฝัน
ที่เธอสร้างมันขึ้นมาเอง
ไม่รักแล้วทำไมต้อง
รู้แล้วว่าเธอหมดรัก.....
แต่แค่คำทายทักให้กันไม่ได้ใช่ไหม
ไม่รักกันแล้วทำไมต้องทำเป็นไม่ใส่ใจ
เจ็บปวดรู้ไหมกับสิ่งที่เธอกระทำ
ขอร้องเถอะนะที่รักจ๋า
อย่างน้อยที่ผ่านมาเราก็เคยร่วมฝัน
เคยมอบความรักความห่วงใยให้แก่กัน
พร้อมกับคำสัญญาสั้นๆว่า "จะรักให้ดีที่สุด" ไง
แต่แล้ววันนี้เธอกลับเมินเฉย
ทำเหมือนไม่เคยรู้จักฉัน
ไม่เหลือภาพของคนที่คุ้นเคยกัน
เจ็บปวดนะที่ทำแบบนั้นรู้ไว้เลย
ความเจ็บปวดที่มากับวันหยุด
รู้ไหมว่าฉันเกลียดวันศุกร์และวันเสาร์
เพราะมันพรากคำว่าเราไปจากฉัน
ก็เพราะรู้ว่าคนของเธอจะกลับมาหากัน
เพียงแค่คิดเท่านั้นหัวใจก็สั่นระรัว
บอกเลยว่าอย่าร้องไห้....
ยิ่งเราใกล้กันเท่าไหร่
กลับทำให้หัวใจปวดร้าว
ยิ่งรักมากก็ยิ่งไม่อยากให้ใครมาแยกเรา
ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือใครๆ
สารภาพกับเธอนะคนดี
ว่าพี่ชายคนนี้รักเธอเข้าแล้ว
ยิ่งรักมากกลับมีความกลัวเข้ามาแทน
กลัวว่าพี่จะหวงแหนเธอเกินไป
ไม่อยากเป็นคนเลวที่มาที่หลัง
เพราะรู้ว่าเธอยังเป็นของเขา
แต่ก็ยังแอบฝันว่า "เรามีเรา"
แม้เพียงแค่ชั่วคราวก็ยังดี
ปลายฝันกับวันเหงา
ปลายฝันกับวันเหงาเหงา
ยังคงอยู่กับความเศร้าที่ตามหลอน
เมื่อไหร่นะหัวใจถึงไม่ต้องแรมรอน
และได้พักผ่อนบนตักใครสักคน
เหนื่อยนักกับการค้นหา
หรือว่ารักไม่มีที่ปลายฝัน
ยิ่งไขว่ยิ่งคว้ายิ่งล้าลงทุกวัน
อยากรู้นักสุดทางฝันมีอะไร
มีรักที่อบอุ่น
มีตักให้หนุนยามหลับใหล
มีความหวังและกำลังใจ
หรือมีความเหงารอไว้.....ที่ปลายทาง
แต่งกลอนลงเวปนี้มาหลายบท แต่บอกได้เลยว่าชอบบทนี้มากๆ ไม่รู้เพื่อนๆคิดยังไง กัน โดยส่วนตัวที่ชอบเพราะมันน่าจะเป็นบทสรุปของความเจ็บปวดที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี ว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่เราดั้นด้นค้นหาสุดท้ายแล้วที่ปลายทาง มันอาจจะเป็นเพียงการเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ของหัวใจก็ได้ เพราะที่ปลายทางอาจจะไม่มีอะไรอยู่เลยก็เป็นได้
รุ้งใสที่ปลายฟ้า
ห้วงเวลาเลวร้ายผ่านไป
ฟ้าเริ่มสดใสอีกครั้ง
สายรุ้งทอผ่านม่านความหวัง
เหมือนดั่ง.............หัวใจเจ้าที่ก้าวไป
ก้าวไปไขว่คว้าหาฝัน
คงมีสักวันถึงจุดหมาย
เช่นดั่งสายรุ้งทอประกาย
ที่ปลายท้องฟ้าดารางาม
สักวันเถอะนะหัวใจจ๋า
คงก้าวผ่านความอ่อนล้าที่สะสม
ได้พักผ่อนใต้เงารักพักภิรมย์
ได้ชื่นชมฟ้างามยามรุ้งทอ...
ความเจ็บสุดท้าย.....
หลากหลายเรื่องราว หลากหลายอารมณ์ ที่เกิดขึ้นกับหัวใจใครคนหนึ่ง
ถ่ายทอดผ่านตัวอักษรที่พยายามร้อยเรียงจากความรู้สึกนึกคิด
จากห้วงเวลาของ ความเจ็บปวดที่ได้รับ แรงขับสำคัญที่สร้าง
แต่ละตัวอักษรขึ้นมาคงเป็นความอ่อนแอที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นบทกวี
ที่หลายคนที่ได้สัมผัสบอกว่ามันคือ มหากาพย์..แห่งความเจ็บปวด
ขอบคุณสำหรับหัวใจทุกดวงของเพื่อนๆนักเขียน นักอ่านที่เฝ้าคอยติดตาม
และให้กำลังใจ จนหัวใจที่อ่อนแอดวงหนึ่งของผู้ชายที่ใช้นามปากกาว่า
...วาเลนไทน์คนนี้
เข้มแข็งขึ้นพอที่จะเดินทางสู่ก้าวต่อไปของความฝัน ไม่ว่าปลายทางของความฝันนั้นจะมีอะไรรออยู่ก็ตาม...ขอบคุณจากหัวใจ....................วาเลนไทน์
23 เมษายน 2550 15:25 น.
สายน้ำแห่งรัก
ได้เป็นเพื่อนยามเธอเหงาเขาพรากจาก
เธอเหงามากฉันหดหู่ทนดูไม่ไหว
ยามเธอเหงาร้าวราน-รานหัวใจ
ฉันเหงาใจยิ่งกว่าเธอเผลอใฝ่ปอง
ก็มันเหงาที่เขาทำเธอหม่น
เธอร้อนรนเธอเหงาเราที่สอง
คอบปลอบเธอยามเหงาเขาไม่มอง
ยามเรามองเหงาใจใครปลอบเรา
กลายเป็นคนที่เหงาเศร้าโดดเดี่ยว
อยู่คนเดียวเหงาเพราะเธอเพ้อหาเขา
เหงามากนะเหงามากมากไม่อยากเศร้า
คนอย่างเราคงต้องเหงาเศร้าลำพัง
หน้าส่วนตัว
808
