7 พฤศจิกายน 2546 20:48 น.
สายรุ้ง
อนิจจาเกิดมาอย่างโดดเดี่ยว
อยู่คนเดียวมานานมันหนาวหนา
ช่างโหดร้ายจริงหนอโชคชะตา
ยังหวังว่าปีหน้าจะโชคดี
ลอยกระทงปีนี้พอมีหวัง
คงหลงทางมาบ้างนะปีนี้
อธิษฐานบนบานสิ่งที่ดี
ขอให้มีเสียทีคนเห็นใจ
ขอแต่เพียงสมหวังในชีวิต
ทำให้จิตสดใสขึ้นบ้างหนา
จะจงรักภักดีทั้งกายา
ไปจนกว่าดินฟ้าจะมะลาย
นี่เป็นเพียงอารมณ์ที่ขมขื่น
ทุกวันคืนต้องทนเธอรู้ไหม
ต้องอาศัยปากกาช่วยระบาย
มาเป็นกลอนฝากไว้ในไทยเมล์
จะ
6 พฤศจิกายน 2546 21:02 น.
สายรุ้ง
วันที่เจ็ดพฤศจิกามาบรรจบ
เป็นวันครบรอบปีพอดีหนา
ที่หน้าฉันนั้นต้องนองน้ำตา
เพราะมารดาของข้าลาจากไป
ทั้งชีวิตท่านอุทิศทำเพื่อลูก
แต่กลับทุกข์เพราะลูกบางครั้งร้าย
ลูกเจ็ดคนแม่เลี้ยงได้สบาย
แต่สุดท้ายความตายมาพากเรา
แม่ทนทุกข์เลี้ยงลูกมาหกสิบ
ปีที่สิบแปดนั้นฉันฝันร้าย
เพราะสูญเสียพระในดวงใจ
เป็นปีที่โหดร้ายในชีวี
มัจจุราชโหดร้ายทำลายหวัง
ที่ฉันนั้นเคยตั้งใจเอาไว้
อยากเห็นท่านหลั่งน้ำตาเพราะดีใจ
ในวันที่ลูกชายได้ปริญญา
ลูกจะขอจดจำคำสั่งสอน
อันเป็นพรให้ไว้กับลูกหนา
จะขอทำตามคำที่แม่ว่า
ขอวิญญาณ์มารดาอย่าหว่งใย
ขอกุศลผลบุญที่ลูกนี้
ได้กระทำความดีอุทิศให้
ขอวิญญาณแม่นั้นจงสุขใจ
ในวิมานอันสดตลอดกาล
5 พฤศจิกายน 2546 22:17 น.
สายรุ้ง
อันบุพเพสันนิวาสนั้นมีสอง
เป็นคู่ครองกันมาตะครั้งก่อน
เมื่อได้เห็นทำให้จิตอาวรณ์
เหมือนดั่งศรปักษ์ลงตรงกลางใจ
ตัวอย่างเช่นเมรีที่ได้พบ
ชื่อพระรถปรากฏในจดหมาย
อยากจะเห็นหน้าตาว่าเป็นใคร
มีบ้างบ้านอยู่ที่ไหนร้ายหรือดี
นี้เป็นเพียงเกื้อกูลในปางก่อน
เรารองย้อนมาดูในชาตินี้
การช่วยเหลือซึ่งกันเป็นอย่างดี
ด้วยเหตุนี้เป็นวิถีแห่งความรัก
เพราะด้วยเหตุสองอย่างดังที่กล่าว
ทำให้เราปวดร้าวกันอยู่นี่
เมื่อไหร่หนอจะเห็นหน้าแหง่วเสียที
คงไม่รอจนเกือบชี้นะน้องนาง
5 พฤศจิกายน 2546 09:49 น.
สายรุ้ง
นกน้อยเจ้าคอยคู่ จับนิ่งอยู่บนสายไฟ
นั่งคอยว่าเมื่อไหร่ เจ้าจอมใจถึงจะมา
จริงจริงไม่เคยจับ เพราะอาจดับถึงชีวา
หากไฟลุกขึ้นมา ท่วมกายาชีวาตน
ไฟฟ้ารัดวงจร แม่งามงอนคงได้ยน
ไฟรักปักษ์อกคน ต้องทุกทนจนเกือบตาย
ทำไมต้องมีรัก สุดห้ามหักกับหัวใจ
เกิดเป็นลูกผู้ชาย หากมัวอายอดได้เมืย
ทุกข์จริงนะน้องเจ้า ร่างกายเรามันผันแปร
ทำใจไม่ได้แย่ แน่แล้วน้องสทั้งสองเรา
จงเตรียมใจไว้ก่อน เมื่อสีบรอนบนเส้นผม
มันหงอกเป็นสีเทา ใจของเราไม่รานรน
นี่แหละชีวิตคู่ คิดคิดดู่น่ารำคาญ
อยู่เดียวเปลี่ยวสังขาร นานนานเข้าเหงาจริงจริง
ตกลงเอาไงแน่ เดี๋ยวแก่ไม่ทันกาล
เลือกไปเดี๋ยวขึ้นคาน เดี๋ยวลูกหลานจะทันเรา
4 พฤศจิกายน 2546 17:07 น.
สายรุ้ง
จะขอตามเงาไปทุกแห่งหน
จนกว่ารุ้งจะค้นเงาเธอได้
แล้วจะนำมามอบให้ทรามวัย
เกิดมาได้อย่างไรคนไรเงา
จะมีเพื่อนคนไหนอีกบ้างหนา
ที่จะรับอาสาช่วยตามให้
จงรีบยกมือขึ้นมาเสียไวไว
ถ้ามัวช้าร่ำไรไม่ทันกาล
เอะทำไมทุกคนยังนิ่งเฉย
ไม่มีใครยกเลยเชียวหรือนี่
คงตายแน่หนอเราในคราวนี้
ไม่เห็นใจเพื่อนชี้ของเราเลย
เส้นทางอันยาวไกลในวัฏฏะ
มรณะเป็นภัยที่ใหญ่หลวง
ถ้าใครผ่านไปได้นะพุ่มพวง
ย่อมพ้นทะเลหลวงล่วงทุกข์เอย
จะไม่ยอมลดละทุกแห่งหน
หน้าส่วนตัว
870
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟสายรุ้ง
