1 เมษายน 2548 14:08 น.

... เมาชีวิต ...



     ... เมาชีวิต ...


	ฉันเดินลำพังบนหนทาง...
	ทุกก้าวย่างว่างเปล่าราวเพ้อฝัน
	บนถนนชีวิตคิดฝ่าฟัน
	กี่นานวันจะถึงซึ่งบั้นปลาย

	แสงทองส่องสว่างกระจ่างหล้า
	เคยตกต้องพสุธามาเลือนหาย
	ให้เหม่อลอยคอยเก้อละเมอดาย
	เปล่าเปลี่ยวกายอ้างว้างกลางทางเดิน

	ดวงหทัยมัวหมองยามมองฟ้า
	ภาวนาอย่ากลั่นแกล้งตัดแรงเหิน
	ด้วยอ่อนด้อยน้อยกำลังเสียเหลือเกิน
	อย่ามองเมินหันหลังไม่ฟังกัน
	
	แสงเจ้าเอย...
	ที่เจ้าเคยส่องหล้ามาปลอบขวัญ
	ให้มองเห็นเส้นทางแห่งชีวัน
	เหตุใดกันเจ้าจึงดับพาอับปาง

	หรือตัวฉันยังมัวเมาชีวิต?
	พาให้จิตหม่นหมองต้องรอยหมาง
	เมาชีวิต...เมารัก...ชักหลงทาง
	แสงเลือนลางแห่งความหวังพลันดับลง ...


                                                 หยกสีหม่น 
                                        เมษายน 2548




... เหมือนเรือ เร่ร่อน ลอยอยู่ในท้องทะเล
	ไม่มีวันเหหัน ไปเทียบท่า
	ที่มุ่งที่หมาย ห่างหายลับตา
	ดั่งสกุณา ที่พลัดรวงรัง ...


                                        คุณทมยันตี