23 ธันวาคม 2551 11:30 น.
อ.วรศิลป์
ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน หมุนวนเวียนไปตามกาล
วันเดือนใช่เนิ่นนาน ล่วงเลยผ่านราวโผบิน
ผ่านแล้วอีกปีหนึ่ง ให้คะนึงหวลถวิล
เฉกสายน้ำหลั่งริน ที่ไหลลับ ไม่กลับคืน
เรื่องราวมีมากมาย ทั้งดีร้ายจนดาษดื่น
ผ่านวันและผ่านคืน ทั้งสดชื่น ทั้งโศกา
ความจริงของวันนี้ เรายังมีซึ่งวันหน้า
จงหวังและศรัทธา ก้าวเดินหน้า อย่าท้อใจ
ปีใหม่ใกล้เข้ามา วอนเทวาพาสดใส
ทุกท่านบรรเทิงใจ ยิ้มละไมไปทั้งปี
สิ่งหวังได้สำเร็จ เคยเหนื่อยเหน็ดกลับสุขี
เปี่ยมสุขทุกชีวี นับแต่นี้ ปีใหม่เอย
22 กันยายน 2551 09:22 น.
อ.วรศิลป์
เก็บเล็กผสมน้อยค่อย ๆ เก็บ
เอาซุกเหน็บพกห่อพอถูไถ
เก็บเล็กผสมน้อยค่อยเก็บไป
จากเล็กน้อยเป็นมากมายด้วยใจทน
อภัยเล็กอภัยน้อยหมั่นคอยให้
ฝึกฝนใจฝึกฝนจิตคิดกุศล
อภัยเล็กอภัยน้อยจากใจตน
ย่อมส่งผลสุขสงบพบไมตรี
ความดีเล็กความดีน้อยค่อย ๆ สร้าง
เปรียบปูทางสู่เมืองแมนแดนสุขี
ความดีเล็กความดีน้อยค่อย ๆ ทวี
เป็นรังสีเกราะหุ้มคุ้มชีพเอย
18 กันยายน 2551 15:09 น.
อ.วรศิลป์
จากงอกเงยสู่งอกงาม ผ่านโมงยามหลายเพลา
งอกงามสู่แข็งกล้า ยืนทายท้า มิหวั่นเกรง
แข็งกล้าไม่ช้านาน ออกดอกบานดูยิ่งเก่ง
ธรรมชาติกล่อมบรรเลง ให้ครื้นเครงในอุรา
คืนเดือนเลื่อนผ่านพ้น ทั้งแดดฝนและลมกล้า
สุดท้ายวัยชรา ก็บ่ายหน้าเข้ามาเยือน
ผุกร่อนและผุพัง ทิ้งทอดร่างโดนแทะเฉือน
ไม่นานถูกลืมเลือน จนดูเหมือน...ไม่เคยมี
ชีวิตคนนั้นเล่า จากวัยเยาว์สู่เมืองผี
สุดท้ายปลายชีวี คือวิถีอนิจจัง
จากงอกเงยสู่งอกงาม ดั่งข้อความที่กล่าวอ้าง
เฉกป้ายบอกชี้ทาง แสงสว่าง...สัจธรรม
ชีวิตควรสำนึก คิดตรองตรึกเป็นประจำ
จะได้ไม่ถลำ ให้ดิ่งด่ำทางอบาย
สุดท้ายปลายชีวิต คงเหลือจิตที่เฉิดฉาย
หลุดลอยออกจากกาย สู่ที่หมาย...แดนนิพพาน
11 สิงหาคม 2550 16:05 น.
อ.วรศิลป์
สายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของทารกน้อยในอ้อมกอด
น้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าส่องสะท้อนกับแสงไฟเป็นประกาย
ความปีติยินดีฉาบฉายบนใบหน้าของหญิงสาว
สองมือของเธอที่โอบกอดทารกน้อยดูช่างอ่อนโยนและอบอุ่นยิ่ง
หญิงสาวค่อย ๆ หลับตาพริ้มอย่างเปี่ยมสุข
เธอกระชับอ้อมกอดจนทารกน้อยเริ่มอึดอัด
ริมฝีปากขมุบขมิบเหมือนกำลังเอื้อนเอ่ยอะไรสักอย่าง
********************
สองแขนแม่จะโอบอุ้มคุ้มชูเจ้า
จากวัยเยาว์จนเติบใหญ่ไม่หน่ายหนี
สองแขนแม่จะปกป้องผองไพรี
มิให้มีทุกข์ภัยใดบีฑา
สองขาแม่จะเดินย่ำกรำงานหนัก
มิรู้พักรู้เหนื่อยรู้เมื่อยล้า
สองขาแม่จะก้าวย่างข้างลูกยา
ไปจนกว่าชีพแม่ลับดับมลาย
สองตาแม่จะสอดส่ายรอบกายเจ้า
จะคอยเฝ้าไล่ยุงไรให้หนีหาย
สองหูแม่จะเงี่ยฟังระวังภัย
และประคองเจ้าไว้ด้วยสองมือ
ทั้งข้าวปลาอาหารแม่จะหา
ทั้งเงินตราส่งอ่านเขียนเรียนหนังสือ
ขอเพียงเจ้าไม่เกียจคร้านหมั่นฝึกปรือ
และยึดถือคำสอนสั่งดังตั้งใจ
ทั้งหมดนี้คือคำสัญญามั่น
เพื่อรับขวัญในวันอันสดใส
นับแต่นี้ทุกวันนิรันดร์ไป
กายและใจแม่ให้เจ้า....ไม่เอาคืน
11 สิงหาคม 2550 15:57 น.
อ.วรศิลป์
รักของใครจะยิ่งใหญ่เท่ารักแม่
รักของใครจะเที่ยงแท้เท่าแม่ฉัน
รักของใครไหนอื่นกี่หมื่นพัน
รักของใครเทียบแม่ฉันนั้นไม่มี
รักของแม่กว้างใหญ่แสนไพศาล
รักของแม่กล่อมวิญญาณให้สุขี
รักของแม่เทียบค่ามหานที
รักของแม่มิมีรักใดปาน
แม่ให้ฉันทั้งชีวีที่ให้ได้
แม่ให้ฉันมากมายมหาศาล
แม่ให้ฉันเริงรื่นสุขชื่นบาน
แม่ให้ฉันแม้ทรมานแทบสิ้นลม
แม่ให้ฉันได้อิ่มแม้ต้องอด
แม่ให้ฉันได้ลิ้มรสความสุขสม
แม่ให้ฉันแม้ทนทุกข์สุดระทม
แม่ให้ฉันแม้ต้องตรมขมขื่นใจ
ฉันเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ววันนี้
ฉันเข้าใจในหวังดีแม่มีให้
ฉันวันนี้อยากบอกรักแม่จากใจ
แม่ยิ่งใหญ่ดุจร่มไทรคุ้มชีวัน
ขอสัญญาจะยึดถือซึ่งคำสอน
จะขอพรเพื่อแม่ได้สุขสันต์
ขอสัญญาว่าจะดีทุกทุกวัน
แทนของขวัญจากใจให้แม่เอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
หน้าส่วนตัว
2015
