13 กันยายน 2552 00:56 น.
อรุโณทัย
หากรู้จักพอเพียงเลี้ยงชีวิต
ตามหลักคิดเศรษฐกิจพื้นฐาน
พึงพอใจในวิถีเยี่ยงโบราณ
มุ่งทำงานเพื่อหล่อเลี้ยงชีวี
เหลือกินเหลือใช้ให้เก็บออม
รู้ถนอมอาหารชำนาญดี
ใช้หลักการรอบรู้ทำเช่นนี้
ความเปรมปรีดิ์จึ่งมีที่อดทน
ยึดถือสมถะคุ้มกันภัย
อยู่อาศัยสันโดษมีเหตุผล
ยึดถือคุณธรรมนำใจตน
ตั้งมั่นบนความดีที่กระทำ
หากรู้จักพอเพียงเลี้ยงชีวิต
ไม่ยึดติดวัตถุที่เลิศล้ำ
ไม่ฟุ่มเฟือยฟุ้งเฟ้อเป็นประจำ
ความตกต่ำไม่มีอย่างแน่นอน
หากรู้จักพอเพียงเลี้ยงชีพตน
ตั้งอยู่บนเงื่อนไขไม่ซับซ้อน
พอประมาณสานสุขสโมสร
นิรันดรตราบฟ้าดินมลาย...
อรุโณทัย
๑๓ กันยายน ๒๕๕๒
11 กันยายน 2552 22:02 น.
อรุโณทัย
ปลายปากกาจรดลงบนกระดาษ
จึงเริ่มวาดอักษรวรรณศิลป์
ร่ายทำนองกรองกานท์ตามจินต์
อยู่ในถิ่นวงศ์วานแห่งกวี
น้ำหมึกรินไหลเลื่อนเป็นอักขระ
เกิดวาทะคำกลอนอักษรศรี
เป็นลำนำคำกานท์อันสุนทรีย์
เพื่อสดุดีกวีกลอนแต่ก่อนมา
ปลายปากกาจรดลงบนกระดาษ
อักษรสาสน์ส่งไปยังฟากฟ้า
สู่สวรรค์ชั้นกวีขอบูชา
เหล่าบรรดาครูกวีที่นิยม
อรุโณทัย
๑๑ กันยายน ๒๕๕๒
6 กันยายน 2552 20:04 น.
อรุโณทัย
เป็นมนุษย์ปุถุชนหนทางไกล
ความเข้าใจทางธรรมเข้าไม่ถึง
ความรู้ในหลักธรรมมีน้อยหนึ่ง
อาจไม่ซึ้งรสพระธรรมในคัมภีร์
การแยกแยะชั่วดีที่มีอยู่
การรับรู้อารมณ์ตามวิถี
การตัดสินดีชั่วอาจย่อมมี
ความคิดที่พลาดพลั้งอย่างแน่นอน
เป็นมนุษย์ปุถุชนบนทางธรรม
ไม่พ้นกรรมชี้นำเหมือนคราวก่อน
รอยประทับจับจิตเป็นนิวรณ์
มีสติป้อนปัญญาเพื่อไตร่ตรอง
เป็นมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา
เมื่อเกิดมาต้องต่อสู้เพื่อสนอง
ความอยู่รอดของชีวีตามครรลอง
เพราะหวังปองเพียงสุขสงบเอย
1 กันยายน 2552 22:34 น.
อรุโณทัย
สัตว์ร่ำไห้ระงมป่าเมื่อสิ้นเสียง
ปืนดัง เปรี้ยง ก้องไพรในวันหนึ่ง
ดับชีพสูญสิ้นโศกโลกรำพึง
วันที่ซึ่งนักอนุรักษ์ลาจากไกล
สิ้นแล้วคนคุ้มครองบรรดาสัตว์
ปืนหนึ่งนัดก็มาพรากจากไปได้
สิ้นคนดี สิ้นคนเก่ง คุ้มครองไพร
เสียงร่ำไห้กู่ก้องท้องดงดาน
เหลือไว้แต่เพียงอนุสรณ์
บันทึกตอนชีพดับลับสังขาร
อนุสาวรีย์ที่ประกอบการ
เพื่อสื่อสารคุณความดีที่กระทำ
อรุโณทัย
๑กันยายน ๒๕๕๒
30 สิงหาคม 2552 00:28 น.
อรุโณทัย
นานแล้วฉัน เห็นรอยยิ้ม จากปลายฟ้า
ด้วยแววตา เอ็นดู ที่สดใส
รอยยิ้มหวาน ซึมซ่าน ผ่านทรวงใน
พาดวงใจ ให้มีสุข เสมอมา
วันนี้ไม่ มีร้อยยิ้ม จากอัมพร
เหมือนคราวก่อน ที่เห็น จากปลายฟ้า
มีแต่เมฆ หม่นลอย เกลื่อนนภา
อนิจจา ใจหาย เสียดายจริง
รอยยิ้มจาก ฟากฟ้า ในครานั้น
ส่งสุขสันต์ ทั่วถิ่น อย่างยิ่ง
ส่งความรัก ส่งรอยยิ้ม ให้สรรพสิ่ง
ด้วยใจจริง เป็นยิ้ม อ่อนละมุน
นานแล้วฉัน เห็นรอยยิ้ม จากปลายฟ้า
มีแววตา อาทร ร่วมอุดหนุน
เป็นรอยยิ้ม ยิ้มให้ พร้อมไออุ่น
คอยเจือจุน ความรัก ความเมตตา
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ที่ผันผ่าน
ไปตามกาล แห่งห้วง ปริศนา
ไยวันนี้ ฟ้าไม่ ส่งยิ้มมา
เป็นขวัญตา ของผู้คน ที่รอคอย
อรุโณทัย
๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๒
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟอรุโณทัย
หน้าส่วนตัว
3878
