19 ธันวาคม 2548 19:26 น.
เจ้าพานทอง
เธอจ๋า...
ฉันไม่มีอะไรจะให้
มีเพียงหัวใจที่ฟกช้ำ
มองเธอ...
ด้วยดวงตาแดงก่ำ
พิลาปร่ำหาเธอเสมอไป
อยู่เดียว...
แสนเปลี่ยวหนาวและเศร้าใจ
มองไปไม่มีใคร...ให้แอบอิง
ตรงนี้...
หวังดีพลีรักหนักยิ่ง
สรรพสิ่งส่งให้ไม่อิดโอย
คือรัก...
แม้ชีพจักห่อนสุขและแห้งโหย
แต่หัวใจไม่หล่นโรยไปไหนไกล
เพียงใจ...
เทียมใจ เท่าใจ แทนใจ
ขอบคุณที่ยังอยู่ให้คิดถึง
มอบรักจากฉันวันรำพึง
เธอจะเป็นหนึ่งในใจไม่เปลี่ยนแปลง
17 ธันวาคม 2548 11:40 น.
เจ้าพานทอง
รักคนที่เขารักเราดีกว่า
เก็บน้ำตาค่าหลายไว้กับที่
แลมองบ้างบางคนในหนนี้
ใจยังพลีมีเพียงเธอเพ้อร่ำไป
เก็บน้ำตาค่าหลายไว้กับตัว
อย่าให้รั่วหล่นนักพักแก้ไข
โปรดอย่าหมางร้างเมินคนเกินไกล
คนจริงใจใฝ่รออยู่ไม่รู้ลา
แลมองบ้างบางคนอยู่หนไหน
เขาอาจอยู่คู่ใกล้ได้รักษา
ถนอมรักถักแพรใจให้เวลา
เพียงปลายตามาบ้างอยู่ทางนั้น
ใจยังพลีมีเพียงเธอเสมอไป
โยงสายใยยึดสายรักสลักมั่น
'ใช่' หรือ 'ไม่' อย่าได้เห็นเป็นสำคัญ
เพียงสัมพันธ์ผูกรักหนักแน่นเอย
16 ธันวาคม 2548 19:52 น.
เจ้าพานทอง
สองมือไกวแกว่งแปลแล้วเห่กล่อม
แสนถนอมออมรักจากอกแม่
เฝ้าบำรุงรักบำเรอจากดวงแด
รักมิแปรผันไปใจผูกพัน
คุณแม่สูงเกินสกุณาใดฝ่าถึง
คุณแม่ลึกกว่าก้นบึ้งห้วงมหรรณพ์
คุณแม่แกร่งกล้าเกินกว่าภูผาชัน
คุณอนันต์อันมีค่าหาใดปาน
กตัญญูคู่ตนทุกหนแห่ง
ระลึกแหล่งพระคุณพูนไพศาล
เป็นประจักษ์ลูกรักแม่แต่ดวงมาลย์
ทิวาวารจารคุณแม่ให้แก่ตน
14 ธันวาคม 2548 11:50 น.
เจ้าพานทอง
ฉันนั่งคอย...ค้อยคอยใจหงอยเหงา
โธ่...ตัวเราไฉนเป็นเช่นนี้หรือ
นั่งต๊ะเช้าเฝ้าต๊ะหวังใจยังดื้อ
จนมืดตื๋อยังไม่เจอใจเพ้อไป
โธ่...ตัวเราไฉนเป็นเช่นนี้นะ
กินข้าวละมานั่งรอขอฝันใฝ่
เธอก็ยั้ง...ยังไม่มาข้าอ่อนใจ
แต่ก็คงนั่งต่อไปไม่วายโวย
นั่งต๊ะเช้าเฝ้าหวังว่าจะมา
กระดี้กระด้านาทีผ่านพานให้โหย
นึกรำคาญแล้วนะจะมีโวย
น้ำตาโรยตบยุงตายไปหลายตัว
จนมืดตื๋อยังไม่มาเวลานับ
เริ่มกระสับกระส่ายไปให้เวียนหัว
จนท้ายสุดหยุดไม่ไหวใจเต้นรัว
เริ่มนึกยั้วะ...เอาไงวะ, จะไม่มา?
ว่าแล้วก็ถ่อกลับไปลับแล้ว
คงไม่แคล้วมีโกรธโทษโมหา
แต่ดันเจอเจอะตัวดีรีบรี่มา
พร้อมผกาช่องามตามง้องอน
เชอะอย่าถือว่าดีมีดอกไม้
แล้วจะได้ใจฉันฝันไปก่อน
รอจนเมื่อยเหนื่อยนะ...อ๊ะ ทำย้อน
ว่าก็ร้อนรอฉันเหมือนกันเลย
ชักตงิดติดใจในคำเธอ
รอเหมือนกันงั้นเหรอเธอเฉลย
แล้วทำไมฉันไม่เห็นเช่นภิเปรย
ปล่อยทรามเชยชมเหงาเฝ้าแต่รอ
เธอบอกไว้ให้รอ 'หน้าหอพัก'
ฉันก็จักรั้งไว้ไม่ไปต่อ
แต่ดั๊นรีบมา...มานั่งท้อ
แล้วก็อ๋อ...รอผิดที่นี่แหละซวย
...เฮ้อ!!!
13 ธันวาคม 2548 11:33 น.
เจ้าพานทอง
ยอดไศลในแดนดินถิ่นความฝัน
ต่างพากันตะกายป่ายปีนหา
ต้องอดทนอุตสาหะลัดเวลา
ใช้ความกล้าเป็นพร้างานฟันหนามพง
ณ ยอดเขาเนานิตย์ทุกทิศา
มีมวลมาลีแซมไล้ไพรระหง
สกุณาร้อยดาราร่ายรำวง
แล้วบรรจงคล้องคอผู้พิชิต
เขาคงต้องกู่ก้องร้องอำนาจ
ผืนอากาศดาษดื่นฝันสรรค์ประดิษฐ์
เอื้อมคว้าได้สุดแต่ใจจะใฝ่คิด
เพราะสัมฤทธิ์แห่งผลพยายาม
ควรจะต้องขอบคุณอุปสรรค
ที่ช่วยผลัก, ชะลอไว้ไม่ผลีผลาม
ทอดตนเป็นสะพานให้ไม่เกี่ยงนาม
ถิ่งทอดงามอยู่เบื้องหน้าอย่าช้ารอ
หากประมาทขาดกตัญญุตาแล้ว
คงไม่แคล้วแววสลดปรากฏหนอ
ดลให้ฝันผันไปไพรเหลือตอ
พลัดตกเขาน้ำตาคลอทรมาน
หน้าส่วนตัว
1313
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
