31 กรกฎาคม 2549 21:07 น.
เจ้าพานทอง
เบิกฟ้าใหม่ใสสดแสนสุขสันต์
เบิกความฝันวันศึกษาได้มาถึง
เบิกนัยน์ตาแต่ดวงใจให้ตราตรึง
สุดซาบซึ้งซึมซับกับวิญญาณ์
เป็นน้องใหม่ใสสดแสนสุขสันต์
มาร่วมปันน้ำใจใหม่ล้ำค่า
มาร่วมทุกข์ร่วมฝันฉันเฮฮา
ทุกเวลาร่าเริงบันเทิงใจ
จงอย่าหน่ายแม้มีกิจกรรม
เราร่วมทำร่วมคิดร่วมแก้ไข
จะได้พบสบสำเร็จอยู่ไม่ไกล
ทุกดวงใจใฝ่ดีมีคุณงาม
เมื่อเริ่มเรียนจงเพียรอ่านให้นานหนัก
เพื่อรู้หลักวิชาการอาจารย์ถาม
เป็นผู้รู้คงแก่เรียนเพียรพยายาม
เป็นผู้งามธรรมประกายให้บ้านเมือง
ยามสำเร็จเมล็ดพันธุ์อันล้ำค่า
ปลูกสิทธิผลิปัญญากล้ากระเดื่อง
เพื่อนำชาติปราชญ์ไผทไฟประเทือง
เป็นฟันเฟืองเคลื่อนเมืองไปในทางดี
4 กรกฎาคม 2549 22:21 น.
เจ้าพานทอง
หลับเถอะ...เจ้าจงหลับให้สบาย
พี่จะเป็นพระพายชายชื่น
หลับเถอะ...หลับฝันอย่าหันตื่น
พี่จะกล่อมทุกคืนให้รื่นใจ
*************************
หลับเถอะ...คนดี
ฉันอยู่นี่ข้างข้างไม่ไปไหน
จะคอยดูคอยแลและห่วงใย
ขอจงได้หลับสบายไร้กังวล
เธอเหนื่อยล้าฉันจะพัดจะวีให้
เธอร้อนใจฉันจะคลายได้น้ำฝน
เธอปวดร้าวฉันก้าวร่วมรวมทุกข์ทน
จะไม่บ่นจะไม่ถามทวงความดี
ขอแค่ได้อยู่ไกล้ไม่ไล่หาย
ขอพลีกายและหัวใจให้สุขี
ขอคุ้มครองชีวาทุกนาที
จะไม่รี้หนีไปใจถักทอ
แม้นเธอป่วยฉันช่วยอยู่รู้หน้าที่
แม้นเธอโกรธโทษฉันทีไม่มีฝ่อ
แม้นเธอร้ายฉันจะรักจักเฝ้ารอ
จะไม่ย่อท้อก่อนใคร...ไม่แน่นอน
21 มิถุนายน 2549 15:17 น.
เจ้าพานทอง
อิงเกยเขนยไหนจะคล้ายเจ้า
กอดกกเหมือนนกเศร้าเฝ้าฝัน
คืนร้างปีกล้า--มีพระจันทร์
ดั่งเพื่อนเตือนกันว่าฉันรอ
โผจากพรากไปไกลสุดกู่
อกโหว่งแหว่งรูตัวคู้ห่อ
เกาะโศกโบกเศร้ายังเร้ารอ
ตาแดงแห้งฝ่อคือหัวใจ
อกอุ่นเหมือนเดิมช่วยเติมเชื้อ
ใครก็ได้ให้เผื่อผ้าผืนใหม่
ห่มเหงาคลุมหงอย--ที่คอยไป
คืนรักครั้งใหม่ที่ใจคอย
แต่ไม่มีวี่แวว--แคล้วคลาด
นึกอนาจเก็บหนาวและน้าวหงอย
เอาจี้จิ้มใจให้เป็นรอย
เพื่อจะตราว่าคอยละห้อยนาน
เคว้งเคว้งคืออารมณ์บ่มเศร้า
ร้าวร้าวคือหัวใจไห้ขาน
ปราศคนสนใจไร้เบิกบาน
เป็นแค่คนผ่านแล้วผ่านเลย
20 พฤษภาคม 2549 22:50 น.
เจ้าพานทอง
ปวดใจกายร้าวในคราวนี้
เหมือนมีมีดพร้ามาทิ่มเถือ
โอดโอยโบยซ้ำราดน้ำเกลือ
เจ็บเหลือเจ็บหลายทุรายทุรน
คนรักหักหลังดั่งคายพิษ
ปวดจิตปวดใจ...หมดใครสน
นั่งช้ำร่ำไห้ได้แต่ทน
พบคนคิดร้ายทำลายเรา
จู่มามุ่งหลอกให้ชอกช้ำ
หมดคำน้ำหวานก็พานเฉา
เหลือซากเศษรักปักอกเรา
เพียงเหงาเฝ้าหลอนคนนอนซม
นานแล้วแคล้วรัก...อยากพักบ้าง
หลงทางคว้างอยู่คู่ความขม
เก็บเศร้าเอาโศก...โรคอารมณ์
เก็บระทมบ่มหนอง...จองจำใจ
ปิดประตูคู้ตัวนั่งมัวหม่น
ลืมคนลืมรักเคยฝักใฝ่
เข็ดหลาบสาปรักแช่งชักไป
กลัวใจไม่จำ...คอยซ้ำเดิม
กระซิก กระซิก
18 พฤษภาคม 2549 13:37 น.
เจ้าพานทอง
ชะเง้อแลชะแง้หาน้ำตาไหล
สะอื้นลึกสะอึกไห้ใจหะโหย
ระทดซมระทมซ้ำร่ำโอดโอย
ดอกไม้โปรยโรยกลิ่นเหมือนสิ้นใจ
รอแต่เธอเพ้อไปใจหวิวหวิว
เจ้าลอยลิ่วลอยลับกลับหนไหน
ยินก็เพียงเสียงแผ่ววะแว่วไกล
ฤาเสียงใจไห้หาเวลาตรม
นานก็รอท้อก็รัก...จักคอยเฝ้า
ขอเพียงเจ้าเข้าใจที่ไห้ห่ม
คือรู้สึกนึกถวิลแทบสิ้นลม
ช้ำก็ชมขมก็กลืน...ฝืนความจริง
จากไปนานผ่านฤดูคู่ความเศร้า
อยู่ไหนเจ้า...เหงาใจไร้ทุกสิ่ง
เจ้ารอนร้างแรมไกลไม่ประวิง
เราถูกทิ้งอิงหมอนนอนเปลี่ยวกาย
เวลาเปลี่ยนเวียนเรื่อยจึงเฉื่อยชา
เพียงเศษหญ้าค่าน้อยคอยแดดสาย
เพียงผงคลีที่ลอยคว้างอย่างเดียวดาย
เพียงต้นไม้ยืนต้นตายไร้คนแล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
หน้าส่วนตัว
1412
