20 พฤษภาคม 2549 22:50 น.
เจ้าพานทอง
ปวดใจกายร้าวในคราวนี้
เหมือนมีมีดพร้ามาทิ่มเถือ
โอดโอยโบยซ้ำราดน้ำเกลือ
เจ็บเหลือเจ็บหลายทุรายทุรน
คนรักหักหลังดั่งคายพิษ
ปวดจิตปวดใจ...หมดใครสน
นั่งช้ำร่ำไห้ได้แต่ทน
พบคนคิดร้ายทำลายเรา
จู่มามุ่งหลอกให้ชอกช้ำ
หมดคำน้ำหวานก็พานเฉา
เหลือซากเศษรักปักอกเรา
เพียงเหงาเฝ้าหลอนคนนอนซม
นานแล้วแคล้วรัก...อยากพักบ้าง
หลงทางคว้างอยู่คู่ความขม
เก็บเศร้าเอาโศก...โรคอารมณ์
เก็บระทมบ่มหนอง...จองจำใจ
ปิดประตูคู้ตัวนั่งมัวหม่น
ลืมคนลืมรักเคยฝักใฝ่
เข็ดหลาบสาปรักแช่งชักไป
กลัวใจไม่จำ...คอยซ้ำเดิม
กระซิก กระซิก
18 พฤษภาคม 2549 13:37 น.
เจ้าพานทอง
ชะเง้อแลชะแง้หาน้ำตาไหล
สะอื้นลึกสะอึกไห้ใจหะโหย
ระทดซมระทมซ้ำร่ำโอดโอย
ดอกไม้โปรยโรยกลิ่นเหมือนสิ้นใจ
รอแต่เธอเพ้อไปใจหวิวหวิว
เจ้าลอยลิ่วลอยลับกลับหนไหน
ยินก็เพียงเสียงแผ่ววะแว่วไกล
ฤาเสียงใจไห้หาเวลาตรม
นานก็รอท้อก็รัก...จักคอยเฝ้า
ขอเพียงเจ้าเข้าใจที่ไห้ห่ม
คือรู้สึกนึกถวิลแทบสิ้นลม
ช้ำก็ชมขมก็กลืน...ฝืนความจริง
จากไปนานผ่านฤดูคู่ความเศร้า
อยู่ไหนเจ้า...เหงาใจไร้ทุกสิ่ง
เจ้ารอนร้างแรมไกลไม่ประวิง
เราถูกทิ้งอิงหมอนนอนเปลี่ยวกาย
เวลาเปลี่ยนเวียนเรื่อยจึงเฉื่อยชา
เพียงเศษหญ้าค่าน้อยคอยแดดสาย
เพียงผงคลีที่ลอยคว้างอย่างเดียวดาย
เพียงต้นไม้ยืนต้นตายไร้คนแล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าพานทอง
หน้าส่วนตัว
1581
