20 ธันวาคม 2548 02:59 น.
เด็กตรัง
เหมือนกำแพง ที่โดน น้ำกัดเซาะ
เหมือนอยู่เกาะ โดดเดียว เปล่าเปลี่ยวเหงา
เหมือนเมฆฝน มืดมิด ปิดบังเงา
เหมือนความเศร้า เท่านั้น เป็นเพื่อนใจ
ความคิดถึง เริ่มจาง หมางห่างเหิน
ความบังเอิญ จำเผชิญ แรงหวั่นไหว
ความห่วงหา กลืนเวลา แล้วเปลี่ยนไป
ความไว้ใจ ในอาทร อยู่ไหนกัน
เมื่อดอกไม้ ผลิบาน แย้มวันใหม่
เมื่อความรัก ผลัดใบ ใจแปรผัน
เมื่อดอกโศก โชยลม กลบคืนวัน
เมื่อพระจันทร์ หม่นหมอง นองน้ำตา
ขอยินดี ที่รัก ประจักษ์ค่า
ขออย่ามา ทุกข์ใจ ในความหลัง
ขอรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มอบให้กัน
ขอพระจันทร์ เด่นสง่า กลางใจเธอ
17 ธันวาคม 2548 15:44 น.
เด็กตรัง
สร้างกำแพงแห่งรักมันสูงขึ้น
ให้เกินครึ่งที่ใจได้หวั่นไหว
สร้างให้มิดปิดให้ตายประตูใจ
อย่าให้ใครเข้าถึงแม้คนเดียว
ความรักเธอเหมือนน้ำที่ไหลเชียว
คดลดเลี้ยวซึมผ่านด่านคนเหงา
และสุดท้ายน้ำสายนี้ที่แบ่งเบา
ได้บรรเทาความเจ็บช้ำเช็ดน้ำตา
จากคิดสร้างกำแพงแห่งความรัก
กลับแปรพักฉันค้นพบสิ่งตามหา
ดั่งทะเลมีเม็ดทรายดาวเต็มฟ้า
ใจนั้นหนาจะไร้รักได้อย่างไร
หากยังมีลมหายใจจงคิดรัก
ให้รู้จักเรียนรู้สู้แก้ไข
อย่าท้อแท้ปัดฝุ่นทุกทางไป
แค่หัวใจไม่ไร้รักก็เกินพอ
หน้าส่วนตัว
1032
