21 เมษายน 2548 00:24 น.
เด็กตรัง
ได้ยินเสียงแว่วผ่านมาทางนี้
จำกลิ่นพี่หอมหวานยามคราก่อน
เสียงหยอกเหย้าเฝ้าหาราตรีวอน
ข่มตานอนอธิษฐานประสาใจ
เปรียบกับรักมีปีกล่องลอยไป
แห่งหนใดสุดถวิลยามคิดถึง
เวิ้งเคว้งคว้างไขว่คว้ายากหากดึง
รักครั้งหนึ่งลึกซึ้งยังจืดจาง
เมื่อชายหญิงคู่หนึ่งมารู้จัก
ก่อเกิดรักตามต่อไม่สิ้นสาง
เป็นเกลียวสานผูกไว้ด้วยใยบาง
บรรจงวางหัวใจลงไปใน
ความมั่นคงเคยมีที่ไหนเล่า
แม้ขุนเขายังทลายยากแก้ไข
เมื่อแก้วร้าวปล่อยรักดำเนินไป
สิ้นเยื้อใยภิณฑ์พังฮักปรวนแปร
8 เมษายน 2548 11:19 น.
เด็กตรัง
เก็บคำว่าเสียใจไว้ตรงนั้น
ที่มีกันความผูกพันหายไปไหน
ต่อแต่นี้คงไม่มีความช้ำใจ
สิ้นเยื้อใยขอให้ฉันไปเสียที
เก็บคำว่าขอโทษไว้ตรงนั้น
เพราะว่ามันไม่มีค่าแล้ววันนี้
เธอจากไปแล้วกลับมาย่ำยี
ปดวจีเหมือนผีปลอมหลอกกัน
เอาอะไรจากใจคนตอแหล
ไม่แยแสเจอใหม่ผลักหลังหัน
มาตอนนี้ขอโอกาสเพื่อยืนยัน
คนอย่างฉันเป็นตัวไหนสำหรับเธอ
คือ ไอ้โง่ไอ้งั่งยามเธอเผลอ
ตัว อยากเจอออดอ้อนทำอ่อนหวาน
สำ แนะนำคอยย้ำเตือนอาการ
รอง ร้าวรานชั่วชีวิตมิรักเธอ
3 เมษายน 2548 23:11 น.
เด็กตรัง
ที่ตรงนี้เคยมีเราอยู่เคียงคู่
คิดอดสูในใจนี้ไร้ความหวัง
กับความเหงาร่องร้อยเท้าห่วงภวังค์
ช่างยากจังเมื่อชีวิตไม่มีเธอ
ตรงสองเราเคล้าคลอต้องไกลห่าง
ตามเส้นทางโดดเดี่ยวเริ่มจะเพ้อ
ทำอย่างไรให้ใจไม่ละเมอ
อย่าได้เผลอรักเธอเกินกว่านี้
หากมีความคิดจากอยากเดินหนี
ฉันยินดีมิขว้างทางเธอกับเขา
ใยไขว่คว้าได้เพียงแค่รูปเงา
กับรักเราจบสิ้นหมดชิ้นใจ
จะส่งยิ้มให้เธออย่างเข้มแข็ง
แม้อ่อนแรงปวดร้าวจนทนไหว
เพียงอยากถามสาเหตุว่าทำไม?
รักน้อยไป..หรือเพราะอะไรก็ว่ามา
หน้าส่วนตัว
1570
