19 มกราคม 2548 17:14 น.
เบนนี่
...ฟ้าหม่น ปนเหงา
ทำไมเธอเศร้านักหนา
ปล่อยไปซะบ้าง..น้ำตา
อย่าให้ความเหว่หว้า มาทำลาย
...ฉันอยู่ตรงนี้ แล้วไง
คอยดูแลไม่ห่างหาย
เป็นเพื่อนยามทุกข์ร้อน ให้ผ่อนคลาย
เคียงข้างกาย..ยามหมองหม่น
...ฉันอาจไม่เลิศเลอ..มายมาก
แต่ฉันไม่อยาก..ให้เธอสับสน
หากวันใด เธอต้องทุกข์ทน
ฉันจะเป็นคน ซับน้ำตา
...หันหลัง..ให้ความเศร้า
ลืมคืนวันอันเจ็บร้าว..ซะดีกว่า
อย่าให้ความเหงาเกาะกิน..จนใจด้านชา
เพราะเธอมีค่า...ในแต่ละวัน
...ด้วยรัก...อันบอบบาง
ฉันจะโอบกอด ตรงปลายทาง แห่งฝัน
พร้องเคียงข้างเธอ ร่วมฝ่าฝัน
ยืนยัน..ด้วยถ้อยคำสัญญา
...น้ำหมึกทุกถ้อยคำที่ฉันเขียน
เพื่อคอยย้ำให้พากเพียร..ในวันหน้า
เธอจะยืนได้..ด้วยแรงแห่งศรัทธา
ฉันจะคอยอยู่ตรงปลายสายตา..ไม่ห่างไกล
16 มกราคม 2548 12:00 น.
เบนนี่
ฉันรู้ตัวดี ว่าไม่เอาไหน
ไม่เคยสนใจใคร คนทางนี้
ชอบทำเฉยชา เหมือนคนไร้หัวใจ..ใช่ไหม เธอคนดี
ทำให้เธอต้องทุกข์ทนแบบนี้...มันไม่ตั้งใจ
เธอเสียสละให้ฉันได้ ... ในทุกอย่าง....
เธอไม่เคยปล่อยให้ฉันนั้น อ้างว้าง หรือหวั่นไหว
เธอคอยอยู่เคียงข้าง ยามฉันไม่มีใคร
เธออยู่อย่างไม่เคยเรียกร้องอะไร จากฉันเลย
ฉันเองที่เป็นฝ่ายผิด....ที่ทำร้ายเธอเสมอ
ที่ทำให้เธอ...ก็เป็นเพียงความชาเฉย
เป็นเพียงคนใกล้สายตา มีเพียงแค่ความคุ้นเคย
ไม่เคยมีความพิเศษใด ใด เลย ในทุกวัน...
เธอยกย่อง ให้เกียรติกัน เหมือนฉันมีค่า
เธอมอบทุกช่วงเวลาทุกนาที ... ให้กับคนอย่างฉัน
เธอรักฉันได้ โดยไม่ใส่ใจอดีต ในวันนั้น
เธอบอกให้ฉัน ลบลืมช่วงเวลาสั้น สั้น ที่พลาดไป
....ฉันเองที่เป็นคนไม่ดี....
ไม่เคยใส่ใจเธอคนนี้...เธอคงเข้าใจใช่ไหม
เราสองคนผูกพันกัน..จนไม่อาจเปลี่ยนเป็นรัก อยากให้เธอเข้าใจ
ฉันรักเธอไม่ได้...ไม่ใช่เธอไม่ดี
ฉันไม่อยากให้เธอนั้นรักกัน
อยากให้เราสองคนคบกัน เพียงคนรู้จัก ก็แค่นี้
ฉันไม่อยากดึงเธอ มาผูกพัน เพราะฉันไม่อยากทำร้าย..คน ดี ดี
อยากให้เธอเก็บความรัก ที่มี ให้กับคนที่รักเธอ
อยากขอโทษ...ที่ทำให้เข้าใจผิด ให้คิดว่าเรารักกัน
แต่ฉันไม่ลืมบางคน ที่เคยร่วมฝัน กับฉันเสมอ เสมอ
ฉันรักเขามาก แม้เขาจะจากกัน แต่ฉันไม่อาจจะพบเจอ
คนที่ฉันจะผูกพันต่อไป คงไม่ใช่เธอ อยากให้เธอนั้นเข้าใจ
ไม่อยากทำร้ายเธอมากกว่านี้
อยากให้เธอเจอคนดี ดี ที่เธอฝันใฝ่
ฉันขออวยพร ให้เธอเจอรักแท้ ด้วยหัวใจ
และขอโทษที่รักเธอไม่ได้ ไม่อยากทำร้ายกัน
ฉันผิดมามาก ที่รั้งเธอเอาไว้...อย่างคนเห็นแก่ตัว
เก็บเอาเธอมาพันพัว....อยู่อย่างนั้น
ทำให้เธอเจ็บ แบบไม่ได้ตั้งใจ ให้เป็นคนที่ผูกพัน
ไม่ใช่คนที่จะร่วมฝัน กับฉันในวันต่อไป
สุดท้ายไม่มีอะไรจะบอก นอกจาก คำว่าขอโทษ
ถ้าเธอจะโกรธ...หรือโทษฉัน ก็ได้
ฉันจะไม่เถียงเธอ หากเธอจะดุ หรือด่า ก็ไม่เป็นไร
แต่แค่ อยากบอกว่าขอโทษที่รักเธอไม่ได้ จริง จริง......
12 มกราคม 2548 19:30 น.
เบนนี่
เพราะเราสองคนนั้นต่างกัน
รักที่มีให้ฉัน เธอก็มีให้ใครอีกหลายคน
ไม่ใช่มีแค่ฉันเท่านั้น ที่ต้องสับสน
เมื่อรู้ว่ากลายเป็นแค่คน ที่เธอเลือกมา
เลือก....ที่จะคบกัน เพราะฉัน นั้นรักเธอที่สุด
ไม่ใช่แค่คำพูด ที่ไม่จำเป็นต้องถือสา
รักที่ฉันมี ไม่สามารถตีเป็นราคา
แต่คุณค่า รักที่คืนกลับมา กลับไม่เหลือค่าสำหรับ อีกหนึ่งใจ
ฉันเอง...ต้องอดทน เพราะรักเธอ จึงทนเก็บ
ซ่อนความเจ็บ จนชาชิน นั้นเอาไว้
เพราะรักมากนัก ยากเกินจะตัดเธอออกจากใจ
ถึงแม้เป็นตัวเลือกก็ไม่ใส่ใจ ขอแค่ให้ฉันมีเธอ
แต่ตอนนี้ ฉันรู้ดี ว่าตัวฉันเองก็ยังมีค่า....
ไม่อยากเจ็บอย่างที่ผ่านมา โดยพลั้งเผลอ
เพราะความรักบดบังตา คิดว่าคงไม่มีทางลืมเธอ
แต่ท้ายสุด คงต้องลาจากเธอ คนที่รักเสมอ อย่างจำใจ
เพราะรักของฉันกับเธอไม่เท่ากัน
รักของเธอนั้น มันเพียงคำพูด ใช่ไหม ??
มันไม่เคยจะมีความหมาย เพราะเธอไม่เคยรักใคร
นอกจากความเหงาใช่ไหม ? เลยมาคบกัน
เลิก...คำนี้ที่ฉันอยากพูดให้เธอได้ฟัง
ถึงแม้ว่ายังไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น
แต่แค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว สำหรับคนที่ไม่เคยรักกัน
ก็สมควรแล้วที่ฉัน จะกลับไป ในวันที่ไม่มีเรา
อาจจะต้องใช้เวลาในการลืมเธอ
หรือต้องน้ำตาเอ่อ เพราะความเหงา
ตอนนี้เจ็บปวด พรุ่งนี้คงลืม คนที่เคียงข้างเหมือนดังเงา
ฉันจะลืมราวระหว่างเรา เอาไว้ในความทรงจำ
ให้เราสองคนจบลง ต้องคำว่าเลิกรา
ไม่ต้องมีแล้วแววตา ของคนที่เคยถลำ
ฉันจะจำเป็นบทเรียน ในวันข้างหน้าจะรักใคร ก็จงจำ
อย่าให้ใครเขาทำ ให้เจ็บช้ำ เหมือเช่นเธอ
วันนี้ .. ฉันจะเข้มแข็ง....กว่าวันวาน
จะลืมเธอออกจากความต้องการที่เคยเป็นมาเสมอ ๆ
ลืมเรื่องราวที่เคยมี ออกจากสมอง ของคนที่เคยเจอ
รักลวง ลวง จากคนเช่นเธอ ... คนหลายใจ
ไม่จำเป็นต้องอ้อนวอน เมื่อฉันเป็นเพียงตัวเลือกหนึ่ง
คนที่เธอไม่เคยลึกซึ้ง ถึงความรักของฉันเลยใช่ไหม ?
รักที่มีให้กันเป็นของปลอม ถูกหล่อหลอม ว่าอย่ารักใคร
เพราะเธอรักตัวเองมากไป เลยมองข้าม อีกหนึ่งใจ ที่รักกัน
เคยคิดว่าสักวัน ฉันคงเป็นคนร่วมฝัน ของคนเช่นเธอ
แต่ตอนนี้ รักที่เคยพลั้งเผลอ จบลงแค่นั้น
ไม่มีเราอีกต่อไป คนไร้หัวใจ เราเลิกกัน....
ขอจบ และยุติความสัมพันธ์ สิ้นสุดกัน ฉันจะลืมเธอ...
24 ธันวาคม 2547 07:17 น.
เบนนี่
หากวันก่อนเราไม่เจอกันเลยคงดีกว่า
แต่วัน..เวลา..ไม่สามารถย้อนกลับได้..
ฉันรักเธอเอง...เลยอวดเก่ง..อย่างจงใจ
รับเธอเอาไว้..ข้างใจ..ไว้พิจารณา
ทั้งที่เราสองคน...ไม่อาจพบเจอกัน
แต่เหมือนฟ้า..ลงทัณฑ์...หรือกลั่นแกล้ง..ให้ต้องห่วงหา
มาเจอะเจอกัน...ทั้งที่แตกต่างกันตลอดเวลา...
ไม่มีทีท่า...จะมาคบกัน
แต่ฉันนั้นเลือกแล้ว...ที่จะคบกับเธอ
แม้ใครที่รอมาเสมอ เสมอ เพราะรักฉัน
ฉันกลับทำร้ายคนที่มีหัวใจ ให้แก่กัน
แต่เก็บเธอเอามาผูกพัน..ทั้งตัวและหัวใจ...
สมแล้ว..ที่ต้องผิดหวัง..เมื่อเราต่าง
เลยถึงจุดจบ คือต้องแยกทาง..เพื่อพบเจอใครใหม่
รักที่มีให้กับเธอ...มันเลยลดน้อย..ลงเรื่อยๆไป
หรือเพราะว่าสองใจ...ไม่เคยรักกัน
เป็นเพราะฉัน นั้นเข้าใจผิดเรื่อยมา
ที่คิดว่าเวลา..สามารถที่จะเปลี่ยนผัน
คนที่แสนแตกต่าง..ให้มารักกัน
ถึงแม้ว่ามันจะยาก เกินจะเปลี่ยน ใครต่อใคร
เป็นเพราะเราสองไม่เคยรู้จักคุณค่า..แห่งคำว่ารัก...
พอเจอกันเลยเจ็บหนัก...และหม่นไหม้
สองแก้ม อาบน้ำตา ที่รินไหลออกมา อย่างจงใจ
ที่คิดผิดไป...ว่าเราคงเข้ากันได้ดี
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันคงเป็นเพียงความฝัน
เพราะเธอไม่เคยที่จะปรับตัวมาหากัน อะไรทำนองนี้
ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใย อย่างที่คนรักกันควรจะมี
ไม่แม้แต่นาที..ที่จะแสดงว่าใส่ใจ กันและกัน
ขอให้เรื่องเรา ยุติลงเพียงเท่านี้
ฉันขอโทษนะใจที่ไม่รักดี...ทำตัวง่ายอย่างนั้น
ขอโทษหากเธอจะโกรธ ก็จะไม่ว่ากัน
เพราะเราสอง ไม่อาจก้าวต่อร่วมกัน ในวันต่อไป
รักที่มีให้เธอ...จะเก็บเอาไว้ให้เป็นเพียงเพื่อน
คอยย้ำเตือน...ให้ฉันทบทวนในวันใหม่
หากคิดที่จะรัก ควรที่จะเลือกคน ที่จริงใจ
และรักเราด้วยความห่วงใย...ด้วยหัวใจที่รักจริง
24 ธันวาคม 2547 07:13 น.
เบนนี่
...สักวัน หนึ่ง..ฉันจะก้าวเดินต่อ
โดยไม่ต้อรอ...คนที่ร่วมฝัน
เพราะฉันจะสู้ต่อไป แม้จะไม่มีเธอร่วมฝ่าฟัน
ฉันจะยืดหยัด เพื่อสร้างฝันให้เป็นจริง
จะไม่ท้อ..เพราะมีกำลัง จากคนเช่นเธอ
คนที่จริงใจเสมอ และเธอก็ทำให้ฉันพบความจริง
สู้ตามลำพัง แม้ไร้ไหล่กว้างของเธอ ไว้แอบอิง
ไว้คอยพักพิง ยามฉันนั้น ท้อแท้ใจ...
กำลังใจ ฉันสามารถหาได้ จากหัวใจของฉัน
มันก่อตัวตามความฝัน อันยิ่งใหญ่
แม้วันข้างหน้า จะต้องฟันฝ่าอุปสรรค อีกยาวไกล
ฉันจะสู้ต่อไป เพื่อความยิ่งใหญ่ บนทางเดิน
ฉันไม่ต้องการคำเยินยอ
ฉันไม่ต้องรอการสรรเสริญ
ฉันไม่ท้อ แม้จะพบเจออุปสรรค ตามเส้นทางเดิน
ฉันจะไม่มัวเพลิดเพลิน คำชื่นชม
ฉันรู้วันนี้ ฉันอาจประสบความสำเร็จ ในก้าวแรก
ก็ไม่แปลก...บนหนทางของคนแกร่ง ก็ไม่ขื่นขม
ฉันจะไม่ประมาท...ปล่อยตัว และหัวใจไปตามลม
ถึงเป็นยอดหญ้า ก็มีคนชื่นชม ไม่ต่างดอกฟ้าไกล....
ถึงฉันจะเป็นยอดหญ้า...ก็เป็นยอดที่แข็งแกร่ง
ไม่อ่อนไหวไปตามสายลมแรง...ที่พัดไหว...
ฉันจะอยู่วันพรุ่งนี้...เพื่อเป็นคนดี..อีกคน บนโลกหนึ่งใบ
ฉันจะสร้างฝันอันยิ่งใหญ่ เพื่อไว้เป็นบทเรียน
เรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิต
คนเราต่างลิขิต ชีวิตเหมือนดังภาพเขียน
ขีด ขีด วาด วาด แต่งเติมสีสัน อย่างพากเพียร
เพื่อให้เป็นบทเรียน...เพื่อให้เราทบทวน..เวลาหันกลับมา
สักวัน...ฉันจะทำให้เธอภาคภูมิใจ...มากกว่านี้
ว่าเธอมีเพื่อนที่แสนดี...อยู่ตรงนี้ เรื่อยมา
ฉันเองจะอยู่ตรงหน้าเธอทุกครา...
เพื่อให้เราสองคนก้าวเดิน ในช่วงเวลา ที่งดงาม ต่อไป
หน้าส่วนตัว
1624
