ศักยภาพที่ซ่อนเร้น

รอยทาง

เคยคิดบ้างไหมว่าสิ่งที่เราไม่เคยทำ  และไม่เคยคิดที่จะทำ  และคิดว่าเราทำไม่ได้เพราะไม่มีความรู้และวิธีการที่จะทำ  แต่ในที่สุดเราก็ทำมันได้สำเร็จด้วยตัวของเราเอง   ทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิชาความรู้ที่เรียนมา  หรือหน้าที่การงานที่ทำอยู่				

ตุ๊กตาพลาสติกเหล่านี้คือจุดประกายความคิดของฉัน   มันได้ถูกวางขายเป็นกองๆ ตามตลาดนัด   ใส่เสื้อผ้าที่เย็บด้วยเศษผ้าไม่พิถีพิถันราคาไม่แพง   มองดูแล้วก็นึกถึงตอนเป็นเด็ก   เคยคิดอยากจะเป็นเจ้าของตุ๊กตาสักตัวก็ไม่มีโอกาสเพราะฐานะความเป็นอยู่ที่บ้านยังจน  นอกเสียจากกระโหลกกระลาถ้วยชามเก่าๆ ที่ถูกทิ้งเก็บมาเล่นขายข้าวแกงตามประสาเด็กผู้หญิง   จึงซื้อมาเก็บไว้สามสี่ตัวเพราะเพียงแค่อยากช่วยคนขาย

ฤดูหนาวมาเยือนการมาอยู่ต่างประเทศนี่อากาศมันหนาวจริงๆ  หนาวเสียจนจับขั้วหัวใจต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ  ยิ่งหิมะตกไม่อยากออกไปที่ไหนเลย  ยามว่างจากภาระงานก็อยากจะหาอะไรทำเล่นๆ  แก้เหงา  เห็นคนแก่ผู้หญิงที่นี่เขาขยันถักไหมพรมกันจัง  ถักเสื้อผ้า  หมวก  ผ้าพันคอ  ถุงมือ ถุงเท้า ฝีมือดีสวยๆ  ไว้ใช้กันเอง    ฉันไม่เคยมีความรู้และวิธีการในการทำอะไรแบบนี้มาก่อน   เพราะด้วยไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นงานอดิเรกยามว่าง  ตัดสินใจเข้าร้านขายไหมพรมซื้ออุปกรณ์และแบบการถักผ้าพันคอ  หมวก ลองทำ  ผิดๆ  ถูกๆ  เส้นด้ายพันกันนัวเนียจนเกือบจะท้อ  แต่เพราะความท้อยิ่งทำให้มีความพยายามที่จะทำให้ได้ว่าจะสำเร็จเเค่ไหน  พยายามแล้วพยายามอีกแก้แล้วแก้อีก   สายตาก็พล่ามัวแสบจนน้ำตาไหล  เพราะสนใจจ้องแต่เข็มถัก   ในที่สุดหมวกและผ้าพันคอก็ไม่เป็นผล				

สายตาไปเห็นตุ๊กตาที่ซื้อมา  สมองเริ่มคิดว่าน่าจะทำอะไรกับเจ้าตุ๊กตาตัวนี้  เปลี่ยนจากผ้าพันคอและหมวกมาเป็นชุดตุ๊กตาแทนน่าจะดี  ลองผิดลองถูกอีกแล้ว  ทำเอานิ้วมือและข้อมือปวดเคล็ดไปนานพอควรกว่าจะได้หนึ่งตัว  เจอเด็กคนไหนที่เราอยากให้ก็แจกเขาไป   ไปออกกำลังกายก็เอาไปฝากเพื่อนสมาชิกเพื่อเป็นการสร้างมิตรภาพไปในตัว   ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเข้าตาเจ้าของร้านซุปเปอร์มาเก็ตในหมู่บ้าน   เขาบอกให้เอาไปลองวางขายที่ร้านของเขาดู				

รู้สึกมีกำลังใจขึ้น  สมองน้อยๆ  เริ่มหลั่งไหลความคิด  นำเอาสิ่งแวดล้อมรอบตัวมาเป็นตัวจุดชนวน บางคนก็บอกลองทำแบบนั้นแบบนี้มีไอเดียมาให้   คิดประดิษฐ์ขึ้นมา  การคัดเลือกสีสันของเส้นด้ายเอามาผสมถักเข้าหากัน  ปาก  ตา  วัสดุอุปกรณ์แต่ละชนิดมาประยุคใช้  กว่าจะได้ตุ๊กตาหนึ่งตัวมันไม่ง่ายเลย   ถึงได้รู้ว่านี่มันงานศิลปะชัดๆ  นี่เอง				

สิ่งมหัศจรรย์ก็เริ่มเกิดขึ้น  ทำให้ค้นพบการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงของตัวเองทุกๆ  วันยามว่าง   วิ่งเข้าออกซื้ออุปกรณ์ในการทำ  ซื้อผิดซื้อถูก  ทำให้รู้ว่าการเย็บปักถักร้อยนี่มันก็ยากมีหลายวิธีการ  เข็มแต่ละชนิดก็มีหลายขนาด  แต่ละขนาดก็ใช้งานแตกต่างกันไป   เส้นด้ายก็มีหลากหลายแบบแยกประเภทไปตามงานฝีมือ   กว่าจะลงตัวรู้ว่าควรจะใช้ชนิดไหนอย่างไรนานหลายเดือน 

ที่สำคัญทำให้ค้นพบบทเรียนอันล้ำค่าจากตัวเองว่า  "บางครั้งการเรียนรู้ก็ไม่จำเป็นต้องเรียนในห้องเรียนเสมอไปแต่ก็สามารถเรียนรู้ได้  ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนโดยไม่ต้องมีครู   โดยการเรียนรู้จากสิ่งแวดล้อมรอบตัว  มาเป็นแนวทางและเป็นครูในเรื่องที่เราสนใจและอยากจะทำ"    เริ่มประดิษฐออกแบบมาตามสไตล์ความคิดที่อยากจะให้เป็น				

บทเรียนครั้งนั้น    มือที่ได้รับความเจ็บปวดจากการถูกเข็มทิ่มแทงตำจนเลือดออกซิ๊ปๆ จากการเย็บ    ข้อมือที่เคล็ดคัดยอกเจ็บปวดต้องใช้ผ้าพันครีมนวดอยู่เป็นเดือน     อะไรที่ไม่เคยทำเรียนรู้และไม่มีประสบการณ์มาก่อนก็ย่อมทำให้เกิดความผิดพลาดได้

ทำเป็นของขวัญแจกเพื่อนๆ   เขาก็บอกลองเอาไปออกงานโชว์ตรงนั้นนี้ดู  มีคนสนใจซื้อบ้างไม่ซื้อก็มีกำลังใจคิดที่จะทำไปเรื่อยๆ  มีบางคนก็สั่งไปขาย   หากขายไม่ได้เราก็ยินดีรับคืนเพราะไม่ได้เสียหายอะไรเลย				

สิ่งที่สำคัญ  "สอนให้ฉันได้รู้จักการเรียนรู้การเอาตัวรอดในสังคมที่ไม่ใช่บ้านเกิด  เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันกับผู้คนในโลกใบนี้ไม่จำเป็นว่าเขาจะเป็นคนชาติใดหยิบยื่นตุ๊กตาตัวน้อยสร้างมิตรภาพ"   ไม่ได้ต้องการขายเพื่อความร่ำรวยแต่ต้องการความร่ำรวยทางความสุขในการที่ได้ทำ      การรู้จักใช้เวลาว่างอย่างคุ้มค่าไม่เสียไปโดยเปล่าประโยชน์  และได้พัฒนาแนวความคิดใหม่ๆ  อยู่เสมอ

     ฉันเคยอ่านเรื่องราวเของ  โทมัส เอดิสัน  ที่เป็นนักประดิษฐหลอดไฟฟ้า  เขาประดิษฐ์หลอดไฟไปมากมายหลายพันครั้งกว่าจะประสบความสำเร็จขึ้นมา   มีคนมาสัมภาษณ์ว่า  คิดอย่างไรกับความล้มเหลวเหล่านั้น  เขาตอบว่า  "ไม่เคยล้มเหลวกับสิ่งที่ได้ทำ  แต่เขาประสบความสำเร็จในทุกๆ  ครั้งที่ได้ทำ  เพราะความสำเร็จแต่ละครั้งยังไม่เป็นที่พอใจสูงสุดของความสำเร็จที่เขาต้องการ"				

เพราะแรงบันดาลใจตรงนี้จึงทำให้อยากที่จะทำต่อ  แม้จะเกิดความผิดพลาดในการทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  นั่นแสดงถึงผลของความสำเร็จพัฒนาการขึ้นไปตามลำดับ  

ผลงานบางส่วน  ถูกน้องนักศึกษาไทยบางคนเอาไปโชว์ขายในมหาวิทยาลัยที่เขาเรียน   และช่วยทำให้เขามีรายได้  เล็กๆ  น้อยๆ  เป็นกำลังใจซึ่งกัน				

และอีกอย่างทำให้รู้ว่า   "การที่จะได้ความสำเร็จอะไรมาสักอย่างก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดทั้งนั้นและไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ  ของฟรีนั้นคงไม่มีในโลกแน่นอน   และศักยภาพในตัวเราเองก็สามารถที่จะทำอะไรได้มากมาย  หากเพียงแต่ยังซ่อนเร้นและรอคอยให้เราค้นหาอยู่"