ลมหายใจที่จากไป

รอยทาง

' กลับมาบ้านเถอะ   แม่อาจจะไม่ได้อยู่กลับเราแล้ว 
   เสียงของพี่สาวแว่วมาทางเสียงโทรศัพท์จากเมืองไทย      ถึงกับทำให้คนฟังนั่งนิ่งเงียบครู่หนึ่ง   วีซ่าก็มาหมดอายุเพิ่งไปต่อเมื่อวาน    (4 กรกฎาคม 2554) รออีก 1 สัปดาห์ถึงจะได้    แต่หัวใจของแม่เพียงแค่เสี้ยววินาทีมีค่ายิ่ง       มองไม่ออกว่าจะไปเอาสมุดวีซ่าออกมาได้อย่างไร    ในใจก็แว๊บคิดมาได้ถึงเพื่อนที่เป็นตำรวจ        จึงตัดสินใจติดต่อโทรหา       เขายินดีพาไปที่สถานีตำรวจสำหรับต่อวีซ่าของชาวต่างชาติ    และพาเข้าพบกับหัวหน้าฝ่ายที่มีอำนาจการตัดสินใจ  บอกเหตุผลจะกลับเมืองไทยด่วนคุณแม่ป่วยหนัก     เขาบอกว่าอีกชั่วโมงครึ่งให้มารับได้ตัดคิวให้ก่อน 
หลังจากรับสมุดต่อวีซ่า       รีบกลับมาที่บ้านเพื่อติดต่อจองตั๋วเครื่องบิน  ปรากฎว่าที่นั่งเต็ม   ตัดสินใจโทรกลับไปหาพี่สาวอีกครั้ง   ตอนนี้หมอกำลังปั๊มหัวใจแม่อยู่     พี่สาวบอกมาตามสาย       กลับไม่ได้แล้ววันนี้เพิ่งได้วีซ่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่มี      ฉันตอบกลับไปด้วยความเศร้าใจ   ไม่เป็นไรวันไหนก็ได้    พี่สาวตอบ          แม่เป็นอย่างไรบ้าง   ฉันถามตอบ        'กำลังอยู่กับหมอ    ฉันถามกลับไปด้วยหัวใจที่สั่นระทึก  ภาวนาขอให้แม่จงรอคอยลูกด้วยอย่าเพิ่งจากไปไหน  
เข้าไปจุดเทียนสวดมนต์ขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยเยื้อชีวิตแม่ของลูกด้วย     เทียนที่จุดส่องแสงสว่างไม่นานก็ดับวูบและหล่นลงมาที่พื้น   รีบจับคว้าขึ้นมาและจุดไฟใหม่อีกครั้ง    ใจไม่อยากจะคิดไปในทางที่ร้ายได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น     สิบกว่านาทีผ่านไปหัวใจที่กระวนกระวายโทรกลับไปอีกครั้ง       แม่ไม่อยู่กับเราแล้ว    เสียงพี่สาวแผ่วเบามาตามสาย      นี่มันคือความจริงหรือความฝันกันแน่      ไม่อยากเชื่อหูของตนเอง     เรื่องราวเหล่านี้มันได้เกิดขึ้นจริงๆ       แล้วหรือ  สำหรับคำว่าสูญเสีย  และสูญสิ้นแม่บังเกิดเกล้าของฉัน .... 
คำพระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่                   'ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ     ดูมีค่ายิ่งใหญ่นัก     หากสิ่งเหล่านี้ไม่เคยได้พบปะเผชิญกับใคร         แม่ของฉันวัย 75 ปี     ป่วยด้วยโรคกระดูกพรุ่นขั้นรุนแรงเดินไม่ได้มา 2 ปี         จนกระทั้งลามมาที่ไต  ต้องทำการล้างฟอกไตวันเว้นวัน   ที่ผ่านมาแม่ต้องเลี้ยงดูแลส่งเสียให้การศึกษาลูก 8 คน จนประสบความสำเร็จ  หลังจากคุณพ่อเสียชีวิตมากว่า 40 ปี  
ณ วันนี้ลูกของแม่ประสบความเร็จทั้งชีวิการศึกษา       แม้ลูกของแม่บางคนเป็นถึงอาจารย์แพทย์   เมื่อถึงเวลาก็มิสามารถหยุดยั้งชีวิตได้  แต่ลูกๆ ทุกคนได้มีโอกาดูแลปรนิบัติแม่เป็นอย่างดี    ดูแล   อาบน้ำเช็ดตัว ทำอาหาร  เฝ้าดูแลไม่ขาดระยะแม้จะอยู่ต่างประเทศ   ทุกปีก็จะกลับไปดูแลผลัดเปลี่ยนกันกับพี่ๆ     โทรให้ได้ยินเสียงของแม่ทุกวัน  มีความสุขเมื่อมีโอกาสได้ทำให้ท่าน        ลูกกลับมาเพียงแค่หกเดือนให้หลังแม่ก็จากลูกไปเสียแล้ว       ขอให้แม่จงไปสูสุคติทุกภพไป....
ขอกราบขอบพระคุณ คุณพ่อ-แม่ 
ยิ่งใหญ่แท้ลูกได้เกิดมาสู้ดูโลกกว้าง
เผชิญด้วยหัวใจแกร่งกล้าอยู่ในทรวง  
จงหมดห่วง  พ้นทุกข์  เป็นสุขเทอญ
หากวันนี้ยังมีแม่พ่อแม่อยู่     ขอทุกคนจงปฎิบัติความดีแก่ท่านเถิด   และขอให้ทุกคนจงมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข    หากแต่พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาดูโลกหรือไม่   เพียงเสี้ยววินาทีก็มิอาจรอคอยได้สำหรับลมหายใจที่จะลาลับไป ......   อย่างไม่มีวันหวนกลับอีกเลย