จะมีใครเข้าใจบ้างมั๊ยน๊อว่าคนไซส์มินิอย่างฉันต้องพบเจออุปสรรคใดบ้างในแต่ละวัน...สมัยเด็ก... แม่จะซื้อเสื้อผ้าเผื่อโตเสมอ...น้อยครั้งที่จะได้ใส่เสื้อผ้าพอดีตัวเท่าที่จำความได้
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าวัดความสูงแต่ละเดือนเขยิบขึ้นทีละมิลลิเมตร
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เขยิบไปอยู่โซนหลังห้องได้ล่ะเนี่ย ^^"
...สมัยเรียนมัธยมต้น... คุณครูจะให้เข้าแถวเรียงจากคนตัวเล็กไปหาคนตัวสูง ฉันต้องได้อยู่โซนหน้าทุกทีสิน่าเวลาเคารพธงชาติต้องร้องเพลงดังๆ
เพราะมีสายตาอันคมกริบของบรรดาคุณครูทั้งหลายเพ่งเล็งอยู่ หลังจากเคารพธงชาติจบสวดมนต์เสร็จก็จะมีการยืนทำสมาธิหนึ่งนาที ท่ามกลางแดดอันร้อนระอุ กลางสนามหญ้าที่แห้งกรอบ เหงื่อไหลหยดซิกๆก็ห้ามกระดุ๊กกระดิ๊กเพราะถือว่าไม่สำรวม
ในขณะที่ความเงียบปกคลุมรอบตัว หูของฉันก็แว่วได้ยินเสียงคุยจุ๊กจิ๊กๆของเพื่อนตัวโย่งที่ยืนอยู่ท้ายแถว แอบคิดในใจทำไมไม่สลับโซนข้างหลังมาอยู่โซนข้างหน้ามั่งน๊อเนี่ย
แบ่งแยกชัดๆ....ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน...ฮือออออ....
โอ้โฮ....มันดีอย่างนี้นี่เอง
สมัยก่อนที่อยู่โซนหน้า ในขณะที่พวกไซส์มินิอย่างฉันต้องตะเบ็งเสียงกันตัวโก่ง แต่พวกตัวโย่งที่อยู่โซนหลังปากไม่ขยับกันเลยสักนิด
กว่าจะได้รับอิสระก็ใกล้จบเสียแระ....เฮ่อ....ประชาธิปไตยอยู่ที่ไหน...
น่าจะมีการทำประชามติโหวตว่าควรจัดแถวหน้าเสาธงตอนเช้าอย่างไรรับรองพวกเราชนะขาดลอย
ตอนม.๕ เลือกเรียนชมรมดนตรีไทยทางโรงเรียนจะมีเครื่องดนตรีให้ยืมไปฝึกซ้อมที่บ้านได้ ฉันเล่นซออู้ ซอด้วง สะล้อ มาตลอด แต่จะมีใครสักคนรู้ไหมว่าความจริงแล้วฉันอยากเล่นขิมมากๆ
แต่หมดปัญญาหอบกลับบ้านไหนจะหอบมาโรงเรียนอีก เพราะสมัยเรียนต้องเดินไปโรงเรียนหลายกิโลอยู่
เพื่อนที่เขาอยู่ไกลกว่าเราเขาก็จะนั่งรถสองแถว ไม่ก็ขับมอเตอร์ไซค์มา ขิม เป็นเครื่องดนตรีที่ถูกเพ่งเล็งมีแต่คนอยากเล่นจนคุณครูต้องมาช่วยตัดสินใจให้ เวลาที่อำเภอมีงานคุณครูก็จะเลือกคนไปฟ้อนเล็บ พวกผู้หญิงถามเรียงตัวได้เลยไม่มีใครอยากทำ
เพราะอากาศร้อน ซ้อมก็นาน แต่งหน้าทาปากกินอาหารก็ลำบาก พวกเราตัวเล็กๆไซส์มินิอยู่โซนหน้าไม่กล้าสบตาคุณครู
ก้มหน้างุดๆ จนคุณครูแอบแซวบ่อยๆว่า"ไม่ต้องก้มครูก็แทบจะมองไม่เห็นอยู่แล้ว"
ตอนแรกกะจะเกาะเสาตรงประตูเป็นหลัก ก็จำต้องขยับเข้าไปข้างในที่เหล่าบรรดาพนักเก้าอี้ล้วนแต่มีเจ้าของจับจองไว้แล้วแทบทั้งสิ้น
เส้นทางที่ฉันเดินทางประจำ ณ ช่วงเวลาเร่งรีบของผู้คนที่ต่างมุ่งหน้าเข้าเมืองกรุงก็ดูจะอีรุงตุงนังเสียเหลือเกิน
จะเอื้อมมือโหนราวรถเมล์ก็ท่าทางจะต้องห้อยต้องแต่งเป็นแน่
อย่ากระนั้นเลยคุณผู้ชายใจดีทั้งหลายไหนๆก็ใส่เข็มขัดมาแล้วขอยืมใช้เป็นตัวช่วยหน่อยเหอะนะคะ
คิดได้ดังนั้นก็ใจกล้าหน้าด้านเข้าไปสะกิดพี่ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
เลือกใบหน้าที่ดูแล้วใจดีมีเมตตาซะหน่อยว่า "พี่ขาขอจับหูกางเกงหน่อยนะคะ"
ขอขอบคุณพี่ผู้ชายที่เคยช่วยเหลือให้การอนุเคราะห์เสียสละความไม่สบายส่วนตัวให้ผู้หญิงตัวเล็กๆไซส์มินิอย่างฉันได้มีที่จับชั่วคราว
เรื่องที่นั่งอย่าได้ฝันถึง เพราะเราไม่ได้อยู่ต้นสายมิเคยเข้าใกล้คำว่าคล้ายจะได้นั่งเลยสักกะติ๊ด
เหลือบเห็นคนที่เขาได้นั่งแถมยังสัปหงกน้ำลายไหลยืดหยดติ๋งๆแล้ว ก็มองด้วยความอิจฉานิดๆ
แต่ก็คิดในแง่ดีว่ายืนอย่างสิงห์ดีกว่า...(ขาสิงห์ ...อิอิ...อย่าได้แคร์)
จำได้ว่าตอนเข้ามาเรียนกรุงเทพฯใหม่ๆก็ย้ายมาอยู่ชานเมือง เส้นทางก็ไม่คุ้นแถมสิ่งที่กลัวที่สุดในการเข้ามาเมืองกรุงก็คือ"การนั่งรถเมล์"
วันแรกที่นั่งรถเมล์ก็เป็นอย่างที่เล่าข้างต้น(อย่าให้เล่าซ้ำ เหอๆ)
ขาไปไม่เท่าไหร่เพราะปลายทางสุดสายพอดี แต่ขากลับนี่สิพอขึ้นรถก็มีสภาพเหมือนปลากระป๋องโดนอัด จะมีใครสังเกตุบ้างมั๊ยว่ามีปลาซิวปลาสร้อยตัวเล็กๆโดนอัดก๊อปปี้อยู่ตรงกลางรถเมล์
ไม่มีโอกาสได้รับลมที่พัดมาทางหน้าต่าง หรือแม้กระทั่งจะมองวิวสองข้างทางก็ไม่เห็น
จากสายตาคนไซส์มินิอย่างฉันถ้าไม่เจอบั้นเอวของชายหนุ่ม ก็เจอแผ่นหลังของหญิงสาว
ปัญหาอยู่ตรงที่นอกจากจะร้อนตับแล่บจนแทบจะเป็นลมแล้วล่ะก็ ยังต้องคอยชะเง้อคอว่าถึงป้ายไหนแล้วหว่า
หลังๆฉลาดขึ้นมาหน่อยก็เอ่ยปากบอกพี่ที่นั่งข้างหน้าต่างหรือคนที่ยืนริมว่า" พี่คะถ้าใกล้ถึงป้าย...ตุ๊ดๆ...(เซ็นเซอร์) ช่วยบอกหน่อยนะคะ"
ต้องขอบคุณคนแปลกหน้าทุกท่านที่แสนใจดีเหล่านั้นมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ..
เห็นอยู่ลางๆว่ายังมีของเหลืออยู่ข้างในแต่ไม่สามารถใช้วิธีธรรมดาได้ อย่างเราต้องอาศัยวิชาตัวเบา
เขย่งปลายเท้ายืดคอยืดแขนทำท่าปูไต่จนตระคริวเกือบจะกินก็ยังเอื้อมไม่ถึงเป้าหมาย
เหลียวซ้ายแลขวาหาตัวช่วย ชั่วโมงนั้นแค่มีใครสักคนที่ตัวสูงกว่าเราเดินผ่านมา แม้จะสูงกว่าแค่ไม่กี่เซ็นต์ก็ดีใจราวกับว่าได้เจอเนื้อคู่ที่รอคอยมาแสนนาน
ขอขอบคุณพี่ขายาวทุกท่านที่ช่วยเอื้อเฟื้อแก่คนขาสั้นตาดำๆ
เดี๊ยะๆ แต่ฉันก็ตอบไปด้วยความใจเย็นว่าซื้อให้หลานอ่ะค่ะ"น้องเค้าหุ่นประมาณนี้อ่ะค่ะใส่ไซส์อะไร"
ห้องลองมีไว้ทำไม.....(ไม่ลอง)....ฮ่า....กลับไปลองที่บ้านก็ได้เพราะสอบถามแล้ว ถ้าใส่ไม่ได้รับเปลี่ยนคืน
ร้านไหนขึ้นป้ายซื้อแล้วไม่รับเปลี่ยนคืนอย่าได้หวังว่าจะย่างกรายเท้าอันเล็กๆคู่นี้เข้าไปสำรวจ
เคยซื้อยีนส์ผู้ใหญ่มาก็ต้องลำบากไปหาร้านตัดขาวุ่นวายแถมเสียดายผ้าส่วนเเกินอีกต่างหาก
เลยเอามาเย็บเป็นกระโปรงยีนส์ให้ตุ๊กตาหมีใส่ เห็นแล้วชีช้ำจริงๆอะไรจะพอดีขนาดนั้นยะ
พระเจ้าส่งฉันมาเกิดไฉนให้ความสูงแต่ปางก่อนระเหิดออกไปกับอากาศด้วยเนี่ย
โคลอน 24 ม.ค. 2554 12:17 น. - ID 11513 
1478
6
0
25 มกราคม 2554 14:51 น. - comment id 121543
เป็นเด็กเป็นเล็กเริ่มบ่น ขึ้นมัธยมต้นก็บ่น พอมัธยมปลายก็บ่น เที่ยวเดินห้างก็ยังบ่นต่อ
25 มกราคม 2554 15:03 น. - comment id 121549
อ่านแล้วเบาหมอง..หนุกหนาน..ยิ้มๆ อารมณ์ดีๆ..ทำให้ยามบ่ายสดชื่นดีครับ
24 มกราคม 2554 12:21 น. - comment id 121756
1
24 มกราคม 2554 12:34 น. - comment id 121759
อ่านจบ เห็นใจไซส์มินิอะฝนเอ้ยแบมมีตัวช่วยให้เพื่อนฝน 01 ขึ้นรถเมล์ ไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ หาพนักเก้าอี้จับได้ หรือไม่ก็แกล้งทำไม่รู้ ไม่ชี้ กอดหนุ่ม เอ้ย กอดเสาไว้
02 อันนี้สำคัญมากๆ แม้กระทั่งดิฉันเองก็เถอะ มักมีปัญหาตอนเข้าไปซื้อของ ของมังอยู่โน้น...สุดมือที่จะเอื้อมได้ พนักงานก็แกล้งมองไม่เห็นบ้าง นึกแล้วสงสารยัยแบมชะมัด แฟนรึก็ไม่มีให้ช่วย 5 5 5 5 ตะแง่วววว
พอเข้าห้าง จะซื้อของชิมะ ก็ถอดไอแตะออก เปลี่ยนไอส้นสูง สี่นิ้ว ห้านิ้วเข้าไป อะจ๊ะ ทำมาหมดแล้ว สุดท้าย รองเท้าพลิก ตรู..เดินไม่ได้.. ได้ของแถม ใช้ประกันสังคม รักษาฟรี 5 5 5 5 5 ปล. คำเตือน โปรดพิจารณาในการชม
24 มกราคม 2554 12:36 น. - comment id 121760
ไปบ้านน้องอ้อยต่อก่อน ยัยแบม อายนะเนี่ย รองเท้าพลิก
24 มกราคม 2554 12:51 น. - comment id 121762
ฮาาาาาา ...... โหลลลลลล......... คนข้างล่างงงงงงงง.......... ซา...บายยยยยย.....ดี......ม้ายยยยยยย...... อิอิ.....มินิ...แบบบบนี้...เรยยยยอ่ะป่าววววว....ดีจร้า...คุงสาวฝน.... อ่านแล้ว...นึกถึงแต่...พวกฮอบบิท...ในลอร์ด ฯ เดอะริง...เรยยยย....จร้า... เน๊อะ...อาคุงฝน...คุงแบม...ฮอบบิท.....เจ้ยยยย...
อ่ะจ๊ากกกก....
24 มกราคม 2554 12:59 น. - comment id 121763
ฮ่าๆๆๆ ของแกรก็ใช่ย่อยฟร่ะ
24 มกราคม 2554 13:02 น. - comment id 121764
.................... แบม ฮ่าๆ
ฝนอ่ะจะลงป้ายทีวานคนอื่นกดให้ตลอดเลยอายชะมัด
อิอิ...รองเท้าพลิกเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก เมื่อก่อนฝนใส่รองเท้าส้นสูงได้นะแต่กลับบ้านทีไรตะคริวกินทุกทีเลย...ตอนนี้ใส่ที่สบายเท้าไม่เน้นฟามสูง
................ กรต ดีนะไม่บอกว่า "กอลั่ม"
ลอร์ดออฟเดอะริงเป็นหนังที่ฝนชอบมากเลยอ่ะ ตื่นตาตื่นใจ ชอบพระเอก...."อารากอน"
24 มกราคม 2554 13:04 น. - comment id 121765
ไอ่ลิงอ้อย
24 มกราคม 2554 13:48 น. - comment id 121767
อ่านไปขำไปยามบ่ายครับ บางอย่างที่ผ่านพ้นไปพอลองมองย้อนกลับไป รู้สึกแปลกไปนะครับ
24 มกราคม 2554 14:17 น. - comment id 121769
แทนคุณแทนไทกาแฟสักถ้วยมั๊ยคะ
24 มกราคม 2554 14:18 น. - comment id 121770
10
24 มกราคม 2554 14:48 น. - comment id 121775
เรียกว่า ผู้หญิงแถวหน้า อะคุงฝน หุหุหุ
24 มกราคม 2554 15:12 น. - comment id 121782
พกพาสะดวกดี ฝน เราอาการหนัก ก้างตำคออ่ะ พูดไม่ออกทั้งวันแระทำไงดีอ่ะแก
24 มกราคม 2554 15:15 น. - comment id 121783
ปู่กิ่ง
24 มกราคม 2554 15:24 น. - comment id 121788
อ่านแล้วก็สงสารต่อไป จะไปไหน ก็หาที่คีบยาวๆ สักอัน คอยคีบทุกอย่างที่ขวางหน้า ใช้แทนแขนสั้นๆ น่าจะได้
24 มกราคม 2554 15:26 น. - comment id 121790
โหยๆๆๆพี่สืบอ่า สงสารแล้วเหรอเนี่ยะ
24 มกราคม 2554 15:31 น. - comment id 121793
ข้าวเหนียวบ่มี ปั้นข้าวสวยก็ไม่หาย ล้วงคอจนอ้อกแล้วอ้อกอีก แง พ่อจ๋า แม่จ๋า
24 มกราคม 2554 15:34 น. - comment id 121794
จวว ก้างตำคอเหรอ
24 มกราคม 2554 15:35 น. - comment id 121795
^ ^ ^ ข้าวเหนียวช่วยได้จริงๆแกร ไม่มีก็ให้แม่บ้านไปซื้อดิ๊ข้าวสวยมันไม่เกาะติดเป็นก้อนอ่ะพอแกรกลืนมังก็สลายโต๋ว์แล้ว โหๆๆล้วงคอให้อ๊วก...แกรเอ๊ย...ทรมานฟร่ะคิดภาพตาม ไปเลยไปหาข้าวเหนียวเลยแกรเชื่อตรูอย่าดื้อ
ตรูจะไปทำธุระก่องอ่ะ...ไว้ค่ำๆมาฟังผลนะแกร
24 มกราคม 2554 15:37 น. - comment id 121796
อ้าว พี่สืบ จิ้มผิดเลยไปล่ะเดี๋ยวมืดกลับบ้านอันตราย กลับชาวบ้านชาวช่อง
24 มกราคม 2554 15:38 น. - comment id 121797
20
24 มกราคม 2554 15:42 น. - comment id 121798
คอกะลิ้นมันต่างตรงไหนอ่ะ คือมันเจ็บเหมือนกัน แงงงงงงฟาดยาแก้อักเสบไปแระ สงสัยต้องใช้เหล้าล้างคอ
24 มกราคม 2554 15:45 น. - comment id 121799
กรณีที่ก้างตำคอ บางคนก็บอกว่ารีบดื่มน้ำ ลงไป หรือกลืนข้าวเปล่าลงไป เพื่อให้ก้างหลุด ไปกับน้ำที่กลั่วคอ หรือข้าวที่กลืนลงไปใน ท้อง แล้วน้ำย่อยในกระเพราะก็จะย่อยให้ก้าง นิ่มลงและขับถ่ายออกได้ แต่ก็มีอยู่จำนวนมากที่ใช้วิธีการดังกล่าวแล้ว ไม่สามารถที่จะให้ก้างหลุดออกไป ยังคง ระคายเคืองและปวดอยู่หลายวันบางคนก็ไป หาหมอ เพื่อให้หมอนำก้างออกให้ แต่ก็มี โอกาสที่ไม่สามารถนำออกมาได้หมอก็จะให้ ยาละลายก้างทำให้ก้างนิ่มลงแล้วก็จะหลุดออก ไปเอง คนที่เคยโดนก้างตำคอจะรู้ได้ถึงความทรมานว่าเป็นอย่างไร และถ้าหากก้างติดอยู่หลายวันจะเป็นอย่างไรนั้นก็คงรู้ได้เฉพาะตัว แต่ก็มีกรณีพิเศษอีกแม้ว่าจะให้หมอช่วยแล้ว ก็ยังไม่ได้ผล กินยาก็แล้วก็ยังไม่หาย ก้างติดคอ ก็ยังมีอีกวิธีซึ่งก็มีอยู่ในบางท้องที่ ก็คือการใช้ภูมิปัญญาชาวบ้าน บางแห่งมี เคล็ดว่าเอาเท้าไปนวดที่คอ แล้วก็หลุดหาย ทุกราย บางที่ก็เล่าว่าคนที่ทำเช่นนั้นได้ ต้องเป็นคนคลอดเอาเท้าออกมากก่อน
24 มกราคม 2554 15:50 น. - comment id 121802
จวว ไม่ลอง ภูมิปัญญาชาวบ้านล่ะ
24 มกราคม 2554 15:53 น. - comment id 121803
กำ จะให้ใครเอาเท้ามาเกาคอล่ะ ฮ่วย
24 มกราคม 2554 16:02 น. - comment id 121805
จวว หาคนที่คลอดเอาเท้าออกมากก่อนไง
24 มกราคม 2554 16:03 น. - comment id 121806
จวว...ง่า มีคำแนะนำ ลองดูแระกัน เอามะนาวผ่าซีกบีบน้ำลงไปเยอะๆ... เขาว่ามันช่วยให้ก้างอ่อนตัว...และหลุดลง ไปได้อ่ะ..อ้อยเคยทำได้ผล..แต่มะรู้แกร จะได้ผลอ่ะป่าว ไม่ลองไม่รู้เด้อ
24 มกราคม 2554 16:46 น. - comment id 121816
กำลังหาซื้อเครื่องมือมาหนีบออกอ่ะ มะนาวก็ลองแล้วอ่ะ เข็ดฟันเลย คริ
24 มกราคม 2554 16:56 น. - comment id 121817
จวว... อย่าหนีบเองน๊ะ..ถ้าจะหนีบให้หมอทำดีกว่า จริงๆนา..เด่วจะเจ็บหนักเข้าไปอีก..
24 มกราคม 2554 16:56 น. - comment id 121818
24 มกราคม 2554 16:57 น. - comment id 121819
40
24 มกราคม 2554 16:58 น. - comment id 121820
ว๊า.. ลชร..ตกลงตรูจอง 40 ไว้ด้วยแระกาน
24 มกราคม 2554 16:58 น. - comment id 121821
ลองหนีบเองก่อง อิอิ ตรูนึกออกแระ ทำไมถึงเปงแบบนี้ เมื่อคืนก่องตรูนั่งเป็นก้างขวางคอไอ่ยามังฟร่ะ สงสัยมังแช่ง ชัวร์เลย ฮึ่มๆๆ
24 มกราคม 2554 17:05 น. - comment id 121823
วิ้วววววววววววว ออกแว้วฟร่ะ ให้เด็กใช้ปากครีบดึงออกมาแว้ว ก้างใหญ่เชียวแก ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนเลย แค้นๆๆตื้บๆๆมังดีมะ สบายใจแระ หายแว้ว เสียค่าเครื่องมิอซื้อผิดซื้อถูกไป50 บาท คริ
24 มกราคม 2554 18:43 น. - comment id 121828
เย้ๆๆๆดีใจด้วยเด้อ
24 มกราคม 2554 18:47 น. - comment id 121829
มาแล้นนนขอเวลาตอบเม้นสักครู่ จุ๊กกรู้ว์
24 มกราคม 2554 18:56 น. - comment id 121830
จวว โห...คอ กับ ลิ้น ต่างกันตรงไหน ดูมังถาม ที่แน่ๆ อันหนึ่งดิ้นได้ อันหนึ่งดิ้นไม่ได้อ่ะแกรแต่พอมาช่วงท้ายๆ... ฮ่าๆ
.................... จวว ๒๗ หวาย...ต้องใช้เครื่องมือเลยเหรอ ตรูคิดว่าอันเล็กๆ
...................... จวว ๓๒
24 มกราคม 2554 20:08 น. - comment id 121831
อ่านสนุกจริงๆ เขียนเก่งสรุปตอนนี้ยังไซส์มินิหรือโอเวอร์ไซส์
24 มกราคม 2554 20:20 น. - comment id 121832
กลับมาเดินเล่น
24 มกราคม 2554 20:20 น. - comment id 121833
กลับมาอีก
24 มกราคม 2554 20:21 น. - comment id 121834
กลับมาแล้ว
24 มกราคม 2554 21:51 น. - comment id 121838
วศร ๓๗ ขอบคุณค่าแม้จะเคยไม่พอใจแต่บัดนี้ล่วงมาหลายเพลาแล้วคงต้องทำใจ
กว่าเท่าไหร่ไม่บอกได้ป่ะ
25 มกราคม 2554 03:03 น. - comment id 121842
25 มกราคม 2554 20:22 น. - comment id 121883
แจ้งคุณRain ฟามลับไม่มีในโลกนี้และบางทีก็โลกหน้า
25 มกราคม 2554 22:37 น. - comment id 121890
26 มกราคม 2554 06:59 น. - comment id 121896
ย่องๆๆ...
26 มกราคม 2554 07:00 น. - comment id 121897
ยังไม่ตื่ง...เรย...บ้านนี้... ตะวันจะตกดินแว้วววว...
26 มกราคม 2554 07:01 น. - comment id 121898
ตื่งเถิดชาวไทย... อย่าหลับใหล...ลุ่มหลง...
26 มกราคม 2554 07:02 น. - comment id 121899
ชงทิ้งไว้...เผื่อหิว...อิอิตื่งได้แว้ววววว...ชาวฮอบบิท...อ่ะจ๊าก...
26 มกราคม 2554 09:41 น. - comment id 121904
หนอยแน่ อาคุงกีฯ ซุ่มโจมตีแต่เช้า เดี๊ยะๆ...
26 มกราคม 2554 18:59 น. - comment id 121915
26 มกราคม 2554 20:02 น. - comment id 121917
^ ^ ^ หนอยแน่ไไอ่ลิงมาทำตาปริบๆ ไม่พูดไม่จาเดี๊ยะๆจิ้มตาหลุด
26 มกราคม 2554 20:28 น. - comment id 121919
ไม่จิ้มก็แทบหลุดแระแกร
26 มกราคม 2554 21:16 น. - comment id 121920
อะแฮ่มๆ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ