ชีวิตแลตัวตน

โอ คาลิฟโซ

ชีวิตคือสิ่งไม่เที่ยง พระท่านพร่ำบ่น  ปัญญาชนพร่ำสอน  แต่ใครนะที่ประจักษ์ต่อคำคำนี้อย่างแท้จริง ตัวตน..หลายคนคุยว่าตัวเองจะเป็นและทำอะไรอย่างที่ตัวเองอยากทำ  ตัวตนแห่งตัวเองไม่เคยหนีหาย หากเป็นเช่นนั้น  เมื่อเจอเจ้าของบริษัทต้องนอบน้อมสุภาพทำไม  ทั้งที่ปกติพูดจ่าห่าเหวทุกวัน  ทำไมต้องกราบไหว้ครูอาจารย์  ที่แอบนั่งด่าอยู่ทุกวัน  ไหว้ทำไมในเมื่อตัวตนจริง ๆ คุณเกลียดเขา  สุดท้ายตัวของคุณมันก็ไม่ได้อยู่กับคุณ  คุยโวโอ้อวดกันทำไม  ยอมรับเถอะว่า..คุณไม่สามารถอยู่คนเดียวในโลกได้  แวดล้อมคุณเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตและกฏเกณ  ซึ่งคุณไม่สามารถทำอะไรได้ดั่งใจไปหมดทุกอย่าง  มันเป็นกฏเกณแห่งธรรมชาติของการอยู่รวมกัน  เป็นเช่นนี้..จะควานหัวตนของตัวเองกันทำไม  เหอ ๆ  ในเมื่อมันไม่สามารถปรากฏขึ้นมาได้ในสถานะความเป็นอยู่เช่นนี้....
  สุดท้ายผมก็ต้องอยู่กับวิญญาณของใครก็ไม่รู้  เพราะผมไม่สามารถบังคับมันได้ดั่งใจทุกอย่าง  ที่มันควรจะเป็น  ชีวิตที่มีอยู่ก็เป็นของใครก็ไม่ทราบได้  เพราะต้องทำในบางสิ่งที่ไม่อยากทำอยู่บ่อยเหลือเกิน ชีวิตที่ต้องเดินไปทางโน้นทางนี้  โดยที่ใจอยากจะไปอีกทาง  บางคนเก่งนะ..บอกผมว่าอย่ามาพูดเลยว่าชีวิตไม่มีทางเลือก  มันมีมากมายแต่คุณไม่ยอมเลือก  ผมยิ้มเฟื่อน ๆ ในใจอยากเหยียบปากเจ้าของคำพูดคำนี้อย่างนิ่มนวลสักครั้ง  ทางเดินมันมีมากมายเป็นหมื่นเป็นแสน  แต่จะมีทางสักกี่ทางที่เราไปได้จริง  ลองคิดให้ลึกสักครั้งสิ หรืออาจเป็นเพราะผมหวังผลในปลายทางมากไปก็เป็นได้มั้ง  จึงไม่มีทางไหนที่ผมพอใจเลยสักทาง  ทางที่ต้องการกลับปิดสนิทเสียนี่  "ชีวิตมีทางเดินให้เลือกมากมาย" มันเป็นคำที่ผมเกลียดจริง ๆ....มันเป็นคำพูดที่ฉาบฉวยที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา.