..คำสารภาพของหัวใจดวงไม่ซื่อ..

รวี นิชา

ถ้าระยะทางที่ห่างกัน ทำให้ใกล้ชิดความเป็นคุณมากขึ้น..    
พ รุ่ ง นี้...  จะออกเดินทาง

แม้ไม่รู้ว่า... 
ต้องพาตัวเองเดินทางไกลอีกสักเท่าไหร่.. จึงจะสัมผัสได้ถึงความชิดใกล้นั้น     
หรืออาจเป็นไปได้ว่า.. ยิ่งเดินห่างจากคุณไปมากเท่าไหร่  
ก็จะทำให้ห่างไกลคุณไปมากเท่านั้น
แต่อย่างน้อย.. การได้ออกไปยืนมองคุณอยู่ห่าง ๆ  ด้วยความรัก  
คิดถึงคุณไกล ๆ  ด้วยความรู้สึก   อาจทำให้หัวใจสุขกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้..
ย้อนความรู้สึกกลับไปในวันก่อน...
วันที่หัวใจเริ่มรู้สึก อ่ อ น โ ย น กับคุณ...  
ไ ม่ เ ค ย มี ป ร า ร ถ น า ใ ด .. แอบซ่อนอยู่ในรู้สึกนั้น
เพียงได้คิดถึงคุณ..  พูดคุยกับคุณผ่านความคิดถึง หัวใจก็สุขนัก  
แล้วไยวันนี้..
วันที่มีโอกาสได้สัมผัสและชิดใกล้ในความเป็นคุณ  หัวใจกลับมีแต่ความว้าวุ่น แปลบปร่า..
หัวเราะก็เพราะคุณ..  ยิ้มได้ก็เพราะคุณ   โศกก็เพราะคุณ  ร้องไห้... ก็เพราะคุณ
สุดท้าย.. ต้องกลายเป็นคน ห ล อ ก ล ว ง.. ก็เพราะคุณ...
เพราะ ไ ม่ เ ค ย มี ค รั้ ง ไ ห น.. ที่จะกล้ายอมรับกับคุณ..  
ว่าความอ่อนแอที่เข้ามาทับถมให้ต้องจมน้ำตาอยู่เสมอ ๆ 
นั่น.. ก็เพราะคุณ ... 
.. คุณนึกชิงชังมันบ้างไหม...
หั ว ใ จ  ดวงที่คิดไม่ซื่อต่อคุณ..
.....
ใ จ ห า ย ...
แค่นึกถึงว่า.. ต่อไป.. ไ ม่ มี คุ ณ ..  หัวใจก็แทบขาด  เหมือนหมดแรง หมดใจ..  
ที่ยังพอมี.. ก็เหลือติดอกอยู่เพียงน้อยนิด  อึดอัด  หายใจไม่ออก... 
ท ร ม า น..
ทุกครั้งที่ขังตัวเองอยู่กับความรู้สึกแย่ ๆ  ก็ได้แต่นึกทอดถอน...  คนเราพบกันทำไมนะ..
* บางทีก็ไม่รู้ว่า ทำไมคนเราต้องเกิดมาพบกัน.. พบกันแล้วได้อะไร.. 
  ถ้าไม่ สุ ข ใ จ ก็ เ สี ย ใ จ...   ไม่มีอะไรที่ได้มากกว่านี้..   .. เหมือนการได้พบคุณ ... 
  สุ ข ใ จ  เพราะได้พบคุณ..     เ สี ย ใ จ  เพราะได้ แ ค่ พ บ คุ ณ  เท่านั้น  *
  (หนังสือเล่มนั้น)
แต่คุณเคยบอก...  
การที่เราได้รู้จักใครสักคน แล้วพบกับความรู้สึกดีดีระหว่างกัน 
ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่มีอะไรให้ควรต้องเสียใจ..  
จึงไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนไหน  หัวใจจะบอกกับตัวเองอย่างมั่นใจว่า..
การได้พบคุณ.. คือส่วนหนึ่งที่สวยงามที่สุดของชีวิต..  
แม้คุณจะบอกว่า การที่คุณได้พบคนอื่น ๆ  ถือเป็นวาสนา..  
แต่การที่  เรา   ได้มีโอกาสรู้จักกัน คุณกลับเรียกมันว่า ช ะ ต า ก ร ร ม..  
(เขียนถึงตรงนี้.. หัวใจก็พอมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง)
 ...
.. ใจหาย ..
คงเสียดายอุ่นหวานของวานนี้
นั่น.. รอยยิ้มของคืนวันอันแสนดี
จะทอดทิ้งก็พิรี้พิไรครวญ
.. หนึ่งใจขมปร่า ..
อยากจะลาลาลับไม่กลับหวน
อีกใจซึ้งถ้อยฝันพารัญจวน
มันปั่นป่วนวุ่นว้าในอารมณ์
...
 โลกคงไม่น่าอยู่เอาเสียเลย หากตื่นลืมตาขึ้นมาในวันพรุ่งนี้  
แล้วพบว่าไม่มีคุณอยู่ในชีวิต..
 แต่.. ไม่เป็นไร...  
  ..ไม่เป็นไร ..  
      ..คนดี..