คงอีกนานกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง และฉันก็ไม่รีบ หนูน้อยผู้ส่งจดหมายฉบับนั้นแกรอได้ เพราะอายุแกยังน้อยมีเวลาอีกเยอะ แต่ฉันก็คงไม่ใช้เวลาทั้งชีวิตในการเดินทางครั้งนี้หรอก กรุงเทพระยองแค่นี้เอง ฉันเพียงแค่อยากใช้เวลาเงียบๆ ตามลำพัง เพื่อรำลึกถึงใครบางคน ซึ่งเมื่อก่อนไม่ค่อยได้นึกถึง (เราคงไม่จำเป็นต้องนึกถึงใครคนหนึ่ง หากเห็นหน้ากันอยู่ตลอดเวลา) ทำไมฉันจึงตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า นิทานข้างห้อง...นอน มันง่ายมากสำหรับคนที่ขี้เกียจใช้หัวคิดอย่างฉัน เพราะเรื่องราวทั้งหมด เกิดขึ้นข้างห้องของฉันนี่เอง แล้วจะไปเสียเวลานอนมานั่งคิดให้วุ่นวายทำไม หลังจากจำใจรู้จักโก้มานาน นานถึง 2 ปี เราก็มีเรื่องต้องใกล้ชิดกันมากขึ้น แกะกันไม่ออกมากขึ้น เมื่อพ่อแม่รอเวลาจะจับเราสองคนมาไว้โรงเรียนเดียวกันได้เสียที เป็นการลงทุนที่คุ้มค่าอย่างชาญฉลาด พ่อแม่นักบริหารของเราว่าอย่างนั้น ใช้รถไปรับไปส่งแค่คันเดียว เผลอๆ ก็ใช้ผู้ปกครองคนเดียวกันไปด้วย ฉันไม่เคยคิดอยากมีพ่อแม่เพิ่มขึ้นมาอีกคู่หนึ่งเลย แล้วก็ไม่อยากมีพี่ชายหรือน้องชายด้วย ฉันอยากมีชีวิตเรียบง่าย สงบๆ บ้าง ไม่ใช่ครื้นเครงได้ตลอดเวล่ำเวลา พ่อแม่ของพวกเราเป็นพวกเอ็นจอยไลฟ์ หากลูกๆ ของพวกเขาตรงกันข้าม ฉันเบื๊อเบื่อจริงๆ ให้ตาย แต่โก้คิดไปไกลกว่าฉันเสียอีก เขาบอกว่าถ้ามีโอกาสดีๆ จะฆ่าให้ตายยกครัวเลย วันแรกของการไปโรงเรียนใหม่ เลวร้ายกว่าที่คิดไว้ ฉันต้องหนีบโก้ไปด้วยตลอดทั้งวัน พ่อแม่ฝากฝังพวกเราไว้กับคุณครูประจำชั้นเสมือนเป็นพี่น้องท้องเดียว แล้วก็หันมาฝากฝังฉันให้ช่วยดูแลโก้ เหมือนกับฝากโก้ให้ดูแลฉัน ทั้งที่มันไม่มีความจำเป็นเลย ต่อให้ปัญญาอ่อนดูแลตัวเองไม่ได้ ก็ไม่คาดหวังให้ฝ่ายตรงข้ามมาดูแล ฉันกำลังมองหาเพื่อนผู้หญิงสักคนมาเป็นคู่หู แต่ไม่มีใครยอมสบตา ก็หน้าตาโก้ เด็กผู้หญิงน่ารักๆ ที่ไหนก็ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่ใช่ว่าโก้ไม่หล่อเร้าใจ เขาน่ะเคาะออกมาจากนิตยสารเด็กประเภทลูกรักเลยล่ะ แต่เหตุผลที่เด็กอื่นไม่อยากเข้าใกล้เราสองคน น่าจะมาจากไม่อยากโดนลูกหลงมากกว่า เปล่าเลยเราไม่ได้กัดกันตลอดเวลา แต่เรารอเวลาจะกระโดดเข้าห้ำหั่นกันมากกว่า แล้วแบบนี้ใครจะอยากมาร่วมวงไพบูลย์ (เป็นวงที่มีแต่ความสุข) ซึ่งมันโนเวย์สเตชั่นมาก โรงเรียนใหม่ของเราสองคนอยู่ชานเมือง เมื่อก่อนเป็นทุ่งนา แสดงว่าเป็นที่ลุ่มชุ่มน้ำ พื้นที่โรงเรียนกว้างขวางมาก แล้วตอนนั้นผู้บริหารใช้นโยบายเดินเรียน หมายถึง เราจะไม่มีห้องเรียนประจำ เปลี่ยนชั่วโมงทีก็ต้องย้ายก้นกันที พะรุงพะรังแล้วก็เหนื่อยชะมัด ไม่ใช่ว่ามีห้องเรียนไม่พอใช้ ไม่ใช่เลย โรงเรียนของเราจัดได้ว่าอยู่ในระดับไฮโซของเขตเชียวนะ แม้จะอยู่ไกลปืนเที่ยงไปหน่อยเถอะ ฉันชอบโรงเรียนแห่งนี้มาก บรรยากาศดี ต้นไม้เยอะ นกแยะ บางครั้งนกก็มาเกาะขอบหน้าต่างร้องเพลง คนอารมณ์สุนทรีย์เท่านั้นถึงเข้าใจ โก้ไม่ใช่ใครคนนั้น เขาจะเอาอะไรก็ได้ที่ใกล้มือขว้างใส่นกทุกตัว ที่เข้าใจผิดว่าเด็กทุกคนจะรักสัตว์เหมือนกันหมด ฉันเกลียดโก้มาก โก้ก็คงเกลียดทุกอย่างที่ฉันรัก อย่างไรก็ตาม มันก็แค่ตกใจแล้วบินหนีไปไม่ทันหัวบุบเสียก่อน โก้อาจไม่ตั้งใจทำร้ายมันจริงๆ หรือคิดดูอีกที มือเขาคงไม่แม่นพอมากกว่า วันแรกของการเปิดเทอม ฝนตก (อีกแล้ว) เด็กนักเรียนใหม่ชั้น ม.1 ได้แต่นั่งตาปริบๆ มองสายฝนที่ไหลหลั่งลงมาราวกับ จะถมถนนให้เป็นทะเล น้ำเริ่มเอ่อขึ้น เอ่อขึ้น ลมแรง ๆ พัดพาเอาละอองเข้ามาในห้อง หนักขึ้น หนาขึ้น ไม่แน่ใจว่าเป็นละออง หรือเม็ดฝนเม็ดโต ๆ กันแน่ พวกเด็กนักเรียนเริ่มขยับไปรวมกันด้านหนึ่ง ครูยังมานะสอนต่อไป ทั้งๆ ที่เหลือกระดานเขียว (รุ่นนั้นไม่มีกระดานดำใช้แล้ว) ให้เขียนเพียงครึ่งเดียว เพราะอีกด้านชื้นไปเสียแล้ว ครูครับ ผมขออนุญาตไม่เรียนหนังสือ 1 ชั่วโมง ครับ ฉันหันไปมองโก้ พร้อมกับเพื่อนทั้งห้อง รวมคุณครูด้วย เธอมีปัญหาอะไรหรือ ครูถามอย่างมีเมตตา ไม่ใช่ปัญหาของผมหรอกครับ แต่เป็นปัญหาของห้องเรียนเรามากกว่า ถ้าครูยังสอนต่อ แล้วผมก็นั่งเรียนกับครู อีกแป๊บเดียวน้ำก็จะท่วมถึงเอว ผมไม่มีสมาธิครับ ครูหัวเราะลั่น แล้วก็เรียกพวกเราทั้งห้องมานั่งรวมกันตรงกลาง ไม่มีการสอนต่อไป ฉันชอบห้องเรียนชั่วคราวห้องนี้มาก มันเป็นอาคารชั้นเดียวอยู่สูงจากพื้นสนามหญ้าแค่คืบ มีผนังกั้นสองด้านคือด้านหน้าและด้านหลัง ซึ่งอันที่จริงมันก็ไม่เชิงเป็นผนังหรอก นั่นมันเป็นกระดานของครูมากกว่า ส่วนผนังด้านข้างไม่มีอย่างที่ควรจะมี โรงเรียนเราไม่ได้ยากจนอย่างที่บอกไปแล้ว และเราก็ไม่มีความจำเป็นต้อง มาอาศัยห้องชั่วคราวนี้เลยแม้แต่น้อย แต่ครูบอกว่าอากาศดี ไม่ต้องตะกายขึ้นไป เรียนไปสอนบนตึกสูง ๆ (ครูมีข้ออ้างดีๆ ที่สมเหตุสมผลเสมอ) ฉันไม่คิดอะไรมาก เรียนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น โก้เองก็เหมือนกัน เขาบอกว่าเรียนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้นที่ที่น้ำท่วมถึง แต่หลังจากเราขึ้นชั้น ม.2 นโยบายเดินเรียนก็สิ้นสุดลง ฉันเห็นโก้แอบแวะเวียนไปนั่งเล่นที่ห้องเรียนชั่วคราวนั้นบ่อยๆ แม้จะเป็นวันที่ฝนตกก็ตาม วันแรกของการเปิดเทอมอาจไม่ดีเท่าไร แต่อย่างน้อยฉันก็มีโก้เป็นเพื่อนสำรองไว้ก่อนใคร ไม่ต้องเคอะเขิน ไม่ต้องเหนียมอายตอนทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ฉันอาจไม่ชอบโก้ โก้ก็ไม่ชอบฉัน หากเราสองคนก็เกาะติดกันอยู่ตั้งแต่เช้าจรดเย็นในวันนั้น
ชมพูภูคา J. 27 ม.ค. 2550 16:41 น. - ID 7728 
1490
0
0
28 มกราคม 2550 17:36 น. - comment id 94825
ยังไม่ค่อยชัดเจนมากนัก
28 มกราคม 2550 20:15 น. - comment id 94829
ขอบคุณค่ะ สำหรับคำติชม แสดงว่าตั้งใจอ่านจิง แล้วม่ายรู้เรื่องอ่ะสิ เขียนเองยังงงเลยอ่ะ เรื่องนี้กว่าจะเขียนจบ คงสักร้อยตอนได้มั้ง เสร็จเมื่อไหร่คงได้เกาอีกที ตอนนี้ เขียนไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ อยากเขียนอะไรที่มันเศร้า ๆ เล่าแล้วขำ ยากจัง แต่จะพยายามนะ ปกติ เขียนแต่เรื่องเครียดๆ พอจะเขียน ไม่ให้เครียดเลยเครียด เง็ง... แต่ก็ขอบคุณค่ะ ไงก้อแวะมาอีกนะ ยินดีรับฟังคำเสนอแนะค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ